Eva pov
Ik zie een meisje rennen, ik schik als ik zie wie er achter aan rent, dit kan niet, dit kan niet waar zijn, Daan de Vos. Hij die ons al jaren lastig valt en nu herken ik hem pas, z'n omschijving die ik elke keer omscheef klopt gewoon, dat ik daar nooit eerder aan heb gedacht. 'Wolfs!' ik wijs opzij en ook wolfs ziet het. 'We stoppen, in het bos rent een meisje' geef ik door en iedereen stopt. Ik stap zo snel mogelijk uit en ren naar haar toe. Als ik vlak bij haar ben struikelt ze over een tak en komt met een klap op de grond.
Elise pov
Ik kom met een klap op de grond maar sta meteen weer op, de man zit nu heel dicht achter me. De vrouw is vlak bij, ik neem een laatste sprint, half hinkelend, en kom aan bij de vrouw. Ze neemt me meteen mee en agenten pakken de man op die achter me aan zaten.
Ik ga op de bijrijders stoel zitten. De vrouw komt voor me op haar hurken zitten. 'Ik ben eva van dongen van de politie' stelt ze zich voor. 'Hoe heet jij?' 'elise timmers' antwoord ik zacht. 'Hebben we haar gevonden?' vraagt iemand aan eva. 'Ja' roept ze terug. 'Elise je gaat nu mee naar het bureau, daar kan je vertellen wat er is gebeurt en wordt je onderzocht door een arts' ik schrik. 'Moet dat?' vraag ik angstig. Eva knikt, 'het komt goed echt' zegt ze er gerustelend bij. Ik ga achter in de auto zitten, als iedereen is ingestapt rijden we naar het bureau.
Eva pov
Elise zit achterin de auto en kijkt afwezig naar buiten, ik weet wat ze heeft doorgemaakt, alleen aan haar reactie al dat ze onderzocht moest worden zij al genoeg. Zelf moet ik aan mijn eigen jeugd denken, die was vreselijk, iets waar ik liever niet aan denk maar toch vaak gebeurt met zaken dat meisjes op jonge leeftijd zijn verkracht. Zelf heb ik het nooit met iemand erover gehad, gewoon weg omdat ik daar geen behoeften aan had, ik wou niemand belasten met mijn problemen, en niemand zou me geloven want wie gelooft er nou dat je bloed eigen vader je verkracht elke dag opnieuw, niemand. Zo gaan m'n gedachten door. Als ik iets over me schouder kijk zie ik dat elise nog steeds afwezig naar buiten kijkt. Wolfs heeft door dat ik me zorgen maakt en geeft een bemoedigt kneepje in m'n hand, ik geef een korte glimlach, ik draai m'n hoofd weer naar het raam en verdwaal dan ook weer in m'n gedachten, een gedachte met nare herinderingen en gebeurtenissen, waar je liever nooit meer aan hoeft te denken.
