SEVGİYLE AFFETMENİN DİLİ HİKAYE GRAFİĞİ

BENİM BABAM

BENİM BABAM

Babama gittik bugün. Bana arife günleri dokunmayın. Başka zaman istediğiniz kadar yerden yere vurabilirsiniz. Kimseyi görmek istemiyorum arife günleri. Ne akraba, ne eş, ne dost. Ama maalesef akrabalardan bu ruh halime saygı duyan çok da yok. Her zaman ki gezme, tozma derdinde millet. Kasım da yaklaşıyor. 29 kasım babamın ölüm yıldönümü. Hayatımın en kara günü o gündür. Hala inanamıyorum babamın öldüğüne. 2 yıla yakın olmasına rağmen gözümle gömüldüğünü görmediğimle midir nedir hala inanamıyorum.

Kızlar için babaları çok önemlidir. Anlaşsalar da, anlaşamasalar da. Babam ile çok fazla diyaloğumuz olmamasına rağmen aşırı üzgünüm. Çoğu kişileri anlamıyorum. Nasıl bu kadar ölümü kolay atlatabiliyorlar. Her gittiğim de yaptığım gibi babam ile mezarına gittiğimde ruhsal bağlantı kurmaya ve beni gördüğüne dair bir işaret bekledim. İç sesim onun sesine tanıklık etti. O ses üzülme, ağlama ben rahatım burada dedi. Sonra derin anlamlı bir rüzgar. Bunlar bir işaret mi bilmiyorum beni gördüğünü hissettim. Ama ben onu hissedemedim. Ne post bıyıklarını gördüm, ne de deniz mavisi, gökyüzü gözlerini. Babalar her zaman çok değerli insanlardır. Bana göre dünyadaki en yakışıklı erkek iddia ediyorum ki benim babamdı. Beni ölerek terk eden tek değerli erkek benim için yine babamdır. Hep de öyle olacak. Bazı erkekler hayatlarında gidince karalar bağlayan bazı bayanlara sormak isterdim. Sizin hiç babanız öldü mü? Asıl o zaman terk edilmeyi göreceksiniz. Benim öldü kasım 29 da. O öldüğün de tüm acılar değersizleşti gözümde, silindi. Ölüme bakış açım değişti. İnsanlığa bakış açım daha bir kirlendi. Çünkü acımasız bir toplum olduk biz. Babamın cenazesine gelenler ne zaman dünya malı konuşmaya başladılar o zaman gözümde hepsi küçüldü değerini yitirdi. Evet toprağın üzerindeki tahtada babamın ismi yazıyor. Ben inanmıyorum halen orada yattığına. Babası ve annesi yaşayanlar ve ulaşanlar bir şekilde yanlarında olmaya çalışın. Yoksa bir gün isteseniz de olamayacaksınız. Ölüm babam hiç yakışmadı. Keşke hiç ölmeseydi. Şımarık çocuklar gibi geriye dönsün istiyorum. Ölüm bir yok oluş değil belki ama şu özlem yok mu? Resimlere bakamadığınız da gerçeğini istiyorsunuz.

Bu yazımı tüm ölmüş babalara ithaf etmek istiyorum. Hepsinin mekanı cennet olsun inşallah. Amin.

DUYGU SONGÜL KAHRAMAN