Hoe je het ook wendt of keert, alles is gestild. Ik tuur uit het raam, de bomen gaan hard heen en weer. De takken liggen op de grond, van alle ravage door de afgelopen dagen. De mensen die hard voorbij rennen, omdat ze niet beter weten. De dieren die hun holletje opzoeken, wat ze enige bescherming biedt. Echter voel en doe ik niets, binnenin mij is alles gestild. Het is een vreemde gewaarwording, niets voelen. Het lijkt alsof ik verdoofd ben. Verdoofd van alles om mij heen, gestild. Ik kijk vanonder mijn haren naar de wereld. De wrede wereld waarin niemand door heeft hoe alles in mij gestild is. Wat ervoor heeft gezorgd dat alles stil is in mij. Mijn ogen schieten van links naar rechts, niet in staat om ook maar iets te registreren in mijn hersenen. Mijn hersenen zijn uitgeput, ze kunnen niet meer. Mijn hersenen zijn stilgevallen. De gedachte dat de pijn weg zou gaan als alles zou stilvallen, valt in het niets.
Zal mijn pijn ooit stoppen te bestaan?
Alles is gestild.
Gestild.
