Ποίημα 4 : Το περιθώριο

11 1 0
                                    

Τότε , αισθάνθηκα ένα κόμπο ασφυκτικά δεμένο ... στη ψυχή μου 

σαν έναν τραχύ , άλυτο δεσμό

που απομακρύνει την υπόστασή σου από τον  δοξασμένο εξωτερικό κόσμο 

και σε απομονώνει αναπάντεχα και γοργά κάπου αφώτιστα  

δοσμένο στην ομηρεία κάποιων άθλιων σκέψεων 

προορισμένων να σε τυραννούν ασταμάτητα

Βαφτίζω την παρούσα συνθήκη της ζωής μου , περιθώριο 

αφού νοιώθω αποκομμένος από το πλήθος του κόσμου αυτού 

ζώντας έναν υπαρξιακό εφιάλτη 

από τον οποίο αντλώ μάταια δύναμη για να επιβιώσω

Με τα βουρκωμένα μου μάτια , τώρα έχω χαθεί στο κενό 

ενώ προ ολίγου έτρεμα σύγκορμος κλαίγοντας σπασμωδικά

και αναπολώντας εκείνες τις μέρες ξεγνοιασιάς

που ζούσα όντας ελεύθερος πραγματικά

Τώρα , διαρκώς τα συναισθήματά μου μπερδεύονται 

και τελικά οι ενοχές με κυριεύουν ασταμάτητα 

χωρίς καμιά ελπίδα λύτρωσης 

Η ζωή μου είναι πλέον δοσμένη στις Μοίρες 

ενώ φοβούμαι πως το νήμα της 

θα διακοπεί μονομιάς από την Άτροπο          


Τα ποιήματα μουWhere stories live. Discover now