Chapter 6

137 5 3
                                    

He's really good looking, parang tumitigil palagi ang mundo ko kapag nakikita siya. Grabe na ang epekto niya sa akin.

He's only just wearing a simple denim pants partnered with his white clean polo but he looked so good.

"Hi, sorry!" He greeted me as soon as he approached the table I'm in. "Tara?" He asked me.

"Tara!" I agreed. "Teka nga, saan nga pala tayo pupunta?" I asked.

"You'll find out later."

He really knows how to play his words well. Parang sanay na sanay na siya, now I wonder kung madami na ba ang naging babaye sa buhay niya.

Hindi nakakakilig kung naiisip ko siya.

He opened the door of his car for me, as he guided me to sit in the shotgun seat. Para akong nahi-hipnotismo sa bango ng kanyang sasakyan, he has this addicting scent na talaga nga namang parang hahanap-hanapin mo na.

We were just quiet the whole ride, pero sa loob ko ay grabe na ang kaba ko. His car playlist was on shuffle kaya kahit sino na lamang na R&B artists ang naririnig ko. Sinusulyapan ko din siya from time to time while he's driving, because he freaking looks attractive. Isang kamay lamang ang gamit niya sa pag-maneho at ang isa naman ay nakasandal sa bintana ng sasakyan niya.

Napatingin ako sa view nung mapagtanto ko kung nasaan kami. We were in a high place na tanaw ang city lights and night view.

Ang ganda ng tanawin.

"Hindi ko alam kung ano ang mga gusto mo sa isang date kaya ito ang safest option ko." Saad niya na para bang nag-iingat at baka di ko magustuhan ang hinanda niya.

"Ano ka ba. Walang kaso sa akin kahit saan. I'm actually mesmerized by the view. This is a first, so thank you Raf." I thanked him using my most genuine smile. Nakita 'kong parang nagningning ang mga mata niya.

We ordered dinner, at habang hinihintay ang pagkain namin ay nag-usap muna kami tungkol sa kahit anong bagay.

"What course would you take up for college?" He asked me.

"I'll be taking up BS Psychology. My dream course. How about you?" I asked him as well.

"I will probably take something related to business. Aside sa hindi gaanong mabigat na course para sa mga student-athlete, ay dahil may family business din kami. I might mana that in the future." He joked. Oo nga pala, mayaman nga pala itong lalaki na ito.

We talked about some other stuffs pa, including something related to ourselves, our families and the people around us.

He's the second to the last sa kanilang magkakapatid. Mostly sa mga kapatid niya ay mga successful na, ang iba kasi ay nag-aaral pa.

"Aside psychology, may iba ka pa bang pangarap?" Tanong niya sa akin.

Meron. Ikaw.

"Actually, meron." Sagot ko. "Ever since I started watching games related to sports like basketball and volleyball, naging pangarap ko na ang maging courtside reporter. Parang ang saya kasi ng ginagawa nila. If given the chance, baka mag-apply ako for the next season." I told him.

He was just looking at me the whole time that I was talking, kahit nung dumating ang food namin ay nakatingin pa rin siya sa akin ay tila ba pinakikinggan ng mabuti ang mga sinasabi ko sakanya.

"You will definitely look good being a court side reporter. Mag-apply ka!" He encouraged me, while we were eating.

"I will!" I excitedly exclaimed.

"You should interview me." He joked, kaya natawa nalang kami pareho.

May pinag-usapan pa kami matapos naming kumain at alam ko naman na pagod siya kaya para makapag-unwind man lang kahit saglit ay inaya ko siya na tingnan ang city lights night view.

Good thing he agreed, pero kahit naman siguro ano ang sabihin ko ngayon sa kanya ay susundin niya, kahit na pagod pa siya.

"Look at the view!" I told him kasi imbes na sa view siya tumingin ay nasa akin ang titig niya.

"Well I am looking at the most beautiful view right now." He softly said, while looking and staring at me. He's so soft and well spoken, kaya sino ba naman ang hindi mahuhulog sa lalaki na ito.

"Sira! Hindi ako ang view, yung city lights po." Ayokong tumingin siya ng matagal kasi baka di ko kayanin. Mahina pa naman ako sa kanya.

"But seriously Chloe, you're the best view. You know what?" Pag-simula niya ng kwento. "I was about to approach you the first time I saw you, kasi nakita 'kong may mutual friend tayong dalawa."

Medyo naguguluhan ako kung kailan pa ba ito. "When was this?" I asked him.

"Nung NU vs UST. You were very pretty at that time. Good thing kinuhanan kayo ni Anton ng magandang pwesto, at nasilayan ko ang ganda mo." This sudden confession left me in awe.

Kasi kahit ako man din ay doon sa game na iyon ko siya nagustuhan kaya naman hindi ko ine-expect na siya din pala.

"Sira ka talaga. Nahihiya nga akon nun eh." I told him, at binalik ko na ang tingin ko sa view.

"Don't be shy, ako lang naman 'to Chloe, come on!" He jokingly said kaya tumawa nalang kami pareho.

Ang ganda talaga ng tanawin. I took out my phone to take videos and pictures of the view. Patago ko 'ring kinukuhaan ng larawan si Rafael.

I actually did not expect this kasi happy crush lang naman ang mayroon ako noon sa kanya, pero ngayon parang palagi ko na siyang hinahanap.

He also took out his phone to document the view kaya hindi na ako tumingin sa kanya dahil baka masama ako sa video. Baka ayaw niya dahil public figure siya, it's better to be safe than sorry.

"It's getting late na. Baka hinahanap ka na sainyo." Sabi niya sa akin, at napatingin ako sa oras ko sa relo at nakita 'kong 9pm na.

"Oo nga noh, at para makapagpahinga ka na rin. I know you're tired from today's game, you deserve a proper and good rest." I advised him kaya napatingin siya sa akin, then he suddenly pat my head while he was wearing his cutest smile.

Tinanaw ko muna ang tanawin for the last time. I will forever be inlove with these kind of view, hinding hindi ako magsasawa sa kahit ano mang magandang tanawin.

"Chloe!" Pagtawag sa akin ni Rafael habang naglalakad kami papunta sa parking area kung nasaan ang kaniyang sasakyan.

"Yes?" I asked him.

"Thank you for today and tonight! Thank you for lending me your time. Appreciate you so much!" He suddenly handed me a yellow bell flower then thanked me while we were walking, he was wearing a cute smile. Napatingin tuloy ako kanya. Binuksan niya naman ang pintuan ng shotgun seat for me. Habang nasa sasakyan na kami ay ako naman ang magpapasalamat.

"No, thank you, Raf! For letting me experience this. This is a first for me." I suddenly confessed to him.

"I hope this will not be the last time." He seriously said, "This will be the first of so many, instead. I'm telling you that." He added, looking so serious as he started the engine of his car.

I do hope this will not be our last.

I also hope this will be our first of so many.

A/N: hello ! thank you sa mga nag-aabang palagi ng update! kinikilig ako while reading some of  your comments guys, love you all ! xoxo mwa <3

Almost Happened (Almost Series #1)Where stories live. Discover now