Świat Książkami Płynący |RECENZJE|

• Black Feather •

Recenzent immadlen

Autor KCharast

Fabuła

Historia ta rozpoczyna się w momencie, gdy niespełna kilkuletni chłopiec nagle, w wyniku morderstwa, traci oboje rodziców. To On znajduje ich martwe ciała, opłakuje ich, by później pomóc odnaleźć ich zabójcę. I to właśnie wtedy, gdy jego dopiero zaczynające się życie staje się koszmarem, pojawia się On — detektyw. To spotkanie przypieczętowało jego los, i już wtedy wiedział, że to właśnie jego przeznaczenie. I tak też się stało, już jako młody dorosły mężczyzna został detektywem, a jego niezwykły intelekt sprawiał, że każda sprawa została rozwiązana w trybie ekspresowym. Jednak po kilku latach pracy, jego życie zawodowe stało się monotonne, dla niego wręcz nudne. Rozwiązywanie spraw nie sprawiało mu już tak dużej satysfakcji, jak na początku kariery. jedynym jasnym światłem w jego życiu była jego partnerka.

Jednak wszystko zmienia się po pojawieniu się seryjnego mordercy — Black Feather.

Bohaterowie

Jonathan Cruz — młody detektyw z wysokim ilorazem inteligencji, najlepszy detektyw w Londynie, choć swoje zasługi przypisuje swojemu partnerowi. Zakochany w artystce Charlott żyje tylko dla niej i nowych zagadek.

Giovanni McCaffrey — partner detektywa Johna i jego najlepszy przyjaciel.

Charlott Crawford — życiowa partnerka detektywa Johna, artystka.

William House — prywatny ochroniarz detektywa Jonathana, został wysłany przez monarchię Wielkiej Brytanii.

Błędy

W książce zdarzały się nieliczne literówki.

Moja opinia na temat dzieła

Okładka książki jak najbardziej nawiązuje do tytułu książki. Na pierwszym planie mamy czarne pióro, które może mieć wiele znaczeń, jednak gdy przyjrzymy się bliżej, możemy zauważyć plamy krwi, co w jakimś stopniu może naprowadzić nas na to, co może być głównym tematem książki.

Opis książki krótki, konkretny. Poznajemy głównego bohatera oraz czas i miejsce akcji całej książki. Wiemy, w jakim stylu będzie ta powieść i poznajemy główny wątek.

Książka napisana jest prostym językiem, jednak dobór słów ewidentnie wprowadza nas w XIX w. I choć niektóre słowa w pierwszym momencie mogą wprowadzić nas w konsternację, całość czyta się lekko i przyjemnie.

Bardzo ciekawy i rozbudowany sposób opisywania otoczenia, detale pozwalają poczuć się jakbyśmy sami, tuż obok bohatera kroczyli tymi uliczkami, obserwowali otoczenie i zauważali zmieniające się obrazy. To samo dotyczy scen opisu zbrodni, każdy element zostaje przedstawiony w tak jasny sposób, że od razu w głowie możemy sobie wszystko dokładnie z wizualizować i poczuć się jakbyśmy sami znaleźli się tuż obok detektywa.

Czytając książkę, zadałam sobie pytanie, kiedy dla detektywa jego nad wyraz wysoka inteligencja stanie się największą zmorą? Co się stanie, gdy znajdzie się w sytuacji, gdy jego kolejne śledztwo okaże się zagadką nie do rozwiązania? Okazuje się, że dla Cruza będzie to moment, w którym obudzą się w nim emocje, które zostały przez niego już dawno uśpione — ekscytacja i chęć do życia. Bo czy istnieje coś takiego jak zabójstwo idealne? Czy zabójca może być tak dokładny, że nie pozostawi po sobie żadnych niepożądanych śladów? Czy pozostawione wskazówki mają sens, czy mają jedynie zmylić detektywa? I tu zaczyna się cała zabawa.

W książce pojawia się również motyw miłości. Główny bohater jest bez pamięci zakochany w pięknej dziewczynie. Jest to miłość odwzajemniona, i to pierwszy element, który mnie zaskoczył. Drugim aspektem jest natomiast fakt, że dziewczyna jeździ na wózku inwalidzkim. Dlaczego uważam, że te elementy są dość nieoczekiwane? Po pierwsze nie ukrywajmy, że w dużej mierze spotykamy się z sytuacjami, gdy główny bohater jest beznadziejnie zakochany bez wzajemności, a po drugie fakt, że jego wybranka jest z niepełnosprawnością. I w obu przypadkach, są to elementy jak najbardziej pozytywne, nadające książce swoisty charakter.

Cała powieść skupia się głównie na zagadkowych morderstwach i próbach ich rozwiązania, jednak autor bardzo umiejętnie wpasował w to wszystko sytuacje dnia codziennego. Wystawa ukochanej Cruza, wspólne kolacje i spacery, czy ich wyjście do cyrku — dzięki właśnie tym "przerywnikom" mamy chwilę na złapanie oddechu, i moment, w którym możemy sobie poukładać wszystkie dotychczasowe wydarzenia.

Uwaga, kto nie lubi spoilerów, proszony jest o nieczytanie dalszej części recenzji.

Gdy w końcu Jonathanowi wydaje się, że znalazł wspólny czynnik wszystkich morderstw, a rozwiązanie zagadki znajduje się już na wyciągnięcie ręki dzieje się coś, co zaburza cały świat detektywa — zabójstwo jego ukochanej Charlotty. Czy się tego spodziewałam? Absolutnie nie, od samego początku tliła się we mnie wiara, że główny bohater będzie miał swoje szczęśliwe zakończenie. Co prawda detektyw dostał wyraźne ostrzeżenie przy jednym z morderstw, przez co sama monarchini Wielkiej Brytanii — królowa Wiktoria, posłała dla niego prywatnego ochroniarza. Jednak myślałam, że skupi się to bardziej na nim, niż osobach postronnych.

Kolejne naprawdę duże zaskoczenie, to Giovanni jako zdrajca i bezpośredni współpracownik Black Feather. Czy czytając książkę, można było się tego spodziewać? Szczerze? Do momentu przeczytania fragmentu, w którym Jon podsłuchał rozmowę z drugim mężczyzną ani przez moment nie przyszło mi do głowy, że może być zamieszany w tę sprawę od tej złej strony. Bo czy to możliwe, że cała jego przyjaźń z Jonathanem była udawana? Tyle razy go ratował, współpracowali ze sobą bardzo długi czas, i jakim cudem detektyw nie odkrył jego podwójnej gry?

I dotarliśmy do zakończenia — gdy po śmierci ukochanej, zdradzie najlepszego przyjaciela, balansowaniu na granicy życia i śmierci, oraz wyrzuceniu z pracy, Cruzowi w końcu udaje się poznać powody działań Black Feather. Nagle zastanawia się, czy jego dalsza pomoc ma jakikolwiek sens. Jednak obietnica złożona Charlott nie pozwala mu na wycofanie się z tej sprawy. Czytając ostatnie rozdziały książki, nasuwają mi się dwa słowa, idealnie opisujące tamte wydarzenia — ciekawe i zaskakujące. Ostania scena książki pozostawia nas w dużym szoku, nie zdradzę zakończenia, jednak powiem, że po jej przeczytaniu poczujecie wewnętrzny spokój, myślę, że dokładnie taki sam jak Jonathan Cruz.