Miłość to nie jakieś pieprzone przestępstwo [Ereri]

Obietnica, cz. 3

-Nie! Oruo! - krzyknął Eren przez łzy. Usłyszał wystrzał i Oruo padł przed nim martwy. Tylko on jeszcze żył. Dookoła walały się ciała martwych towarzyszy. Drżącymi rękami podniósł pistolet i wycelował w grupę mężczyzn.
-Co nam zrobisz, szczeniaku? - zadrwił jeden z nich, najwidoczniej przywódca.
-On nic, ale ja wiele - chłopak usłyszał za plecami głęboki głos Leviego. Odwrócił się i zobaczył coś strasznego. Z jego nogi leciała krew, a on uśmiechał się. Jego uśmiech przypominał wyszczerz rasowego psychopaty. Unióśł pistolet i zaczął do nich strzelać. Padli jak muchy. Chociaż już byli martwi cały czas strzelał w ich martwe ciała.
-Proszę... - wyjąkał Eren przez łzy, które cały czas płynęły z jego oczu - Przestań... To nic nie da...
-Zabili mi skład. A w ten sposób może uszkodzę ich duszę - przestał się uśmiechać, ale dalej strzelał. Eren podszedł do niego od tyłu i objął za szyję. Wtulił twarz w jego kruczoczarne włosy. Były pozlepiane krwią, ale niewiele go to teraz obchodziło.
-Uspokój się. Teraz zostaliśmy sami. To my twożymy ten zespół. -Wracajmy - opuścił broń i wyszedł z uścisku chłopaka - Akcja zakończona. Ktoś później przyjdzie po ich ciała.
Zaczął iść w stronę wyjścia, ale nie zaszedł daleko przez zranioną nogę. Eren podbiegł do niego i chciał pomóc, lecz kapral go odtrącił.
-Odwróć się do mnie tyłem - chłopak wykonał polecenie. Nagle poczuł, że wskoczył mu na plecy - A teraz idź do wyjścia.
Szatyn chwycił mężczyznę pod uda i ruszył. Brunet wtulił się w niego i obiął rękami.
-Jesteś taki ciepły - jego głos załamał się nieznacznie - Tylko ty mi zostałeś. Obiecaj, że mnie nie zostawisz.
-Tylko, jeśli pan obieca to samo.
-Pachniesz czekoladą - mruknął po chwili milczenia - Bardzo lubię czekoladę.
Eren zarumienił się i pobiegł do wyjścia.

C. D. N.
||||||||||||||||||||||||||||
Przepraszam za tak dramatyczny rozdział, ale NO BYWA. Mam nadzieję, że i tak się Wam podobało.
Mayo-kun