Levensdraad

Lynn

Tussen de donkerblauwe gordijnen die voor haar raam hingen scheen er een zonnestraal binnen. Het was de eerste van de dag en bracht de belofte van goed weer. Lynn dekte haar ogen af en draaide haar kreunend om. Ze trok haar donsdeken stevig om haar heen en kroop er wat dieper onder weg. Vandaag was een zaterdag, ze had geen enkele reden om rond een deftig uur op te staan. Dat deed ze nooit in het weekend. Na nog wat gewoel en heen en weer gewriemel besloot ze het op te geven. Ze sloeg haar deken om en stapte uit bed. Met halfopen ogen stapte ze naar de badkamer. Nadat ze in haar ogen had gewreven en had geconcludeerd dat haar haar nog altijd verbrand rook besloot ze dat ze ging douchen. Hoewel het water aangenaam warm was, maakte het haar onverwachts toch wakkerder. Terwijl ze onder de douche stond, wreef ze over het teken op haar arm. Twee fragiele lijnen die haar gave weergaven. De twee ineengestrengelde lijnen die ze zo haatte. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich. Alles werd op slag zwart. En toen kwamen ze, eerst slechts wazige gouden strepen, die net zo snel verdwenen als ze verschenen, maar langzaam en zeker begonnen ze duidelijk te worden. De gouden lijnen waren met elkaar verstrengeld en vormden de structuur van alles dat ze kende. Ze deed haar ogen open en opnieuw waren ze verdwenen. Hun vage nadruk bleef echter op haar netvlies gebrand. Al vanaf kleins af aan kon ze de draden zien. Ze noemde het zelf het zicht. Ze had het altijd leuk gevonden om er naar te kijken, om te zien hoe ze veranderden als het ware stroomden als water. De draden waren altijd in beweging, soms bewogen ze traag en soms snel. Als klein kind sloot ze soms voor uren haar ogen om dat schouwspel te mogen aanschouwen. Haar liefde voor haar gave was groot, totdat ze de duistere kant ervan ontdekte. Lynn was destijds nog klein, maar ze zou het nooit meer vergeten. Die herinnering was in haar geheugen gebrand. Het was een warme zomerdag, net als vandaag. Het was in de tijd dat ze nog huisdieren hadden. Ze was naar de konijntjes in de tuin gegaan. Van alle drie de konijnen had ze Pluisje het liefst. Pluisje had grote bruine ogen en een witte vacht met zwarte vlekken. De andere konijnen liepen altijd van haar weg, maar Pluisje niet. Hij was het zachtste en liefste van ze allemaal. Lynn nam hem op haar schoot en begon hem te aaien. Uit pure nieuwsgierigheid schakelde ze haar zicht in. De gouden draden voelden aangenaam warm en pulseerden als een hartslag. Ze aaide hem en haar vinger bleef haken aan een van de gouden draden. De draad knapte als een droog twijgje doormidden en viel uiteen in haar handen. De draden van Pluisje werden koud en grijs en verbrokkelden als as in haar handen. Met een geschrokken kreet opende ze haar ogen. Angstig keek ze naar Pluisje. Zijn lichaam lag koud en doodstil in haar handen. Zijn grote bruine ogen staarden in het niets. Pluisje was dood. Tussen haar tranen door schreeuwde ze om haar ouders. Het schuldgevoel drukte zwaar op haar neer. Ze had Pluisje gedood. Ze had Pluisje met haar gave gedood. Dat had haar doen beseffen wat haar gave echt was. Een moordwapen. Lynn streek haar nog vochtige haar naar achteren terwijl ze uit de badkamer stapte. Daarom gebruikte ze haar gave niet meer. Ze wilde niet dat er nog iemand stierf door haar toedoen. Het Zicht inschakelen was iets dat ze wel nog af en toe deed, maar het aanraken van draden was iets dat ze voor haarzelf ten strengste verboden had. Ze schonk een tas koffie in en gooide er twee suikerklontjes in. Ze nam een slok van haar koffie en vroeg zich af wat ze ging doen vandaag. Ze had niets te doen voor school en haar ouders waren weg naar oma. Misschien was ze beter ook mee gegaan. Dan moest ze wel vroeger opstaan, maar dan had ze tenminste iets te doen. Nu begon ze toch te twijfelen aan haar keuze. Het gerinkel van de deurbel haalde haar uit haar gemijmer. Met haar tas koffie in haar hand liep ze naar de deur. Toen ze de deur opentrok werd ze overspoeld door een golf licht. Het duurde even voordat haar ogen er aan aangepast waren, maar daarna zag ze wie er voor de deur stond. 'Wat doen jullie hier?' Cat, Falkan en Velopales stonden in de deuropening. 'Verrassing!' Cat sprong enthousiast om haar hals. Falkan stond er met een schaapachtige glimlach naast en Velopales stond onverschillig met zijn koptelefoon op tegen de muur geleund. Ze hadden alle drie hun fiets bij. 'Ik wist dat je wakker zou zijn!', zei Cat vrolijk. 'Falkan wilde me niet geloven, maar ik had toch gelijk.' Ze liet Lynn opnieuw los. 'We gaan naar Picas een ijsje gaan eten. Wil je mee?' Drie paar ogen keken haar vanuit het deurgat verwachtingsvol aan. Lynn zuchtte, weigeren was hier duidelijk geen keuze, maar ze liet haar niet zo gemakkelijk doen. 'Ik ga mee, op één voorwaarde. Ik wil geen ijspegels zien rond vliegen en als er iets begint te branden ben ik weg.' Streng keek ze hen stuk voor stuk aan. Cat rolde met haar ogen. 'Ben je daar nu nog altijd over bezig? Trouwens dat was niet eens mijn schuld, Falkan begon.' Ze wierp een beschuldigende blik op Falkan, die deed alsof hij de onschuld zelf was. Lynn lachte in haarzelf, die twee waren altijd aan het bekvechten, maar konden niet zonder elkaar. Velopales nam geïrriteerd zijn koptelefoon af en duwde zijn gsm in haar gezicht. Kunnen we nu eindelijk vertrekken? 'Wacht nog twee minuten ik haal nog vlug mijn fiets', zonder het antwoord op te wachten rende Lynn het huis terug binnen. Ze trok de achterdeur open liep door het vochtige gras en nam haar fiets uit het tuinhuis. Zo snel als ze kon liep ze terug naar haar vrienden. 'Klaar, we kunnen vertrekken', zei ze lichtjes buiten adem. Velopalles stak met een glimlach zijn duim op en vertrok. Cat, Falkan en Lynn volgden hem achterna. Al snel kwam het wit met rode logo van Picas in zicht. Er waren al een paar mensen met een ijsje die een plekje hadden gevonden aan een picknicktafeltje in de schaduw. Gelukkig stond er wel niemand aan te schuiven. Velopales stoof naar voren en maakte met gebaren al snel duidelijk wat hij wou. Ondanks Lynn haar verwachtingen koos hij voor een ijsje met vijf bollen en elk een andere smaak. Falkan en Cat kozen allebei voor een ijsje met drie bollen. Lynn had na veel twijfel toch besloten om te kiezen voor haar standaard vanille en chocolade combinatie. Ze gingen in de schaduw van een grote wilg gaan zitten en terwijl ze genoten van hun ijsje wenste Lynn dat het voor altijd zo kon blijven.