SOĞUK KARANLIK |+18|

9. BÖLÜM

&9

birsiymis778

💖

Özgürlük, TDK' ya göre herhangi bir koşulla sınırlanmama, zorlamaya, kısıtlamaya bağlı olmaksızın düşünme ve davranma durumu. Peki ya benim için özgürlük var mıydı? Ben özgür müydüm? Hayır.

6 yaşımdan beri tek istediğim, özgür bir hayat yaşamaktı ama hayır, hiç bir zaman özgür olamamıştım. Bedenim, ruhum, düşüncelerim, davranışlarım... Her şeyimle başkaları tarafından kısıtlanmış özgürlük hakkım elimden alınmıştı. Karar veren hiç bir zaman ben olmamıştım. Düzgün bir insan olmak için çabaladım, kimseye muhtaç olmadan devam etmek ama olmadı.

Yaşım 26... Yaşımız kadar yaşanır ama ben kendimi hiç o yaşta hissetmedim.

3 yıl önce... Seneler geçmişti ama ben hala aynıydım, hiç bir zaman çocukluğunu doya doya yaşayamamış, babasından pamuk şeker isteyememiş, annesiyle parka oynamak istiyememiştim.

Kadir Vural... Hayatım dönüm noktasıydı. Dört sene önce ailem isteği ile ortağımızın oğlu ile nişanlanmıştım... Her şey aslında o zaman başlamıştı. Hayatımın daha ne kadar mahvolabilir derken nişanlanmış üstüne tecavüz edilmekten zorla kurtulmuştum.

Bir yıl kadar nişanlı kalmış medyaya duyurmamıştık. Dergnin, kapak resimi için kaldığım otel odasının gece, ansızın kapısı çalmıştı. Kapıyı açtığımda Kadir, burun deliklerimi yakacak derecede alkollüydü. İlk başta içeriye almamıştım fakat zorla içeri girmişti. Ardından bana dokunmaya çalışmıştı...

O gece çığlıklarımı duyan otel görevlisi kapıyı kartı ile açmış ve beni Kadirden kurtarmıştı. Yaka paça dışarı atılmıştı ben ise tirtir titriyordum...

Kadir güçlü biriydi, istediğini alır, emir verip dururdu. Ateş kadar olmasada...

O gece atmıştım nişanı fakat hesaplayamadığım bir şey vardı. O gece aynı zamanda evlatlıktan reddedilmiş, mirastan men edilmiştim. Zorla İstanbul'a gönderilmiştim... Aylarca kendi emeğim ile çalışmış, sonrasında büyük bir üne sahip olmuştum.

Ne miras umrumdaydı ne de başka şehire gönderilmem. Tek üzüntüm zaten anne ve babalık yapmayan kişilerin beni evlatlıktan red etmesiydi.

Çok canım yanmıştı... Bazı geceler, şiddet gördüğüm babamı yine de sevmiştim. Ya da nişanı atmamdan sonra annem tarafından sürtük olarak anılmamda da. Sevmiştim, sevgi istemiştim, her şeye rağmen sevmiştim onları ama sevilmek istemiştim. Annem, saçımı okşayacak babam, geceleri bana masal anlatacak diye çok beklemiştim... Büyüdüm, belki bana olan tutumları değişir, beni severler dedim belkide dedim küçüğüm diye sevmemişlerdi... Öyle düşünmüştüm.

Gözümden yaşlar sicim gibi akarken, yatak başlığına sırtımı dayamış, üzerimi kalın battaniye ile örtmüştüm. Artık tek dayanağım, karnımdaki küçük bebeğimdi. O olmazsa yaşamayacak gibi hissetmeye başlamıştım çünkü iki gündür burdaydım ve her ağladığımda, karnımdaki küçük kelebeğimin verdiği güzel his ile göz yaşlarım diniyordu.

Gece saat 21.42 olmuştu. Ateşle o konuşmadan sonra sadece sabah kahvaltısında birbirimizi görmüştük. Öğlen, evde kimse olmadığı için kendim bir şeyler atıştırmıştım. Akşam ise eve gelen bir kadın dört çeşit yemek yapıp gitmişti. Kimsiniz diye sorduğumda akşam yemeklerini yapıp gittiğini söylediğinde, verdiği cevap ile afalladım.