In een tent met Niek

We gingen op kamp, met tenten en het hele examenjaar. Iedereen was ingedeeld in duo's om een tent te delen en er hingen briefjes op het prikbord met het eindoordeel. Natuurlijk was niemand tevreden.

'Wie is Dominiek?' vroeg ik me hardop af.

'Die lijpo zonder ouders,' zei Lucas, een jongen die zich waarschijnlijk mijn vriend zou noemen. 'Oh. Shit... Hij.'

Een kleine jongen verderop in de massa leerlingen, sloeg zijn vuist in de binnenkant van zijn elleboog om zijn middelvinger naar Lucas op te steken, maar dan zonder middelvinger, zodat niemand hem ergens van kon beschuldigen. Het moest een doorgewinterde veelpleger zijn. Hij liep weg.

Lucas zei iets tegen me, maar dat kon me gestolen worden. Ik ging de jongen achterna. Dominiek bleek er goed in te zijn om tussen iedereen door te glippen en was gauw buiten. Ik was goed in duwen en asociaal doen en volgde hem op de voet.

'Wacht even,' riep ik hem na. 'Dominiek.'

Geërgerd kwam hij tot stilstand. 'Noem me gewoon Niek ofzo. Niemand zegt die hele naam. Of Lijpo, wat jij wil.' Hij wilde weer verder lopen.

'Hé, ik noemde je geen lijpo. Dat was die gast naast mij. Ik ken je geen eens, hoe moet ik weten of je een lijpo bent?' Ik liep nu naast hem, wachtend tot hij reageerde. Dat duurde even.

'Ik ga niet eens mee naar dat gebeuren, dus vraag maar een ander.'

'Waarom ga je niet?' vroeg ik. Was dat een optie?

'Waarom wel?'

Wist ik veel. 'Omdat ík anders in mijn eentje in zo'n tent lig.'

Daar moest hij zowaar haast om glimlachen. 'Denk je dat ik je bescherm?'

'Nee,' lachte ik. 'Maar dan hoef ik alleen nog maar sneller weg te komen dan jij.'

Niek gaf me een vuile blik. In de hoek van het schoolplein bleef hij staan. Aan mijn linkerschouder rees het lage bijgebouw van de school op, aan Nieks kant liep het hek om het schoolplein. Hij liet zijn tas van zijn schouder zakken en wierp die met één arm op het dak van de school.

'Nou, groetjes.' Soepel als een kat beklom hij het hek, om zich daarna op het dak van de school te hijsen en uit mijn zicht te verdwijnen.

Ik stond er verbijsterd naar te kijken. Hij liet het eruit zien alsof het gebruikelijk was om daken te beklimmen. Ik ging hem achterna.

Zodra ik met veel moeite het dak op was geklauterd - Niek liet het er een stuk gemakkelijker uitzien dan het was - zag ik dat hij aan de andere kant van het gebouw rustig een mandarijn zat te pellen, zijn benen bungelend over de rand en uitkijkend over het park naast de school.

Ik plofte naast hem neer.

'Heeft iemand je gezien?' groette hij me.

'Tuurlijk niet. Ik ben net een ninja.'

Ik kreeg een stuk mandarijn van hem. 'Er zijn denk ik twee soorten mensen,' sprak Niek.

'Dat betwijfel ik.'

'Stil... De ene soort wordt kwaad en gaat weg als ik deed wat ik net deed. De andere soort vindt me juist meteen een stuk interessanter.'

Dat irriteerde me. 'Ik ben een combinatie,' beweerde ik koppig, ook al paste ik precies in die laatste categorie. 'Ik laat me niet zomaar beledigen.'

Niek glimlachte half. 'Kwam je wraak nemen?'

'Nee...'

'Nou, dan.'