İÇİMDEKİ SESLER

1.BÖLÜM

"Yaşamak istemiyorum."
Doktor şaşırmamış gözlerle onu inceliyordu. Konuşmasının devam etmesini bekliyordu. Yaşamak istememe sebebi neydi?

Christiana tek bir cümleyle her şeyin çözüme ulaşacağını zannediyordu. Buraya geleli bir hafta olmuştu. Şimdiye kadar kimseyle konuşmamıştı. İlk söylediği cümleydi.
Christiana Kısık bir sesle "bu sizce yeteli bir sebep  değil mi?" diye sorunca doktor Gloria şaşırmıştı.
Yüzündeki ifadeleri incelemeye devam etti. Sorusuna cevap vermemişti. Yaşamak istememe sebebini anlamaya çalışıyordu. Kısa bir süre sessizlik oluştu.
19 yaşındaki bir genç kızın bakışlarında korku görüyordu. O korkunun sebebini merak ediyordu doktor Gloria.
"Peki neden burda olduğunu biliyor musun?" Diye sordu.
Christiana garipsedi ama soruya cevap vermekten bu sefer kaçmadı.
"bu sorunun cevabı çok açık. Ailemin isteği üzerine burdayım. Burası benim için iyi geleceğini düşünüyorlar. İyileşip onların istediği gibi bir hayat yaşayacağımı zannediyorlar." Sert bir bakışla cümleyi bitirdi.
Gözlerindeki korku gitmişti. Şimdi ise karşısında farklı biri vardı.
Doktor Gloria ilk defa bir genç hastanın tepkilerini inceliyordu. Hiç genç hasta ile karşılaşmamıştı.
Tepkilerini gözlemlemeye devam ediyordu. Ona sorular yönelterek sıkmak istemiyordu.
"İstersen ara verelim. Yarın devam ederiz." diyerek tepkisini ölçmek istedi.
Christiana  " İyi olur. Zaten uzun bir süre burdayım. Belki gitmem." kahkaha atarak kapıya yöneldi. Arkasına bakmadan odadan çıkmıştı.
Doktor Gloria daha fazla şaşırmıştı. Bu cümlesini ciddiye mi almalıydı? Yoksa gençliğine verip gülmeli miydi?
Christianadan böyle cevap beklemiyordu. Tepkisiz kalmıştı. Bir hastanın böyle düşünmesi onu kötü etkilemişti. Her hastanın bir iyileşme süreci vardı.
İyileşmek isteyen hasta gibi gözükmüyordu. Aslında bir anne  olarak konuyu ele alınca çok üzülmüştü. Christiana'nın ailesini düşündü.
Her aile gibi kızı için iyi bir gelecek isterdi. Kimse kızın genç yaşta intihar etmesini istemez.

Hasta dosyasında yazılanları tekrar tekrar inceliyordu doktor Gloria.
McLean Hastanesine ilk geldiğinde Mazoşist tanısı konulmuş. Uzun süredir kendisine zarar verdiğini ve kimseyle iletişime geçmediğini içine kapanık olduğu yazılı sayfalara bakıyordu.
Donmuş gibiydi. İçinden geçirdiği cümle "bu kız ne yaşamış olabilir?" Kafasında bu düşünce dönüyordu.

Christiana odasına vardığında kendisi iyi hissediyordu. Ayna karşısına geçmiş her şeyi düşünen bir bakışla Kendi iç sesine kulak vererek "Ölümümden mutlu olacaklar. Bende mutlu olacağım."diyerek kendisine bakıp gülümsedi.
Her şey yolundaydı. İstediğini yapabiliyordu. Deli hastanesi ona rahatlık vermişti. Annesinin dindar düşüncelerinden kaçmıştı. İstediği saatte kitaplarıyla baş başa kalabiliyordu. Aslında Christiana için bu bir mucizeydi. Mutluydu.
Ama farkında değildi. Hemşire Agatha onu izlediğini ve içindeki mutluluğu görebiliyordu.
"Kim deli hastanesinde mutlu olabilir ki?"Diye iç çekti.
"İlaçlarını getirdim. Hadi iç şunları."diyerek Christiana'nın mutluğunu bozmuştu.

Christiana karşı gelmedi. Geldiği günden beri hemşire Agatha onunla özel ilgileniyordu. İçinden geçirdiği düşünceleri duydu mu? Acaba o da her şeyin farkında mı ? düşüncelerine kapılmıştı. Bu durumdan rahatsız olmuştu. Hızlı bir şekilde ilaçları içip çıkmasını beklemişti.
Hemşire Agatha onu süzüyordu. Yüz hatlarını detaylı bir şekilde inceliyordu. 19 yaşında genç bir kızın vücudundaki morluklarını merak ediyordu. Christiana bu durumdan rahatsız oldu. "Artık odadan çıkar mısın? Yalnız kalmak istiyorum."
Hemşire Agatha hiçbir şey demeden odadan uzaklaştı.

Christiana rahatlamıştı. Kendi iç düşünceleriyle baş başa kalabilmişti. Ölümle yaşam arasında gidip geldiği zamanları düşünmeye başladı. O zaman daha mutlu olmuştu.
Onun için her şey yoluna gitmişti. Rahatlığın verdiği mutluluğuyla kitaplara yöneldi. Onu daha iyi hissettiren tek şey kitaplardı.
Her zaman kitaplarla mutlu olmuştu. Her kitap onun için yeni bir başlangıç demekti.