Jij brak mijn hart

Chapter 10

Op een koele zomeravond bij mijn lievelingscafé, kwam jij mij storen.

Nonchalant zat ik op één van de schattige stoeltjes.

Ik werd aangetikt en draaide mij tergend langzaam om.

Jou grijs-blauwe ogen vonden mijn ogen.

Vroeger was ik erin verdronken.

Nu niet meer.

'Ja?'

Kalm bleef ik zitten op het stoeltje en nam nog een slok van mijn Jus' de Orange.

Jij nam plaats tegenover mij, en nauwkeurend was ik elke beweging van jou gevolgd.

Elke beweging die mij kon voorliegen.

'Emma, kan ik nog iets doen om het goed te maken?'

Rollend met mijn ogen keek ik jou aan.

Verwachtingsvol had jij mij aangekeken.

Was jij gedumpt door die Blondine?

Net goed.

'Ja, dat kun jij inderdaad, Rick.' Ijzig kalm boorde ik mijn ogen in de jouwe en schrikkerig slikte jij.

'O, ja? Wat dan?' Vroeg jij wanhopig.

Gespannen had jij mij aangekeken.

Grote, smekende ogen.

Bijtend op jou lip, wachtend op mijn antwoord.

Ik liet een spottend lachje horen en vertelde jou kil mijn antwoord waar jij van schrok.

Waarvan, jou hart hopelijk is gebroken.

Want, jij brak het mijne.

'Verdwijn uit mijn leven.'

Einde.