Toen ze verdween

8. Haar laatste fout

Valerie was normaal gesproken niet bang in het donker, maar toen ze naar huis reed betrapte ze zichzelf erop dat ze nerveus was. Het voelde alsof iemand naar haar keek alsof ze een soort prooidier was. Maar geen van de auto's die haar passeerden viel op. Niet de rode met het oude vrouwtje erin of de grijze met een slaperig ogende man. Ook de wandelaars op het voetpad leken niet op mensen die haar zouden achtervolgen.

Hoe zag een stalker er eigenlijk uit? Was het een grote sterke man met zweetplekken onder de oksels of een mager rotjoch met een brilletje? Of was het iemand anders? Misschien was wel de vrouw die haar hond uitliet of de vader die met zijn dochter het zebrapad overstak? Ze kon hen niet zien. Maar één ding was zeker: iemand hier had het op haar gemunt.

Het zorgde ervoor dat de nacht nog veel kouder voelde dan normaal. De schaduwen van de eikenbomen die langs de weg stonden leken spookachtig. Ze gleden over haar armen terwijl ze naar de flat reed en haar scooter in het schuurtje parkeerde. De paar passen naar het gele licht van de toegangsdeur rende ze. Pas toen hij achter haar in het slot klikte durfde ze zich te ontspannen. Hier zou de beschermer niet zomaar naar binnen kunnen komen.

Ze liep door het halletje en stapte de lift in. De spiegel achterin liet haar vermoeide gezicht zien. Haar make-up was vervaagd en haar lipgloss verdwenen. Ze had er niet eens aan gedacht om hem bij te werken en Joshua had haar er niet aan herinnerd. Hij gaf niet om dat soort dingen. Ze beet zacht op haar lip. 'Dit ben jij niet,' fluisterde ze naar haar spiegelbeeld. 'Je laat je gek maken.'

En dat was zo, maar ze had geen idee hoe ze het moest stoppen. Dus liet ze zich door de lift meevoeren en zette een neppe glimlach op, toen ze de galerie opliep. Maar haar vingers beefden toen ze haar sleutels in het slot stak.

Er klonk een vreemd geluid naast haar. Iets tussen een kraak en een piep. Het zorgde ervoor dat haar nekharen overeind gingen staan. Geschrokken keek ze opzij. De deur van de buren ging langzaam open en meneer Wickens stapte naar buiten. In zijn handen hield hij iets wat op een schoenendoos leek. 'Post,' zei hij met een glimlach. 'Je hebt de bezorger met tien minuten gemist.'

'Oh sorry.' Ze liet haar sleutels los. Ze bleven in het slot hangen, terwijl de deur langzaam open ging. 'Ik wist niet dat ik een pakketje kreeg.'

'Dat is toch niet erg.' Hij overhandigde de schoenendoos. Een vreemde geur walmde haar tegemoet. 'Het ruikt niet al te fris, misschien is het over datum?'

'Het is vast een van die dingen die ik maanden geleden heb besteld en nooit is aangekomen.' Valerie lachte zacht, maar een naar gevoel vulde haar lichaam. Als dat zo was, had ze het onthouden. Dan had ze er achteraan gebeld.

'Zoiets zal het wel zijn,' lachte hij. 'Succes ermee, of moet ik sterkte zeggen?'

Sterkte was waarschijnlijk meer gepast. 'Bedankt.' Ze schonk hem een kleine glimlach.

Ze zag zijn gezicht veranderen. 'Ik weet dat het niet mijn zaken zijn, maar is er wat?'

'Nee, ik heb gewoon een drukke dag gehad,' loog ze. Ze wilde er niet nogmaals over praten. Een onbehulpzame agent was genoeg geweest.

'Oh doe het rustig aan.' Hij gaf haar een klein knikje. Zijn serieuze gezicht vertelde haar leugen doorhad.

'Zal ik doen. Fijne avond.' Ze haastte zich met de doos haar appartementje in. Direct liep ze naar de achterdeur en zette hem op het balkon neer. Wat de afzender hier in had gedaan, wilde ze niet in haar huis hebben.

Haar ogen scanden het label, ook al wist ze dat ze geen retouradres aan zou treffen. Het geprinte label werd alleen gevuld haar naam en haar adres aan de Aleverweg. Het was met ducttape slordig vastgeplakt, alsof iemand het gehaast had verstuurd.

Ze nam een diepe ademteug en liep naar haar appartement in. Gewapend met een keukenmesje en de valse hoop dat dit een vergissing was, kwam ze terug.

Voorzichtig sneed ze de zwarte tape los. Een sterke geur kwam haar tegemoet. Hoestend stapte ze achteruit. Wat was dit? Angstig keek ze naar de doos, maar alles wat ze zag was een brief op een stuk karton wat de inhoud aan het oog onttrok. Ze stapte dichterbij en pakte hem met trillende vingers op. Zodra ze het eerste woord las, wist ze dat ze een reden had om bang te zijn.

Verdwijn.

Ik wist wel dat je niet zou luisteren. Dat je mijn opdracht naast je neer zou leggen, was een simpele gok. Maar ik had gehoopt dat je het me niet zo lastig zou maken. Als je niet met dat vriendje van je naar de politie was gegaan, was dit niet nodig geweest. Dacht je echt dat ze je ze zouden helpen? Als je nog een woord met iemand hierover spreekt ...
Laten we het erop houden dat dit cadeautje een goede herinnering is aan wat er dan met hen gebeurt. Ik ben klaar met deze spelletjes.
Heb je niet door hoe kwetsbaar je bent? Een rolgordijnen houden mij niet buiten. Je bent als een papieren vogel in de wind. Vlucht je naar Joshua, dan zal hij verdwijnen. Zoek je je toevlucht bij je zus, dan zal ik de natuur een handje helpen. En ook je ouders zullen spoorloos raken. Alles wat je hebt kan zo makkelijk verdwijnen.

Dus waarom luister je niet gewoon? Ik zal het je makkelijk maken. Simpele opdrachten, geen gedoe en geen leugens meer.
Mijn eerste opdracht is simpel, zie het als een soort test. Ik wil dat je alles wat ik je tot nu toe heb gestuurd laat verdwijnen.

Slaap zacht,

Jouw Beschermer

De lucht stroomde langzaam uit haar longen. Voor even was Valerie ervan overtuigd dat ze niet meer wist hoe ze moest ademen. Een ijzige kou had haar op haar plek vast gevroren. Haar lichaam beefde nog steeds, maar haar spieren weigerden meer te doen. Ze wilden het karton niet optillen.
Ze moest, ze kon hier niet blijven staan. Als silhouet in het gele licht dat uit haar huis stroomde. De Beschermer zou haar hier zien. Hij zou haar angst tegen haar gebruiken. Ze moest sterk blijven, netjes en strak zoals altijd.

Eindelijk lukte het haar om haar vingers te bewegen. Lucht bereikte haar longen weer en haar ogen focusten zich op het karton. Over een paar seconden was het voorbij. Ze zou kijken en het pakket daarna weggooien. Het was oké.

Voorzichtig trok ze het stuk karton los. Een gesmoorde kreet verliet haar mond en ontsnapte de nacht in.

Op de bodem van de doos lag een groene parkiet. Zijn vleugels lagen gespreid en zijn stijve pootjes waren tegen zijn lichaam gedrukt. Maar op de plek van de nek, was geen kop meer. Er zat een donkerrode vlek op de bodem van het karton.
De doos glipte uit Valerie haar vingers. Met een zachte plof belande hij op het balkon.

Tranen sprongen in haar ooghoeken, terwijl Valerie achteruit strompelde. 'Pinto,' wist ze uit te brengen. Dit was de vogel van haar ouders.

Misselijk stapte ze achteruit. De wereld draaide langs haar heen. Wie deed zoiets? Waarom? Het dier had hier niks mee te maken. Zelfs al had je een hekel aan vogels, dan nam je nog niet zomaar het huisdier van iemand af. Zoiets deed je niet. Dat was een lijn die niemand over zou gaan.

Maar het misselijkmakende figuur dat zichzelf de Beschermer had genoemd, deed dat wel. En hij zou nog veel verder gaan. Hij zou alles breken. Haar leven als origami in elkaar vouwen als ze nog een fout maakte.

Valerie voelde zich duizelig en haar hele lichaam beefde. Haar botten voelden alsof ze elk moment onder haar gewicht konden breken. Zij was hier verantwoordelijk voor. Iets wat zij had gedaan, had iemand zo boos gemaakt dat hij alles wilde doen om haar te laten verdwijnen. En als ze niet zou luisteren, was Pinto niet het laatste slachtoffer.