Regrets

One, Two, Three, Four

"Andrea!"

Tumingin ako sa likod only to find out Tristan na mukang hingal na hingal at tagaktak pa ang pawis.

"Oh?"

"Ihahatid na kita sa inyo" sabi nito at nakangiting lumapit sakin

Ihahatid? Ano ko Grade One?

"No thanks" sabi ko at nagpatuloy sa paglalakad

"Nasan ba kasi yung Boyfriend mo? Napakawalang kwenta talaga non"

"Nabubwisit ako sa pinagsasasabi mo. Dont follow me. Jerk"

"Ganyan ba ang pinagpalit mo sakin? Ni hindi ka maihatid sa bahay nyo"

I sigh and face Tristan "He's just busy and remember-- Hindi kita pinagpalit. Ikaw mismo ang lumayo sakin" umirap ako at binuksan ang pinto ng sasakyan ko pero bago pa man ako makapasok padabog nyang itinulak ang car door para isarado ito

"Naipaliwanag ko na sayo diba? I already tell the reasons"

"Well its not enough"

Sumandal ako sa pinto ng kotse ko at humarap sa kanya habang naka cross arms.

Siguraduhin nya lang na hindi ako mabubwisit sa mga pagsasasabihin nya

"Margaux." He called my name and he look so frustrated and stressed "Im sorry okay? Just please dont act as if you hate me so much. I--Im hurting"

My eyes widely open ng niyakao nya ko. Nanlambot ang tuhod ko. Hindi ko sya maitulak o Ayaw ko lang talagang bumitiw sa yakap nya?

And for some reasons I return the hug. I hug him back which made him groan a little.

"I--I miss you" hindi ko alam pero bigla nalang lumabas ang mga katagang yon sa bibig ko. Ayoko na sanang sabihin kasi baka lumala pa yung mga pabgyayai pero wala eh-- I said a word without even thinking.

And not Im really regretting what I said dahil agad na nagliwanag ang mga mata nito at bumitiw sa pagkakayakap

"Y--You still love me right?"

"I just said 'Miss' not 'Love'"

"Its the same thing"

"No its not. Magkaiba yon"

He sigh in defeat pero hindi parin natatanggal ang ngiti sa muka nya.

"Fine. Magkaiba na, Tara hatid na kita"

Kinuha nya ang susi sa kamay ko at pinagbuksan ako ng pinto.

My lips curve upward ng tuluyang makapasok sa sasakyan.
If I say I miss him, I really do
Lalo na ang mga sweet gestures nya gaya nito

Pinagmasdan ko lang sya nung dumaan sa una para sumakay sa drivers seat. Kung hindi kaya kami nag break what will be our status now?

"Seatbelt"

Tiningnan ko sya ng nagtataka "Huh?"

"Aish" he hissed.

Lumapit sya sakin at akala ko yayakapin nya ko but he just reach for the seatbelt at ikinabit yon.

Oh, so thats what hes talking about.

At talagang numakaw pa sya ng halik sa pingi ko bago tuluyang imaneho ang kotse. Damn this guy.

Tahimik lang kami buong byahe. Walang umiimik at nagpapakiramdaman lang kami.
Nahiya naman ako ng biglang tumunog ang tiyan ko.

Sht nakakahiya.

"Gusto mo bang kumain muna?"

*Third Person's Point of View*

Masayang masaya si Tristan dahil pakiramdam nya ay malapit nya ng makuha muli ang loob ng dalaga. Hindi lang ang loob ngunit pati ang puso nito.