The Day In The Hospital ft. Liam Payne

Hoofdstuk 11

Ik word wakker door Liam die er uit gaat.

"Goeiemorgen." kreun ik.

"Goeiemorgen."

"Blijf nog liggen."

"Ik moet naar de wc."

"Oké." Als hij naar de wc is geweest komt hij weer naar mij liggen.

"Je bent schattig als je net wakker bent." zegt hij met eens grijns.

"Nee, ik zie er dan niet uit. Jij bent schattig als je slaapt."

"Echt niet."

"Je weet niet hoe je er uit ziet."

"Dat is waar."

"Ik ga mijn kleren aan doen."

"Je wou dat ik naast je ging liggen en nu ga je er zelf uit."

"Ja." Ik stap uit bed en trek mijn kleding aan. Ik loop naar beneden en smeer een broodje voor mezelf. Ik eet het op. Liam komt ook beneden.

"Ik wil vandaag naar het ziekenhuis." zeg ik.

"Ik wou naar mijn neefje. Hij wordt vandaag uit het ziekenhuis ontslagen."

"Oké." Hij eet nog snel een ontbijtje en daarna gaan we naar het ziekenhuis. Als we er zijn geef ik Liam nog een kus. Ik loop naar de kamer van Emma. Ik zie mijn moeder zitten en loop naar binnen.

"Hey." zeg ik. Ik ga naast haar zitten.

"Hey."

"Waar is Emma?"

"Onderzoek."

"Oh. Vindt je het goed dat ik een tijdje bij Liam slaap?"

"Nee. Hoelang?"

"Een weekje."

"Oké. Waar is Liam?"

"Naar zijn neefje. Die wordt vandaag ontslagen uit het ziekenhuis. Hij heeft wel de kanker overwonnen."

"Maar dat zegt niks dat Emma de kanker overwint. Zie hoe slecht het nu met haar gaat. De begint nu kaal te worden."

"Nu al?"

"Ja. Ze heeft al twee chemo's gehad. Ze mag nu vier weken geen chemo."

"Dat gaat niet goed komen." zeg ik.

"Weet ik. Dat zei ik ook tegen de dokter."

"Misschien komt ze er nog boven op."

"Misschien ook niet." Emma komt de kamer binnen. Ze ligt te slapen.

"Ze ziet er echt slecht uit." fluister ik.

"De dokter zou gister ook dat we aan de erg late kant waren met behandelingen."

"Waarom zei hij dat niet in het begin."
"Ze hadden dat nog niet door. De kans is kleiner dat ze het overleefd." Ik pak Emma's hand. Ze voelt koud.

"Aan een griepje kan ze al dood gaan." zegt mijn moeder zacht. Ik kijk naar mijn moeder. De tranen stromen over haar wangen.

"Het komt goed." Ik laat Emma's hand los en omhels mijn moeder. Ik hoor dat Emma wakker wordt. Ik laat mijn moeder los.

"Hey." zeg ik.

"Hey." zegt ze bijna onhoorbaar.

"Hoe gaat het?"

"Niet goed." De tranen stromen over haar wangen.

"De dokter zei dat ik dit niet ga overleven." Op dat moment komt de dokter binnen.

"Ik heb zeer slecht nieuws voor jullie. Emma heeft nog een week te leven. We dachten dat de chemo was aangeslagen maar niet." Ik barst uit in huilen.

"Waarom zij?" zeg ik.

"Sorry. Wij hebben ons best gedaan."

"Weet ik. Mam, ik moet naar Liam." Ik ren de kamer uit naar de kamer van zijn neefje. Ik zie Liam op de gang. Als hij mij ziet omhelst hij mij meteen. Ik moet nog harder huilen.

"Emma gaat dood. Ze heeft nog maar een week." snik ik. Hij omhelst mij nog steviger. Waarom Emma? Ze is de liefste meisje die er bestaat. Als ik ben uitgehuild laat Liam me los. We zeggen niks. We lopen naar de kamer van Emma. Ik houd Liams hand vast. We lopen naar binnen. Ik ga op een krukje zitten.

"Ik hou van je Emma." Ik pak haar hand vast.

"Ik ook van jou." zegt ze zwak.

"Ik ga je echt missen als je er niet meer bent." De tranen stromen weer over mijn wangen. Bij haar stromen ook de tranen.

"Ik wil nog niet dood."

"Het leven is oneerlijk. Je verdiende die kanker niet eens. Je sport en bent gezond. Ik zal je nooit vergeten. Dat moet je onthouden." Ik veeg mijn tranen weg maar ze blijven stromen.

"Dat onthou ik zeker. Je bent de beste zus die er bestaat."

"Jij de beste zusje." Ik geef haar een knuffel.

"Ik hou van je."

"Ik ook van jou."

"Wil je weggaan? Ik wil graag slapen."

"Ja. Ik ga naar huis. Ik zie je morgen weer." Ik pak Liams hand en loop naar de auto. De tranen blijven maar stromen. Ik stap in de auto en we rijden naar huis. Als we thuis zijn plof ik op de bank en barst uit in huilen.