Fallen Angel

Fallen Angel Hoofstuk 1

Het is koud, Ik zie geen steek voor ogen en ik heb geen Idee wat er is gebeurt of waar ik ben. Eigenlijk weet ik helemaal niets meer. MIjn naam, hoe oud ik ben en hoe ik eruit zie. Alles ben ik kwijt. Met mijn handen tast ik om me heen. Overal om me heen lopen touwen. Nee het zijn kabels. Wat voor een rare plek is dit? denk ik bij mezelf. 'Hallo! Is daar iemand?' Met veel moeite spreek ik de woorden uit. Geen antwoord. Ik probeer op te staan, maar stoot mijn hoofd. Oke deze plek is dus niet zo hoog als ik dacht. Kruipen dan maar. Op mijn handen en knieën ga ik zo maar ergens heen. Zonder enig gevoel van richting.  'Dit heeft echt geen zin.'denk ik na een tijdje doeloos rond  gekropen te hebben. Oppeens knal ik met mijn hoofd ergens tegen aan. Met mijn handen voel ik wat het is. Het voelt houterig aan. Ik bons er een paar keer op. Er komt een dof geluid vanaf. In de hoop dat het een uitgang is trap ik er een paar keer tegenaan. Ik wordt verblind door een fel licht. Het duurt even, maar na een tijdje kan ik door het gat kijken. Het was inderdaad een uitgang. Blij dat ik hier weg kan begin ik verder te trappen. Na een paar keer flink getrapt te hebben is het gat eindelijk groot genoeg om doorheen te passen. Dat doe ik dan ook zo snel als ik kan. Als ik eenmaal buiten ben voel ik pas hoe koud het is. Ik merk dat ik in mijn onderbroek sta. Even denk ik na. Wat moet ik doen? Waar moet ik heen? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op weet. Terwijl ik diep in gedachte ben begint er opeens een sirene te loeien. Alarm! Code A is ontsnapt! Zoek het terein door!' Het duurt even voor ik realiseer dat Ik Code A ben. Snel zoek ik naar een verstop plek. Niet snel genoeg dus, want opeens staat er een Jongen voor me. Hij ziet er geschrokken uit. 'Je bent ontsnapt. Gelukkig ik was je al aan het zoeken. Kom mee!' Hij pakt me bij mijn arm. Snel ruk ik me los. 'Wie ben jij?' vraag ik angstig. Dat is eigenlijk niet het enige wat ik wil vragen, maar ik houdt me in. 'Ja ik weet dat je geheugenverlies hebt, maar er is nu geen tijd om vragen te stellen. Kom nou mee.' De jongen pakt me weer vast. Dit keer laat ik me maar mee trekken. Ik weet niet wat ik anders moet doen.  Na een tijdje stil te zijn meegetrokken vraag ik me af waar hij me heen brengt. Alsof hij mijn gedachten kan lezen geeft hij bijna direct antwoord 'We gaan naar huis. Ik ben verbaasd over hoe snel hij alle bewakers ontwijkt. 'Halt stop nu meteen!' Bijna direct nadat de gedachte door mijn hoofd ging. Staat er een Grote gespierde man voor ons. De jongen stopt. 'We zijn er geweest.'