Herşeyi öğrendiğimi sanmıştım
Halbuki öğrenirken okadar şey unutmuşumki kapatmışım kalbimin kapılarını.
Yalancı bir hayatın gerçekleri sarmış umutlarımı sahte gülüşlerin ardında kalmış yüzüm.
Başkalarını kırmamak için kendim paramparça olmuşum
Geçmişin yaralarını sarmaya çalışırken yeni bir yarayla kangren olmusum.
Şimdi küçük bir dörtlük hayatımı haykırıyor suratıma artık ağlamıyorum bile
Derdim sarmış bedenimi akıllanmayan sadece kalbim nasırlaşmış duygularım iflah olmaz artık bu saatten sonra düştüm yine bak.
Terkedip giderken yapayanlız bıraktığın hayatın yalanlarına düştüm.
Sayende gülenede eyvallah diyorum tutanada
Nekadarda kolay bunu söylemek biliyormusun herşeyi bir kalemde nasıl silip atıyor erişemediğim mutluluklarımı sadece bir kelimede bitiriyor
Ama sen anlayamazsın bunları geçmişiyle yüzleşmeyen biri,asla bir geleceğe sahip olamaz. Öğrendim sayende artık bu saatten sonra ne senden bana yar olur nede çekip gittiğin hayallerime ümit
Ama şunu iyi biliyorum bu ilk acım deyil ilk sen vurmadın kanayan yaralarımdan.
Çok fırtınalara nice dalgalara katlandı bu güverte gönül liman arayışında kalan bir gemi gibi hep kıyılarında demir aldı yüreğim.
Acıtmadı canımı sol yanımdan vuran fırtınalar.
TAHMİN ETMELİYDİM HAYAT ÖLMÜŞ BİRİNE ASLA ACIMAZ.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Eyvallah
PoetryNOT: Bu bir roman ya da hikaye değildir. Bir kadının imkansızlıklarla dolu bir yolda yürürken ayakta duruşunun ve bu yolda yaşadıklarının özetidir... Bir kadın niçin ağlar hiç düşündünüz mü? Bazen kadere inat ağlar. Bazen de değmeyecek insanlar için...
