"Spoorverandering. De trein naar Parijs vertrekt vanaf spoor 23 in plaats van..."
De omroep galmde door mijn hoofd.
Was dit een goed idee?
Ik weet het niet.
Zou dit iets oplossen?
Ook dat weet ik niet.
Maar ik heb geen keuze. Het is dit, of teruggaan naar mijn "leven".
Leven op een planeet als deze, in een leven als dit, is geen leven.
Dat is overleven.
Leven hoort iets fijns te zijn. Je hoort ervan te genieten. Iedereen verdient een mooi leven, alleen krijgt niet iedereen dat ook.
Wat ik van plan ben te doen is misschien egoïstisch.
Nee, niet misschien.
Het ís egoïstisch.
Maar mag ik ook een keer egoïstisch zijn? Want wie is de echte egoïst? Ik, omdat ik weg wil gaan, of mijn omgeving, omdat ze willen dat ik blijf? Ze willen dat ik blijf, ondanks mijn pijn. Terwijl ik elke dag opnieuw ongelukkig ben, wil weggaan, uit het leven stappen als dat nodig is, willen ze dat ik blijf. Misschien moet ik dit gewoon doen.
Wat heb ik te verliezen?
En zo gebeurde het.
Ik kwam aan en las het bordje met 'spoor 23' erop.
De trein stond er al.
"Vaarwel, oude ik", mompelde ik nog.
JE LEEST
Big Nothing (TW!)
Non-FictionIk heb struggles Ik heb problemen Geheimen Waar ik het met niemand over kan hebben. Ik heb pijn In mij Pijn Waar ik niet mee om kan gaan. Ik heb een eigen manier Manier van verwerken Het wordt niet aanvaard Maar soms Is de pijn Te groot Om daar...
