----------------------------------------------------------------------------------------
Kurt’s POV
“Kumain ka na oh.”
“Okay ^_^”
“Tsk. Basta talaga pagkain hindi inuurungan.”
“Syempre ^_^”
“Okay ka na ba?”
“Yep yep yep.”
“Pwede ka na raw lumabas mamaya.”
“Talaga? ^________^”
“Oo. Ayaw mo na talaga dito ah.”
“Syempre. Sino ba namang tao ang gusto sa ospital? Pft.”
“Mga doktor, nurse, ganun.”
“Eh!! I mean yung ma-confine. Haha.”
“Tsk. Tinawagan mo na ba si Nathan?”
“Oo.”
“Anung sabi?”
“Busy siya.”
“Sinabi mong may sakit ka?”
“Hindi.”
“Ba’t di mo sinabi?”
“E ayaw ko.”
“Tsk. Paraan na nga yun para magka-time siya sayo.”
“Eh. Kailangan ko pang magkasakit ganun? Edi ipagdarasal ko nalang na magkaroon ng malubhang sakit kung ganun rin lang.”
“HINDI GANON ACE!”
Tss.
Siraulong mag-isip talaga ‘tong babaeng ‘to.
“Kailangan talaga sumigaw?”
“Tsk.”
“Haha. Kurt Kurt Kurt. Ayaw ni Kurt na magkasakit ako.”
“Syempre. Hindi lang naman ako ang may ayaw.”
“ Waaaaa. Sana ganito lagi. Hindi ako pumapasok. ^_^”
“Tamad mo talaga. Anong sinabi mong reason sa kanila?”
Ako lang kasi nakakaalam na may sakit siya at na-confine.
Na-over fatigue raw sabi ng doktor.
Kung anu-ano kasing ginagawa sa sarili e.
“Sabi ko, tinatamad ako. Maiintindihan na nila yun. Ganun naman ako madalas. Hahaha.”
“Wala kang kinabukasan niyan.”
“Meron kaya. Tinatamad lang talaga ako minsan.”
“Minsan?”
“Eh >_< Sige na nga. Madalas. Pft.”
Tapos nag-pout pa siya.
Haha.
Ang cute ng babaeng ‘to.
ESTÁ A LER
Meet the J.E.R.K. (TO BE PUBLISHED WITH REVISED ENDING)
Ficção Adolescente"Love can be the brightest flame that leaves the deepest scar, but still, it's the one that lighten you up the brightest." THANK YOU SA SUPPORT :D
