Ayhak Evreni

acısı kalır, anıları gider... (part1)

-Aylin ve Hakan birlikte devriye atıyorlardır.
Hakan: Aylin.
Aylin: Efendim canım.
Hakan: Bu devriyelerin en sevdiğim yanı ne biliyor musun?
Aylin: Devriyenin sevilecek bir tarafı mı var Hakan?
Hakan: Var tabi, sen varsın... Hayat arkadaşının aynı zamanda da iş arkadaşın olması kadar güzel bir şey var mı bu hayatta? Farklı işlerde çalıştığımızı düşünmek bile istemiyorum.
Aylin: Haftada birbirimizi 6 saat falan görürdük herhalde, o da en iyi ihtimalle.
Hakan: Düşüncesi bile berbat, neyse ki hep beraberiz. Artık bu gitme gelme faslı da bitti... Bitti di mi?
Aylin: Bitti canım bitti, bundan sonra sen beni kovsan bile gitmicem.
Hakan: Söz mü?
Aylin: (gülümser) Söz... Artık gitmek yok. Benden kurtuluşun yok anlayacağın Hakan Çınar. Sen de söz ver.
-Hakan Aylin'in elini tutup öper.
Hakan: Söz bitanem söz... Son nefesime kadar seninim.
-Bir süre öyle kalırlar, sessizliği telsizden gelen anons böler.
Telsiz: 45-42 den tüm bağlı birimlere, bilinen yere acil destek istiyoruz.
Hakan: (endişeli) Hüsnü abi bu.
Aylin: Bas Hakan bas hemen gidelim.
-Aylin'le Hakan hızlıca olay yerine gelmişlerdir. Ekip çatışıyordur. İkisi de silahlarını çıkartarak arabadan inerler.
Hakan: Aylin ben arkadan dolanıcam.
Aylin: Ben de seninle geleyim.
Hakan: Hayır sen burda Hüsnü abilerin yanında kal, onlara destek ol.
Aylin: Tamam dikkatli ol.
Hakan: Sen de.
-Aylin ekibin yanına gelerek çatışmaya dahil olmuştur. Hakan ise binanın arkasından bir giriş yolu ararken kaçmaya çalışan birini görür ve silahını adama doğrultur.
Hakan: Kaldır ellerini teslim ol.
-Adam cebindeki el bombasını çıkartır ve Hakan'a doğru tutar.
Adam: Beni canlı alamazsın komiser.
...
Kısa süre sonra ekip herkesi etkisiz hâle getirmiştir.
Hüsnü: Herkes iyi mi?
Seval: İyiyiz başkomiserim.
Arda: İyiyiz abi.
-Hüsnü Aylin'e doğru döner.
Hüsnü: Aylin sen tek başına mı geldin?
Aylin: Hayır abi Hakan'la birlikte geldik, o binanın arkasına dolanacaktı.
-Birden büyük bir patlama sesi duyulur. Ekip kendilerini korumak için yere eğilir.
Bir süre sonra etrafa baktıktan sonra gördükleri manzara karşısında herkes donakalır.
Binanın arka tarafından dumanlar yükseliyordur.
Aylin: (bağırır) HAKANNNNNNNN!
-Hepsi koşarak arka tarafa giderler.
Dumandan göz gözü görmüyordur.
Aylin: Hakannn, Hakan nerdesin?
Hüsnü: Hakannnn
-Aylin az ilerde yüzüstü yatan birini görür.
Koşarak yanına gider. Kendine çevirmesiyle birlikte Hakan'ın kanlar içinde kalan suratını görür.
Aylin: Hakann... Abi burda burda.
-Diğerleri de koşarak yanlarına gelir.
Hüsnü: 45-40 merkez 45-40 merkez, bilinen yere acil ambulans. Komiser Hakan Çınar yaralandı. Bilinen yere acilen ambulans!
-Aylin Hakan'ı dizine yatırmış ağlıyordur.
Aylin: Hakan aç gözünü canım, bana bunu yapma.
-Hüsnü Aylin'in yanına eğilir.
Hüsnü: Başı kanıyor... Arda koş minibüsten bez falan bir şey bul getir.
Arda: Hemen abi.
Hüsnü: Aylin bırakma kendini, iyi olacak.
Aylin: Abi ben onu kaybedemem.
Hüsnü: Kaybetmeyeceksin güzelim.
-Aylin sadece ağlıyordur, birazdan Arda koşarak gelir ve getirdiği bez parçasını Aylin'e uzatır.
-Aylin elindeki bezi Hakan'ın başına bastırmaya çalışır ama elleri titriyordur. Hüsnü bunu farkeder.
Hüsnü: Ver bana.
-Aylin'in elinden bezi alır ve Hakan'ın yarasına bastırır.
Aylin: (bağırır) Nerde kaldı bu ambulans?
-Az sonra sokağa giren ambulansın siren sesleri duyulur.
Arda ve Kadir ambulansın yanına giderek sağlık görevlilerini binanın arkasına yönlendirir.
Sağlık görevlilerinin gelmesiyle Hüsnü Aylin'i kaldırmaya çalışır.
Hüsnü: Hadi canım bırakalım sağlık görevlileri işini yapsın.
-Aylin'i zor da olsa kaldırır. Aylin Hüsnü'ye tutunmuş gözyaşları içinde, sedyeye alınan Hakan'ı izliyordur.
Aylin: Abi ona bir şey olmasın.
Hüsnü: Olmayacak güzelim merak etme. O seni bırakmaz... Hiç bırakmadı.
-Hakan ambulansa bindirilir.
Aylin: Ben de gelicem.
Paramedik: Maalesef hanımefendi hastanın sağlığı için kimseyi alamıyoruz.
Aylin: (bağırır) Ne demek hiç kimseyi alamıyoruz? Orda yatan benim her şeyim.
Paremedik: Maalesef yönetmelik böyle.
Hüsnü: Aylin gel canım biz arabayla peşlerinden gidelim.
-Aylin ikna olmaz ama mecburen kabul eder.
Aylin ve Hüsnü Hakan'ın arabasıyla, geri kalanlar da ekip minibüsüyle ambulansı takip etmeye başlarlar.
...
Aylin: Abi niye daha hızlı gitmiyor bu ambulans?
Hüsnü: Gidiyor işte kızım sakin ol.
-Bir süre sonra ambulansın sirenleri susar.
Aylin:(Kaşlarını çatarak) Abi... Abi neden sustu? (bağırır) ABİ NEDEN SUSTU?
Hüsnü: (gözleri dolu) Bilmiyorum kızım bilmiyorum. (sessizce) Biraz daha dayan be oğlum, bak hastaneye çok az kaldı.
Aylin: Hayır gidemezsin, söz verdin... Gidemezsin...