Η Νταϊάνα , ένα 16 χρόνο κορίτσι όπου η ζωή της ήταν μέσα στην χαρά ... Όμως θα αλλάξει μέσα σε μια ημέρα. Τι θα γίνει όταν θα πρέπει να αποχωριστεί το πιο αγαπημένο της πρόσωπο ? Θα τα καταφέρει ? ...
Ο Αντώνης καθόταν στην καρέκλα διπλα απο το κρεβάτι της Νταϊάνας . Είχε σκυμμένο το κεφάλι του κοιτώντας το πάτωμα . Περίμενε ποτέ θα ξυπνήσει .
Καποια στιγμή εκεί που ηταν χαμένος στις σκέψεις του κατάλαβε πως η Νταϊάνα ξυπνήσε.
Αντώνης - Κορίτσακι μου πως είσαι ? ( σηκώθηκε και της φίλησε το μέτωπο και κάθισε διπλα της χαϊδεύοντας το μάγουλο της )
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Νταϊάνα - Καλά λίγο ζαλίζομαι αλλα εντάξει.
Αντώνης- Μμμ θα σου περάσει είναι για λίγο ... Μικρή μου?
Νταϊάνα - Μμμ
Αντώνης - Για πες μου τι συμβαίνει ? Γιατι δεν μου το είπες ?
Νταϊάνα - Δεν ήθελα να σε ανησυχήσω και δεν ήθελα να σου γίνω βάρος .
Αντώνης - Αυτό μην το ξαναπείς . Δεν είσαι βάρος και πότε δεν θα γίνεις . Όμως ξέρεις πόσο τρόμαξα όταν σε είδα έτσι ? Όλος μου ο κόσμος κατέρρευσε
Νταϊάνα - Συγνώμη ... Αλλά έχω περάσει δύσκολα αυτο τον καιρό
Αντώνης - Κάτι έμαθα ... Τώρα για πες μου τι ήθελε η μητέρα σου ?
Νταϊάνα - Να τα ξαναβρουμε αλλα φυσικά είπα οχι
Αντώνης - Βρε ψυχή μου μήπως πρέπει να της δώσεις μια ευκαιρία ? Ίσως να το μετάνιωσε
Νταϊάνα- Δεν θελω . Δεν καταλαβαίνεις πως τόσο καιρό είχα ηρέμησει χωρίς αυτην? Εισαι ο μόνος που το ξέρει. Εσύ ήσουν δίπλα μου όταν με έπιαναν οι κρίσεις . Απο τοτε που πέθανε ο μπαμπάς μου και έφυγε αυτή είχα ηρέμησει . Και τώρα ήρθε πάλι για να τα καταστρέψει ολα οπως πάντα.
Τότε η Νταϊάνα άρχισε να δακρύζει και δάκρυα μετά απο λίγο έφεραν κλάμα με λυγμούς. Που δεν άντεχε ο Αντώνης να τα βλέπει. Έτσι της έπιασε το χέρι και της το φίλησε.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Αντώνης - Καρδιά μου θα το περάσουμε μαζί αυτό . Όπως πάντα , εντάξει ? Μόνο σε παρακαλώ ψυχή μου μην κλαις , δεν μπορώ να σε βλέπω να κλαις . Μμμ...Είσαι η ζωή μου , χρειάζομαι να βλέπω το χαμόγελο σου για να προχωράω και να ζω . Χωρίς αυτό δεν ξέρω και εγώ πως θα αντέξω. Για αυτό μην μου στερείς αυτο το όμορφο χαμόγελο σου , που τόσο μου έλειψε .
Μετά από λίγη ώρα η Νταϊάνα αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του . Έτσι ο Αντώνης βγήκε έξω , έκλεισε την πόρτα και κλείνοντας τα μάτια του ξεφυσιξε . Τότε τον εισαν τα παιδιά και έτρεξαν προς το μέρος του
Γιαννης - Τι έγινε φιλε ? Πως είναι η μικρή ?
Ο Αντώνης όταν σήκωσε το κεφαλι του μπορούσαν να δουν τα βουρκωμενα μάτια του .
Μαρκος - Φίλε τι έγινε ?
Λινα - Έπαθε κάτι η Νταϊάνα ?
Αντώνης - Όχι καλά είναι ξυπνήσε απλώς ... Τα έχω χάλια
Μια - Γιατί ? Τι έγινε ?
Αντώνης - Αν ήμουν εδώ δεν θα ηταν σε αυτή την κατάσταση η Νταϊάνα . Εγω φταίω , έπρεπε να είμαι μαζί της . Της είχα υποσχεθεί πως πάντα θα είμαι μαζί της αλλα δεν το τηρησα .
Λινα - Αντώνη τι είναι αυτα που λες ? Μην το ξαναπείς αυτο αν το ακούσει αυτο η Νταϊάνα θα στεναχωρηθει παρα πολυ . Δεν είναι αλήθεια αυτα που λες.
Γιαννης - Όντως φίλε χαλάρωσε , δεμ ισχύει αυτό. Έλα λίγο να ξεκουραστείς , είσαι πτώμα . Ήταν δύσκολη μέρα .
Αντώνης - Δεν μπορώ να την αφήσω , πηγαίνετε εσείς να ξεκουραστείτε .
Μια - Δεν εισαι με τα καλά σου . Δεν το κουνάμε από εδω
Μάρκος - Σε παρακαλώ καν' το για τη μικρή . Αν θέλεις να είσαι μαζί της κοιμήσου εδώ και θα ήμαστε και εμείς εδώ να την προσέχουμε .
Αντώνης - Καλά αλλα με το παραμικρό ακόμα και να κουνηθεί με ξυπνάς .
Μάρκος - Εντάξει , καλό βράδυ φίλε
Έτσι τα παιδιά είχαν ο καθένας την δικια του ώρα όπου τους πρόσεχαν . Πρώτος ήταν ο Μάρκος , μετά η Μια , ο Γιάννης και τελος η Λίνα όπου θα έμενε μέχρι το πρωί .
