I'm his sister?!

39. Dylano's begrafenis

Pov Angela
Ik zie er tegenop. Dit is de laatste dag dat ik Dylano zie. Hij heeft nog niet eens zijn eigen kind zien opgroeien. We hadden het al best vaak over de toekomst gehad. 2 of 3 kinderen, onze trouwdag, onze kleinkinderen. Nu is het allemaal weg. De kleine zal nooit zijn of haar vader zien. Ik voel een kneepje in mijn hand en kijk Jai aan. 'Het komt goed.' Ik schud mijn hoofd. 'Nee Jai. Het zal nooit goed komen. De kleine weet niet eens wie zijn of haar vader is.' Fluister ik. We zitten inmiddels in de zaal waar alles gaat gebeuren. Ik zit vooraan naast Jai en Dylano's moeder. Naast haar zit Dylano zijn vader. Ik zucht en voel een traan over mijn wang. Snel veeg ik hem weg en probeer me groot te houden. Er komt een vrouw naar voren en ze zegt dat ze Dylano brengen in zijn kist. Dit zal ik nooit vergeten. Ik zie dat er 6 mannen hem binnen brengen. Ze zetten hem neer en halen de bovenkant eraf. Ik schrik! Ik zie Dylano liggen, zijn ogen dicht en bleekjes. Ik slik. Deze Dylano ken ik niet. Zo rustig en stil. 'Mag ik naar voren roepen: Angela Leijten?' Vraagt dezelfde vrouw. Ik sta op en loop naar het podiumpje. Ik pak het briefje en open het. Ik adem in en uit en begin te praten.

'Ik ben nouja was zijn vriendin. Ik heb maar 3 weken van hem kunnen genieten. Hij was al zo snel van het leven weggenomen. Ik weet nog de eerste keer dat ik hem zag. Ik kwam hier net nieuw wonen en ging naar school voor mijn eerste dag. Ik liep de klas in en hij viel me al gelijk op. Hij was anders dan de andere jongens. Hij was de badboy van de school, om het zo maar even te zeggen. De eerste keer dat hij tegen me praatte weet ik nog goed. Ik had een slecht cijfer voor mijn wiskunde. Hij bood aan om me te helpen na school. Ik kon alle hulp gebruiken en sprak die middag met hem af. Al snel bleek hij best slim te zijn en goed te kunnen leren. Ik snapte zijn uitleg en ging weer naar huis. Alleen wat hij deed toen ik naar huis wou, vergeet ik niet snel meer. Hij pakte mijn arm, draaide me om en kuste me. Ik zal dit moment nooit meer vergeten. Ik ging verbaasd naar huis en ik snapte er nog steeds niks van. Maar goed toen die middag ging het uit met mijn vriendje en sprak ik af met Dylano. We gingen samen naar zijn plekje waar hij meestal wel te vinden was bij het strand. Het was echt super gezellig en die nacht zal ik ook niet meer vergeten. Die volgende ochtend lag ik in zijn armen en werd wakker. We meldde ons ziek van school en gingen die middag een film kijken samen. De weken daarna was hij moe en had vaak bloedneuzen. We gingen naar de dokter en ze namen bloed af. Die avond was de conclusie genomen: Hij had leukemie. Dit bericht was vior iedereen schokkend. Ik was er echt kapot van. De dag erna konden ze al een chemo doen. Ik weet nog dat Dylano daar tegenop zat en liever in de auto wou blijven. Toch heb ik hem mee gekregen en heeft hij zijn chemo gedaan. Dagen erna bij zijn laatste chemo, bleek het dat het niet aansloeg op de tumor. En dat het steeds verder uitbreidde. De dokter zei dat hij nog 2 dagen te leven had. En dat was ook zo. En nu sta ik hier naast zijn kist. Ik ben zwanger van hem en daar heb ik geen spijt van. Dylano heeft me beloofd om mijn bescherm engel te zijn. En dat zal ik ook niet vergeten. En 1 ding wil ik nog tegen hem zegen. Dylano ik hou van je, rust zacht.'

Ik begin te huilen en ik zie iedereen met tranen in hun ogen. Ik stap van het podiumpje af en ga weer zitten. Jai neemt me in een knuffel en ik snik zachtjes. 'Ssst, je deed het super goed.' Fluister Jai in mijn oor. Ik veeg mijn tranen weg en ga recht zitten. Dylano zijn moeder fluisterd dat ik het super heb gedaan en wrijft over mijn rug. Ik wrijf over mijn bolle buikje. Dit kindje zal goed worden verzorgd, daar ben ik zeker van.
***************************
Als alle mensen die wat wouden zeggen zijn geweest gaan we naar de plek waar hij wordt begraven. Ik bijt op mijn lip om de tranen binnen te houden. Ik pak Jai's hand stevig vast en Dylano's kist wordt gedragen door zijn vader, neefjes en vrienden. Al snel voel ik een traan over mijn wang. Ik veeg die weg en kijk naar Jai. Hij glimlacht naar me en streelt mijn wang. 'Hey je mag gewoon huilen, het geeft niks.' Hij geeft me een zachte kus op mijn wang. Als we bij de lege graf staan wordt Dylano zijn kist er voorzichtig in gelegd. Ik slik en begin te huilen. Ik gooi de witte roos die ik had gekregen op het graf. 'Rust zacht Dylano.' Fluister ik snikkend. Ik sla mijn armen om Jai heen en hij aait me over mijn haar. Ik begin zachtjes te snikken en hou Jai nog steeds vast. Langzamerhand begin ik rustiger te worden en laat ik Jai los. Op dit moment kan ik niks meer. Ik voel me weer leeg. Alsof er niks in mijn lichaam zit. Ik haal adem en zucht. Het wordt een moeilijke tijd zonder Dylano. Ik zal het moeten verwerken. Verwerken dat hij er niet meer is. Alweer stromen de tranen naar beneden. Het graf wordt dicht gegooid en iedereen wordt gecondoleerd. (De volgorde weet ik niet, ik ben nog nooit op een begrafenis geweest. Ik vind het namelijk een beetje eng.) Daarna zeg ik de ouders van Dylano gedag en samen met Jai loop ik naar de auto. Ik laat Jai maar rijden, ik ben er niet fit voor. Jai legt zijn hand op mijn bovenbeen. Ik schop mijn hakken uit en zak onderuit. 'Je deed het super goed.' Hij wrijft met zijn hand over mijn been wat me tintelingen geeft. Hij start de auto en rijd naar huis. Onderweg heb ik gezwegen. Ik had en heb niks te vertellen. We komen thuis aan en ik pak mijm schoenen en loop op blote voeten het huis binnen. Ik gooi de ergens neer en haal het bandje uit mijn haar. Ik ga er met een hand doorheen. 'Ik ga me even omkleden, wil je dat even zeggen?' Vraag ik aan Jai en hij knikt. 'Zal ik doen.' Ik bedank hem en loop de trap op naar mijn kamer.

Pov Jai
Ik hoor Angela naar haar kamer lopen en laat haar gaan. Ik doe mijn jasje uit van mijn pak en schop mijn schoenen uit. Ik loop met het jasje in mijn hand naar de andere. Allemaal kijken ze me aan. 'Wat?' Vraag ik. 'Hoe was het?' Vraagt Andrea. 'Ze heeft haar toespraakje goed gedaan, ik kan nog steeds zien dat ze nog niet over Dylano is.' 'Waar is ze?' Vraagt Kaj en gaat met een hand door Andrea's haar. 'Boven aan het omkleden.' Antwoordt ik en ga zitten. Samuel staat op en ik kijk hem aan. 'Wat? Ik ga alleen maar even naar haar toe. It's my sister bro.' Zegt hij lachend. Hij loopt naar de trap en loopt naar boven.

Pov Samuel
Ik besluit maar even te gaan kijken. Ik loop richting Angela haar kamer en doe de klink van haar deur naar beneden en....
-------------------------
Haha wauw sorry voor dit einde! Cliffhanger is gewoon leuk! En OMG super veel veel en veel bedankt voor de 5K! En daarom wil ik een rolletje aan iemand geven! Ik heb nog steeds een vriendin voor onze lieve Samuel nodig! Arme Sammie is nog steeds single! Awh..
Dus wil jij die rol hebben?
Dan moet je even deze dingetjes in de reactie zetten:
-Naam en Leeftijd
-Uiterlijk
-Kleding stijl
-Waarom je die rol wilt
Nou dit was het! Tot het volgende hoofdstuk!! Dan maak ik bekend wie het is geworden Xx (je kan niet meer meedoen x)