Kaderin Kırmızı İpi -Tamamlandı-

-1-

Ömer düşünceli görünen arkadaşına baktı bir süre. İşlerini batırmış olduğunu sonunda kabul eden arkadaşına. Aylardır gece gündüz çalışması bir anda durmuş yerine uzun bir sessizlik gelmişti. "Bir şey söylemeyecek misin?" diye sordu. Onun bu sessizliğinden rahatsızlık duyuyordu artık.

Mert bir süre sessiz kaldıktan sonra oflayarak elini saçlarının arasından geçirdi. "Her şeyimi kaybettim mi şimdi?" diye sorduğunda Ömer iç geçirdi.

"Her şeyini kaybetmiş sayılmazsın Mert. Sadece şirketini satarak tüm bu borçları ödeyebilirsin. Evin, araban, arazilerin her şey hala senin."

Mert iç geçirdikten sonra "Karımı da kaybettim." dedi acınası bir sesle. Ömer küfür etti. "Ne zaman karındı ki senin? Seninle paran için evlendiğini hepimiz biliyorduk. Kadın senin kurduğun iş sayesinde servet sahibi oldu ama buraya gelip sana baktığı ya da yüzünden bir şeylerin ters gittiğini anladığı yok. Sen her şeyini kaybederken o zenginleşti. Giderse gitsin bırak onu. Elbet bir gün karşına gerçek biri çıkacaktır."

Mert arkadaşına baktıktan sonra acınası bir durumda olduğunu düşünmeden edemedi. "Ona üç yılımı verdim ben. O benim karım. Ne olursa olsun." Ömer "Karın mı?" dedi alayla. "Şirketi satacağını söylediğinde eşyalarını toplayarak gidecek."

Mert yıkılmış bir şekilde ayağa kalktı. İç geçirdi. "Bir an önce gidip söylesem iyi olacak." . Sonuçta gerçeklerden ve onların getireceklerinden ne kadar kaçabilirdi ki? Bir şey olması gerekiyorsa illaki bir şekilde oluyordu sonuçta.

***

Mert karısının şirketine geldiğinde üç yıl önce buranın nasıl bir harabe olduğunu düşündü. Rengin buranın fiyatı düşük olduğu için burayı almakta ısrar etmiş, her şeyi en baştan düzenleyeceğini söylemişti. Şimdi baktığında gerçekten de buranın mükemmel bir yer olduğunu görüyordu. Karısı başarmıştı. Bir harabeden bir hayat çıkarmıştı ortaya. Tıpkı üç yıl önce evlenirken ona yaptığı gibi. Şimdi ise onu kaybedeceğini biliyordu.

Bir partide görmüştü karısını. Gördüğünde bir arkadaşının asistanıydı. Ona orada evlenme teklifi etmişti. Rengin gözlerini kocaman açıp şaşkınlıkla "Benim hayallerim var ve evlilik bunun için büyük engel olurdu." demişti.

O an Mert belki de hayatının en büyük hatasını yaparak "Ya evlilik hayaline yakınlaşman için bir basamak olursa?" diye sormuştu. Bu cevap karısının hoşuna gitmişti. Ve o olaydan bir ay sonra kendilerini evlenirlerken bulmuşlardı. Rengin'e söz verdiği gibi ona iş kurmuştu. Rengin de canla başla çalışıp şimdi hayalinin çok üstünde bir işte çalışıyordu.

İçeri girmesi gerektiğini düşününce iç geçirdi. Rengin'e durumu nasıl anlatacaktı? Her şeyi kurallara oturtmuşlardı resmen karısıyla. Sadece pazar günleri tatil yaptıkları için o gün tüm gün evde olurlardı ve birlikte yüzdükten sonra sinemaya giderlerdi. Sadece pazar günleri sevişirlerdi. İşe gittiklerinde de birbirlerini aramazlardı hiç. Bir şey haber verecek olurlarsa mesaj atarlardı. O da mecbur kalmadıkça olmazdı. Birlikte gitmeleri gereken yerler dışında bir yere gitmezlerdi. Cumartesi akşamları yemeğe çıkarlardı. Her zaman yapmaları gereken şeyler aynıydı. Monoton bir hayat yaşıyorlardı fazlasıyla.

Mert arabadan indiğinde Rengin'in iş yerine ilk defa ondan habersiz, şirkette herhangi bir organizasyon olmadan geldiğini düşündü. Rengin'i burada bulup bulamayacağına bile emin değildi. Rengin'in odasına geldiğinde şirkette bir gariplik olduğunu düşündü. Odaya gelene kadar kimseyi görmemişti. Sekreteri de kapıda yoktu. Kapıyı açtığında Rengin'in pasta üflemek üzere olduğunu görünce gözlerini kapattı. Karısının doğum gününü unutmuştu. Rengin hiçbir zaman ondan hediye istememişti. Şirketin onun için hayatındaki en büyük hediye olduğunu söyler ve hediyenin gereksiz olduğunu savunurdu her zaman. Onun da bu durum işine gelir hediye falan almazdı ama sabah uyandığında en azından Rengin'in doğum gününü kutlardı. Ona bir gül alırdı. Rengin yıl boyunca ilk kez ona dünyayı vermişler gibi gülümser sımsıkı sarılırdı ona. Şimdi kapıyı açıp karısıyla göz göze gelince Rengin gülümsedi.