I will be your shoulder

When You're Gone

Kaj POV

Ze rende weg! Weg uit mijn armen en helemaal in paniek. Wat is er gebeurt waardoor ze ons niet meer herkent? Wat is er in die droom van haar gebeurt. Ik kijk om me heen. Maar alles lijkt zo leeg. Ik kan me gewoon niet plaatsen. Ik ken mezelf niet meer in deze ruimte. Met Kaylee wel. Maar ze rende weg. Weg van mij, de jongen waar ze zoveel van houdt.

Een paar dagen later:

Kaylee POV

"Pap? Wat ben je aan het doen?" vraag ik."Spullen pakken" zegt mijn vader. Veel dingen zitten al in zijn koffer. Plots laat Roberto mijn koffer vallen. "Mevrouw het is misschien handig als u ook uw spullen gaat pakken" zegt hij. Ik pak de koffer over en loop naar mijn kamer. Ik pak wat kleren en ondertussen zet ik de stereo aan. Keihard klinken de melodieën van Bailando door mijn kamer. "KAYLEE!! Liefje!" klinkt de stem van Sarah. Ik zet de stereo zachter en ik loop naar beneden. "Er zijn wat gasten" zegt ze en ze doet een stap opzij. "Dioni! Samuel wat gezellig! Kom binnen, en loop maar door naar mijn kamer dan kunnen we rustig praten" zeg ik. De jongens knikken en ze lopen door naar mijn kamer. Als ze daar aankomen zien ze mijn koffer staan. "Wat gaat er gebeuren?" vraagt Dioni. "Mijn vader gaat op zakenreis en ik ga mee. Ik heb gewoon zin in vakantie het is op school al geregeld" zeg ik. "Dat kan niet!" floept Samuel er uit. "Hoezo?" vraag ik. "Kaj mist je!" zegt Dioni. Ik ben al een geruime tijd niet meer op school geweest en de school en ik vonden het belangrijk dat ik een voorlopig time-out neem. Dus ik kan met mijn vader mee naar Dubai! Heerlijk een vakantie. En ik heb dus Kaj of de andere niet meer gezien. Okay dat is ook niet helemaal waar. Want Dioni kwam soms om een opdracht voor muziek aan me uit te leggen en Cassius kwam langs voor de dansdingetjes. Maar ik bedoel ik heb Kaj of Jason nog niet gezien. En dat wil ik zo houden. Tenminste tot na de vakantie. "Jongens, ik weet niks meer van die bewuste avond, ik was zo verblind door mijn angst. Ik wil gewoon even niet meer naar school, snappen jullie" zeg ik. "We snappen het" zucht Dioni. "Maar...." begint Samuel. "Nee niks maar!" zeg ik. Ik word het langzamer hand zat. "Ik wil absoluut geen gemaar meer horen, ik wil er gewoon even tussenuit!" zeg ik. De jongens helpen me die middag in stilte met mijn koffer inpakken erg gezellig is het niet.