"napıyosun sen? ne diye tuttun beni" gonca yine ağlamaya başlamıştı. Dizlerinin üzerine çöktü. "bırakdaydın da ölseydim''
"yapma değmez hiçbir şey, hiç kimse için değmez"
"sen hiçbir şey bilmiyosun tamam mı benim yaşamak için bir sebebim yok"
"ben senin yaşaman için sebep olurum"
goncadan
Hayatımı kurtaran bu adamın adı çınar. Candaroğlu beyliğinin büyük oğlu. hayatıma hayatımı kurtararak giren bu adamın hayatımdan kolay kolay çıkmaya niyeti yoktu. o günden son her gün yanıma uğrar olmuştu. her geldiğinde elinde başka çiçek ile gelirdi. Beni güldürmeye çalışırdı bense gülmemeye. peşimi bırakmaya niyeti yoktu.
Her şeyimi öğrenmişti: Yakup beyin kızı olduğumu, cenkten cenge koştuğumu, sevdiğim adamı kaybettiğimi biliyordu ama kim olduğunu bilmiyordu. Kibarca hayatıma yeni birinin girmesinin ne kadar imkansız olduğunu anlatıyordum o da kibarca bunu kabul etmiyordu.
Bir iki ay hep gelip gitti. sonra beni bi yere götürdü. Yumuşak karnımın çocuklar olduğunu öğrenmişti. Bir sürü obada çocuklar için tedavi çadırları açtırıp çocukların sağlığına kavuşması için elinden geleni yapıyordu. İşte beni bu çadırlardan birine götürmüş ordaki çocuklar ile vakit geçirmemi sağlamıştı. Ne yalan söyleyeyim hoşuma gitmişti. Alaeddin öldükten 24 ay 6 gün 22 dakika ve 43 saniye sonra ilk defa gülümdedim.
çınarla tanıştıktan bir kaç ay sonra hayata dönmüştüm ya da dönmüş numarasını iyi
yapıyordum. Çınarın arkadaşlığı bana iyi gelmişti. Ama bazen hiç olmadık yerde olmadık sebepten aklıma Alaeddin geliyordu. Bana iyi gelen her şey büyük bir vicdan azabına dönüşüyordu. Mutlu olmayı hak etmiyordum. Ben sadece acı çekmeliydim gibi hissediyordum.
sonra daha acayip bir şey oldu. Çınar bana evlenme teklifi etti. tabi ki kabul etmedim. ama o vazgeçmedi nolursa olsun vazgeçmeyecekti
ben onla vakit geçirmekten hoşlanıyordum ama o kadar. Etrafımdaki insanları bana sürekli hayatın devam ettiğini söylüyorlardı. Haklıydılar. Alaeddini asla unutamayacaktım. Ama hayat devam ediyordu. Madem o gün uçurumun kenarında ölmedim bu işaret olmalıydı. Hayatıma devam etmem gerektiğini anladım.
Alaeddinin ölümünü atlatmanın tek bir yolu vardı başka birini sevmeye çalışmak..
İşte bu yüzden alaeddini unutmak için çınarın evlenme teklifini kabul ettim.
MEDRESELİNİN HİLECİSİNİ ÖLDÜRDÜM. ARTIK ESKİ GONCA OLMAYACAKTIM
toy (düğün) günü
gonca kırmızı gelinliğini giymiş odasında bekliyordu. onu yalnız bırakmamak için gülce ve fitnat odaya girdi
" ayy ne kadar yakılmış gonca hatun" dedi fitnat
"prenses oldun goncam prenses" gülce aslında goncanın gerginliğini anlamıştı ama çaktırmıyordu
gonca ise endişeli gözlerle bakıyordu.
"olmuş mu gerçekten güzel olmuş muyum?"
" goncam şaka mı yapıyorsun melek gibi olmuşsun"
aynaya doğru gitti gonca. sesler kulağında buğulaşmaya başladı.
"ben şimdi evleniyor muyum?" kendi kendine mırıldandı. sanki her şeyin yeni farkına varıyor gibiydi
bir anda fenalaşmaya başladı. nefes alamıyor gibiydi. elini gelinliğin yakadına atıp boynuna yer açmaya çalıştı sanki nefes almasını kolaylaştıracak gibi"
