နားခွင့်လေးတော့ပေးပါ

သူမနာမည် မိုးစု။ ကျောင်းပြီးတော့ ချစ်သူနဲ့ လက်ထပ်ဖြစ်သည်။ ယောင်နောက် ဆံထုံးပါဆိုသည့် ထုံးစံအတိုင်း သူမ ချစ်သူနောက် အတူလိုက်နေသည်။ သူမက အလုပ်လုပ်ချင်သော်လည်း ချစ်သူက ခွင့်မပြုသဖြင့် အိမ်တွင် ကျန်ရစ်သည်။ အိမ်တွင်တော့ ယောက္ခမနဲ့အတူနေရသည်။ ယောက္ခမက ပင်စင်အငြိမ်းစားတစ်ဦးဖြစ်သဖြင့် ကုလားထိုင်တွင်ထိုင်ကာ စာဖတ်နေသည်က များသည်။ ယောက်ျားကတော့ မနက် ရ နာရီ
ထိုးသည်နှင့် အလုပ်ကို ဆိုင်ကယ်နှင့်သွားသည်။ ဆိုင်ကယ်ကို လမ်းတွင်အပ်၍ လိုင်းကားတဆင့်ပြန်စီးရသည်။ အလုပ်ရောက်ဖို့ပင် ၂ နာရီလောက်ကြာသည်။ ထိုအခါ အလုပ်က ပြန်လာလျင်လည်း နှစ်ဆင့်ဖြစ်နေသည်မို့ ည ရ နာရီလောက်မှ အိမ်ပြန်ရောက်သည်က များသည်။ ယောက်ျားအလုပ်က တခါခါ နယ်ဆင်းရသေးသည်။
“အဖေ့ကို အရက်သွားဝယ်ပေးဦး” “အို မလုပ်ပါနဲ့ အဖေက အသက်ကြီးနေပြီလေနော် မသောက်နဲ့နော်” “ငါက သွားဝယ်ဆို သွားဝယ်ပေါ့” “အို အဖေက အသက်ကြီးနေပြီ” “နင်က ငါ့ကို အသက်ကြီးနေပြီထင်တယ်ပေါ့” ဆိုကာ ယောက္ခမကြီးက မိုးစုကို ဖက်လေသည်။

မိုးစုက ရုန်းသည်။ “မလုပ်ပါနဲ့ သူများမြင်ရင် မကောင်းဘူး” “သူများ မမြင်ရင်ကောင်းတယ်ပေါ့” “မဟုတ် မဟုတ်ပါဘူး” “သူများမမြင်အောင် ငါအသက်မကြီးကြောင်း ပြရသေးတာပေါ့” ပြောလည်းပြော ယောက္ခမကြီးက မိုးစုကို ဖက်၍ ကြမ်းပြင်ပေါ် အိပ်ချသည်။ မိုးစုက ရုန်းသော်လည်း မနိုင်။ မိုးစုနို့ကို အတင်းကိုင်သည်။ “မလုပ်ပါနဲ့ရှင် မကောင်းပါဘူး” “အခု မကောင်းသေးပေမယ့် ခဏနေကောင်းစေရမယ်” မိုးစုမှာ ယောက္ခမကို ခန္ဓာကိုယ်အားဖြင့်လည်း မနိုင်။ စကားအားဖြင့်လည်း မနိုင်ဖြစ်နေသည်။ ယောက္ခမက ပြောလည်းပြော အင်္ကျီကိုလည်း ပင့်သည်။ “နင် ငါ့သားနဲ့ မရခင် လိုးကြသေးလား” “အို” ယောက္ခမ အမေးကြောင့် မိုးစုတော်တော်ရှက်သွားသည်။ “ကြည့်ရတာ နင်ကောင်းကောင်း အလိုးမခံဖူးသေးဘူးနဲ့တူတယ်” ပြောလည်းပြော ယောက္ခမကြီးက သူမနို့ကို အတင်းစို့လေသည်။ နို့ကို တလုံးပြီး တလုံးစို့သည်။ ထို့နောက် သူမကို အတင်းတွန်းကာ မှောက်ခိုင်းသည်။ သူမ မှောက်သွားတော့ ထမိန်ကို အတင်းချွတ်သည်။ ထမိန်ကျွတ်တော့ ဆပ်စမိန်နာကို ချွတ်သည်။ ထို့နောက် ဖင်လုံးကြားကနေ စောက်ဖုတ်ကို လျက်သည်။ မိုးစုမှာ အော်လည်းမအော်ရဲ။ ကြောက်လည်းကြောက် ဖြစ်နေသည်။