Namlu, dizlerinin üzerine çökmüş kadına çevrilmişti. Silahı tutan elin sahibinin yüzünde ölümcül bir öfke vardı. Kadın ağlıyordu.
"Yapma" diye fısıldadı.
"Lütfen yapma Yaman, ben sana ihanet etmedim! Seni şikayet eden ben değildim"
"Kes sesini!" diye bağırdı adam nefretle.
"Sen yaptın! Yalan söyleme, hepsi senin suçundu! Beni şikayet eden sendin!"
Kadın başını şiddetle iki yana sallamaya başladı.
"Yemin ederim ben yapmadım"
Ağlamaktan gözleri şişmiş, dudakları kurumuştu. Yüzü, gözyaşları sebebiyle ıslaktı.
Yaman silahı daha bir sıkı tuttu, ne eli titredi ne de tereddüt etti.
"Karnında bebeğimi taşıyorum Yaman, öldürebilecek misin beni?"
Kadının güçlükle çıkan sesine karşın Yaman nefret dolu mavi gözlerini bir anlığına karnına çevirdi. Sonra tekrardan onun yeşil gözlerine dikti.
"İyi işte, ikinizden de tek seferde kurtulmuş olacağım"
Feza'nın gözlerinde korku en vicdansızının bile kalbini sızlatacak şekilde parladı ama bu bile Yaman'a engel olmadı. Gözünü bile kırpmadan tetiği çekti.
Tek kurşun.
Kadının üstündeki beyaz elbisenin göğüs kısmı kırmızıyla kaplandı. Kan, hızla yayılırken kadının dudakları nefese aç bir şekilde aralık kaldı.
Yaman kin dolu bir ifadeye büründü, içi hala soğumamıştı.
"Sen de bebeğin de geberin!"
Öfkeli sesinin ardından,
İkinci kurşun.
Kadın yere yığılırken karnı tamamrn kana bulandı.
Üçüncü kurşun.
Kalbi ve karnının arasında, kan değmemiş ufacık beyaz boşluk da saflığından arındı.
Yaman kadının başının hemen yanında, ayakta durdu. Gözlerine baktı. Kadının gözlerinde, korku vardı. Düşmeye vakit bulamamış gözyaşları. Ve dehşet, az sonra kayıp gidecek, bu dünyadan ebediyen ayrılacaktı.
"Sen" dedi güçlükle. Gözlerini ondan ayırmadı. Ağzından gelen kan, dudaklarını can alıcı bir kırmızıya boyadı.
"Canavarsın"
.....
Uykusundan fırlayarak uyandı Yaman, göğsü şiddetle inip kalkarken nerede olduğunu anlamaya çalıştı. Zihninde yankılanmaya devam eden o cümle kalbini söküyordu.
"Canavarsın! Canavarsın! Canavarsın!"
Ses gittikçe daha da yükselirken başını iki elinin arasına alarak sıkıştırmaya, sesi susturmaya çalıştı.
"Değilim" diye mırıldandıyordu sürekli.
"Ben, değilim. Değilim. Değilim. Lütfen. Ben yapmadım"
Az evvelki rüya mıydı, yoksa geçmişe ait bir an mıydı bilmiyordu Yaman. Kafası karman çormandı, ses susmuyordu.
Kafasına sıkmak istiyordu.
Feza'yı canlı canlı görmeliydi, iyi olduğunu görmesi gerekiyordu.
Aceleyle yataktan fırladı ve perdenin arkasına, koltukların olduğu yere baktı. Kadın hiçbir yerde yoktu. Daha ileri giderek kokpit kapısını sertçe açarak oraya da baktı, orada bile yoktu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Benden Gitme
General Fiction¡Yetişkin İçerik! "Bize bir mutlu son yazdım. Sonra anladım ki benim mutlu bir sona sahip olmam mümkün değil. Bir şeyler eksik bende, bir şeyler hatalı. Hasta bir kadınım, zihnim hasta. Kalbim hasta. Sen varsın ama korkuyorum. Sanki ölüm hep bir adı...
