Ὄμνυμι Ἀπόλλωνα ἰητρὸν

Κρατούμενος

Η Νίκη περπάτησε διστακτικά προς το κρεβάτι που ήταν ξαπλωμένος ο ασθενής. 

"Άντρας, λευκός, περίπου 1 και 78. 28 χρονών σύμφωνα με τα οδοντικά στοιχεία. Έχει τραύμα από αμβλύ αντικείμενο στο μαλακό υπογάστριο."

Ο κύριος Μαρκόπουλος διάβασε φωναχτά την καρτέλα στην Ειρήνη. 

"Εσείς τον χειρουργήσατε."

"Ναι. Είμαι βέβαιος ότι είναι εκτός κινδύνου."

Το βλέμμα της μεταπηδά από τον καθηγητή της στον νεαρό που κείτεται ξαπλωμένος μπροστά της. 

"Ήταν απαραίτητο αυτό;" Το δάκτυλό της ακουμπάει τον σημείο στον καρπό του όπου το δέρμα έχει πάρει ένα θυμωμένο κόκκινο χρώμα από το μέταλλο της χειροπέδας που τον κρατάει δεμένο στο κρεβάτι. 

"Δικά τους πρωτόκολλα δεσποινίς Λινού."

Τα σαρκώδη χείλη του ήταν τυλιγμένα γύρω από τον αναπνευστήρα που έδινε οξυγόνο τα πνευμόνια του και στο γυμνό του στήθος τα ίχνη από τον μπεταντίν ήταν ακόμα ορατά. 

"Θες να τον αναλάβεις εσύ;" 

"Ναι. Βέβαια."

Ας ελπίζουμε η αστυνομία να έπιασε το θύμα και όχι τον θύτη. Σκέφτηκε προτού ζητήσει άδεια να βγει από την ΜΕΘ με τον φάκελο του νέου της ασθενή υπό μάλης. 

Η πόρτα ήταν κλειδωμένη και χτύπησε κοφτά δυο φορές προτού της ανοίξουν να βγει.

"Χάρηκα για την γνωριμία μικρή;" της φώναξε ο νεαρός αστυνομικός ενώ εκείνη άνοιγε το βήμα της. 

"Αι στο δίαολο και εσύ βραδιάτικα." μουρμούρισε κάτω από την ανάσα της πατώντας το κουμπί του ανελκυστήρα λίγο πιο δυνατά από ότι χρειαζόταν. Ένιωθε τα μάτια του να της καίνε την πλάτη και όταν χάθηκε από το οπτικό του πεδίο ένιωσε πραγματική ανακούφιση.