កម្មសិទ្ធិ មីន យ៉ុនហ្គី |រដូវកាលទី១(Complete✅)

Episode 46

        
     សំឡេងមាំបន្លឺឡើងពីមាត់ទ្វារមកធ្វើឱ្យអ្នកនៅខាងក្នុងងាកទៅមើលភ្លាមៗ ក៏ឃើញថាម្ចាស់សំឡេងជាមនុស្សដែលគេតែងតែនឹកតែងតែដង្ហោយហៅរកនោះ នាយជាបុរសដែលខានទាក់ទងមកគេអស់ជាយូរថ្ងៃ ។
« យ៉ុនហ្គី??? » ជីមីន បន្លឺឡើងដោយក្ដីភ្ញាក់ផ្អើលបន្ទាប់ពីឃើញវត្តមានរបស់ យ៉ុនហ្គីនៅនឹងមុខរបស់គេ ។ ម្ដងទៀតហើយដែលគេមានអារម្មណ៍ថាដូចបាត់បង់គ្រប់យ៉ាងនៅពេលដែលគ្មានវត្តមានរបស់នាយ ប៉ុន្តែអារម្មណ៍អាក្រក់ៗទាំងនោះក៏រសាយបាត់វិញបន្ទាប់ពីលេចវត្តមានរបស់នាយឡើងមកដូចជាពេលនេះយ៉ាងចឹង ។ ឃើញកូននឹកនាគ្នាបែបនេះអ្នកស្រីផាកក៏ត្រឡប់ទៅបន្ទប់សម្រាកជាមួយប្ដីនិងចៅរបស់គាត់វិញ ។
« បងមកទទួលអូនទៅវិញ! » យ៉ុនហ្គី និយាយទាំងញញឹមដាក់ជីមីន គេមកហើយ មកទទួលប្រពន្ធកូនរបស់គេត្រឡប់ទៅរស់នៅជាមួយគ្នាវិញ តទៅពួកគេនឹងមិនបែកគ្នានោះឡើយ ។
« យ៉ុន...ហ្ហឹកៗ យ៉ុនហ្គី! គឺបង... »
« បាទ គឺបង! » គេឆ្លើយតបទៅរាងតូចព្រមទាំងត្រដាងដៃរង់ចាំឱ្យ ជីមីនចូលមកឱបហើយក៏ពិតមែនជីមីនរត់មកឱបយ៉ុនហ្គីយ៉ាងណែនទាំងទឹកភ្នែករហាម ។
« អូននឹកបងណាស់ ហ្ហឹកៗ នឹកណាស់ »
« បងក៏នឹកអូនដែរ សុំទោសដែលមិនបានទាក់ទងមកអូន សឺតៗ បងសុំទោស! » កំហុសគ្រប់យ៉ាងមកពីគេដែលមិនបានទាក់ទងមករាងតូច គេបែរជាទុកប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់របស់គេចោលព្រោះតែរវល់ដោះស្រាយបញ្ហានៅទីនោះពេក ។
« ទេៗ កុំសុំទោសអូនអីឱ្យតែបងបានមករកអូន អូនសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ទៅហើយ » ជីមីន គ្រវីក្បាលបដិសេធមិនទទួលពាក្យសុំទោសពីយ៉ុនហ្គី គេមិនត្រូវការពាក្យសុំទោសអ្វីទាំងអស់ត្រឹមនាយបង្ហាញវត្តមានឱ្យគេបាត់នឹកគេអរគុណនាយពេកហើយ ។
« ហឹម... » នាយងក់ក្បាលតិចៗនិងញញឹមតិចៗផងដែរ តែក្នុងកែវភ្នែករបស់នាយបែរជាដក់ដោយទឹកភ្នែកទៅវិញ កែវភ្នែកដែលពោរពេញដោយទុក្ខទោះមិននិយាយក៏ជីមីនអាចមើលដឹងដែរ ។
« អង្គុយជិតអូនមក មានទុក្ខកង្វល់អីក៏បញ្ចេញមកអូនរង់ចាំស្ដាប់ស្មារបស់អូនទំនេរបងអាចកើយស្មាអូនរៀបរាប់រឿងក្នុងចិត្តបានគ្រប់ពេល ត្រូវចាំថាបងនៅមានអូន » ជីមីន ដាក់ខ្លួនអង្គុយលើពូកបែរទៅមាត់បង្អួចហើយទើបបង្គាប់ឱ្យរាងក្រាស់មកអង្គុយក្បែរព្រមទាំងស្ម័គ្រចិត្តឱ្យនាយកើយស្មារបស់គេទៀតផង ។ គេអាចទាយដឹងខ្លះហើយថានាយកង្វល់ដោយសារអ្វីគ្រាន់តែមិនដឹងច្បាស់ លម្អិតតែប៉ុណ្ណោះ ។
« គ្រប់យ៉ាងមកពីបង បងជាកូនមិនល្អ គាត់ស្លាប់ហើយមីន ស្លាប់ព្រោះតែបងម្នាក់គត់ ហ្ហឹកៗ បងជាកូនមិនល្អ... » យ៉ុនហ្គី ចូលមកអង្គុយក្បែររាងតូចនិងដាក់ក្បាលកើយស្មារបស់រាងតូចហើយទើបនិយាយចេញមកទាំងយំសស្រាក់ ។ នៅជាមួយរាងតូចគេអាចបញ្ចេញគ្រប់យ៉ាងបានដោយមិនចាំបាច់ខ្លាចថានឹងត្រូវខ្មាសព្រោះត្រវបង្ហាញភាពទន់ខ្សោយចេញមកនោះទេ ជីមីនជាមនុស្សដែលនាយទុកចិត្តសឹងតែទុកចិត្តជីមីនជាងទុកចិត្តខ្លួនឯងទៅទៀត ។
« ទេៗយ៉ុន! គាត់ជាអ្នកបញ្ចប់ជីវិតគាត់ដោយខ្លួនឯង បងមិនខុសទេ មិនមែនកំហុសរបស់បងទេ បងធ្វើត្រូវហើយព្រោះគាត់បានប្រព្រឹត្តរឿងខុសច្បាប់ជាច្រើនគាត់ត្រូវតែទទួលទោសបែបនេះហើយ » ជីមីន ចាប់ក្រសោបមុខរបស់នាយហើយអង្អែលថ្ពាល់នាយថ្នមៗនិងស្រដីលួងលោមលើកហេតុផលឱ្យនាយស្ដាប់ដោយសំដីស្រទន់ផ្អែមល្ហែម ។ ជាការពិតដែលមនុស្សធ្វើខុសច្បាប់ហើយចាប់បានត្រូវតែទទួលទោសពីបទដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្ត តែគាត់បានជ្រើសរើសបញ្ចប់ជីវិតរបស់ខ្លួនឯងនោះជាអ្វីដែលគាត់ជ្រើសដោយខ្លួនឯងមិនមាននរណាបង្ខំគាត់នោះទេ ។
« តែបង... អឹម! » នាយចង់និយាយបន្តទៀតតែត្រូវជីមីនឆ្មក់ថើបជញ្ជក់បបូរមាត់ដែលពូកែទម្លាក់កំហុសឱ្យខ្លួនឯងទាំងដែលខ្លួននាយមិនបានខុសសូម្បីតែបន្តិចណាសោះ ។
« ឈប់បន្ទោសខ្លួនឯងទៀតបានទេអូនសុំអង្វរ! បងមិនខុសទេឮទេថាបងមិនបានខុសទេ! លោកប្ដីរបស់អូនគ្មានកំហុសនោះទេ » ជីមីន និយាយទាំងរលីងរលោងរកយំ គេមិនចង់ឮនាយនិយាយបន្ទោសខ្លួនម្ដងហើយម្ដងទៀតនោះទេ ។
« ហឹម...អឹម! » មិននិយាយច្រើនយ៉ុនហ្គីប្រញាប់ចាប់ក្រសោបថើបជញ្ជក់មាត់តូចរបស់ជីមីនមកថើបវិញម្ដង ។ អណ្ដាតក្ដៅសើមរបស់រាងក្រាស់លូកលូនចូលទៅផ្ដោះផ្ដងជាមួយអណ្ដាតរបស់រាងតូច ជីមីនមិនបានប្រកែកគេបើកមាត់ចាំទទួលអណ្ដាតប្រុសច្រឡឺមចូលមកលុកលុយក្នុងក្រអូមមាត់របស់គេ ។
« អឹម... » ដោយមិនទទួលបានការប្រកែកពូរាងតូចយ៉ុនហ្គីក៏នៅតែបន្តថើបជញ្ជក់បបូរមាត់តូចនោះហើយក៏ចាប់ទម្រេតកាយតូចសន្សឹមៗរហូតដល់ពូកទើបគេដកមាត់ចេញពីការថើបរួចទើបសម្លឹងមុខគ្នាទៅវិញទៅមកដោយខ្សែភ្នែកត្រេកត្រអាលរៀងខ្លួន ។
« អូននឹកបង... អ្ហាសស » ជីមីន ស្រដីមិនទាន់ចប់ស្រួលបួលផងក៏ត្រូវងើយ-កថ្ងូរឡើងព្រោះតែនៅម្ដុំកញ្ចឹង-ករបស់គេត្រូវបានយ៉ុនហ្គីបឺតជញ្ជក់លេចស្នាមមកពាសពេញទាំង-កដែលធ្លាប់តែសរលោងស្អាតតឬពេលនេះពោរពេញដោយស្នាមខាំបឺត ។
« បងក៏នឹកអូនដែរ នឹកណាស់! » សំឡេងស្អកៗតបទៅរាងតូចវិញ ខ្យល់ដង្ហើមរបស់នាយក្ដៅរងំធ្វើឱ្យរាងកាយរបស់ជីមីនឡើងកម្ដៅមកដោយឯកឯង ។ រាងក្រាស់ក្រោកឡើងបន្តិចហើយទើបចាប់ប្រឡេះឡេវអាវរបស់នាយចេញម្ដងមួយៗរហូតដល់អស់រួចក៏ដោះបោះទៅម្ខាងបង្ហាញរាងកាយល្អស្អាតនៅនឹងមុខជីមីនពេញ ។
« ណែនៗ លួចទៅហាត់ប្រាណមែនទេ? » ជីមីនសួរឡើងខណៈដៃតូចៗរបស់គេកំពុងតែស្ទាបអង្អែលច្របាច់លើសាច់ដុំពោះ៧ ៨ កង់របស់ប្ដី ។ វាណែនល្អដូចដុំសូកូឡាយ៉ាងចឹងគេពិតជាពេញចិត្តនឹងរាងកាយមាំទាំមួយនេះខ្លាំងណាស់ ។
« មិនបានហាត់ទេ ព្រោះមិនមានវត្តមានរបស់អូននៅឱ្យបងអុក...អូយ មកក្ដិចដោះបងធ្វើអី? » យ៉ុនហ្គី និយាយទាំងធ្វើមុខច្រឡឺមហើយស្រែកចាចព្រោះតែត្រូវប្រពន្ធក្ដិចដោះគេ ។
« និយាយអីឈ្លើយ... អ្ហា អាស... » មិនទាន់និយាយចប់ផងក៏ត្រូវស្រែកថ្ងូរឡើងព្រោះតែយ៉ុនហ្គីសម្ងំស៊កម្រាមដៃចូលរន្ធតូចចង្អៀតរបស់រាងតូចតាំងពីពេលណាក៏មិនដឹង បើសូម្បីតែជីមីនក៏មិនដឹងថានាយស្រាតខោគេចោលស៊កម្រាមដៃចូលខ្លួនគេពីពេលណាផងនោះ ។ នាយចាប់លើកជើងស្រឡូនមកពាក់លើស្មាមាំហើយដកចេញដាក់ចូលរហូតដល់ជីមីនបញ្ចេញមកទើបគេដកដៃចេញ ហើយប្រើដៃលុញទឹកនោះនៅត្រង់មាត់ច្រករបស់ជីមីន ។
« សុំកូនមួយទៀតមកណា... សឺតៗៗ » យ៉ុនហ្គីឡើងមកទ្រោបលើកាយតូចហើយទើប គេនិយាយតិចៗក្បែរត្រចៀករាងតូចបន្ទាប់មកក៏ថើបបង្អូសបបូរមាត់ពាសពេញមុខរបស់ជីមីនហើយទើបបន្តចុះមកដល់គល់-ក នាយខាំបឺតកញ្ចឹង-កសខ្ចីម្ដងហើយម្ដងទៀតទើបចុងក្រោយចុះមកដល់ដើមទ្រូងមានសាច់តិចៗហើយពើកឡើងរបស់រាងតូច ។
« អូនមិនដឹងមានឬអត់ទេ អ្ហាៗ ស្រគារណាស់ » មាត់ស្រែកប្រាប់ថាស្រគារតែទ្រូងនៅតែពើងឡើងឱ្យប្ដីបឺតជញ្ជក់ញាប់មាត់ ។ ទ្រូងតូចម្ខាងត្រូវប្ដីបឺតជញ្ជក់ឯម្ខាងទៀតត្រូវដៃមាំរបស់នាយច្របាច់ណែនដៃ ។ នៅសល់ដៃម្ខាងទៀតនាយទាញភាពរឹងមាំរបស់នាយចេញមកហើយប្រើដៃមាំសាប់ញាប់ដៃរហូតជិតដល់គោលដៅទើបនាយចាប់ដោះភាពទើសទាល់ដែលនៅសល់ចេញរួចទើបចាប់យកកូនប្រុសនាយទៅរុញញល់នឹងភាពទន់ជ្រាយរបស់រាងតូចតិចៗ ។
« ចាំបងជួយឱ្យមាន! » និយាយចប់យ៉ុនហ្គីក៏ស៊កកូនប្រុសរបស់នាយចូលដោយការថ្នាក់ថ្នម រហូតដល់លិចកប់គល់នាំឱ្យជីមីនស្លឺភ្នែកអួលណែនជាខ្លាំង ។
« អ្ហាសៗ យ៉ុន អ្ហឹក តិចៗសិនលោកប្ដី » ជីមីន ទះដើមដៃរបស់យ៉ុនហ្គីតិចៗនិងនិយាយអង្វរកប្ដី កុំឱ្យនាយធ្វើចលនាខ្លាំងពេកព្រោះពេលនេះគេនៅឈឺនៅឡើយ ។
« អ្ហា សឺត អឹសៗ សុំទោសអូនសម្លាញ់ យឺតមិនស្រួលទេ អ្ហាសៗ សឺត ផ្លាប់ៗៗ៚ » យ៉ុនហ្គី ប្រឹងកម្រើកចង្កេះហើយអុកចូលខ្លាំងៗរហូតដល់ភ្លៅមាំប៉ះទង្គិចនឹងត្រគាកមូលក្លំលេចចេញជាសំឡេងលាន់ពេញបន្ទប់យ៉ាងពីរោះរណ្ដំ ។
« អ្ហឹសៗ អ្ហាៗ បងត្រង់... អ្ហាស ត្រង់នឹងហើយ អ្ហឹសៗ ហ្ហឹក ស្រួសណាស់បង ស្រួលណាស់ អ្ហឹសៗ! » ជីមីន ស្រែកថ្ងូរឡើងហ៊ាទឹកភ្នែកព្រោះតែអាកូនពូជរបស់ប្ដីគេចូលជ្រៅរហូតបុកប៉ះចំចំណុចសុខស្រួលរបស់គេទើប ធ្វើឱ្យគេថ្ងួចថ្ងូរមកទាំងទឹកភ្នែកផងអីផងព្រោះស្រួលខ្លាំងពេក ។
« ហេតុអីរឹតតែតឹងណែនបែបនេះហាស? សឺត អឹសៗ អ្ហាសៗ អ្ហា » យ៉ុនហ្គី ប្រឹងអុកចង្កេះចូលកាន់តែខ្លាំងនិងលឿនៗញាប់ៗ ព្រមទាំងឆ្ងល់ជាមួយច្រកតូចរបស់រាងតូចនេះដែលពេលគេកាន់តែធ្វើចលនាវាកាន់តែតឹងណែនលើសដើម ។