Over de grens

H14. Schoonheid

Na de eerste drie dagen in en rond Milaan door gebracht te hebben wou Eva iets actiefs doen. Weg uit Milaan en meer van de omgeving zien. Ik vond het prima en zo zaten 3 uur in de auto onderweg naar het plaatsje La Specia. Nou is het plaatsje bezoeken en de rit er naar toe niet echt actief, maar de wandeling die daar begint wel. De wandeling die we van plan waren te lopen ging door la cinque terre. 5 Kleine plaatsjes aan zee die met elkaar waren verbonden doormiddel van een treinbaan. Boven en onder langs door de dorpjes liep een wandelroute. Een heuse aanrader volgens Sophia die we om raad hadden gevraagd. Ze had ons verteld over de dorpen en dat de treinen in dat gebied centraal stonden. Er waren wel wegen, maar die waren om en bovenlangs. Ook was het dus mogelijk om naar de verschillende dorpen te lopen. zou zouden we een frisse neus halen en de benen strekken tijdens de wandeling. Waarna we een ijsje konden eten en wat van de cultuur konden snuiven in een van de dorpen. Een prima plan. Vonden wij beiden. Al zag ik wel een beetje op tegen die wandeling.

We waren die ochtend vroeg opgestaan. Rond 9 uur waren we in La Specia , waar we de trein namen naar het eerste plaatsje Riomaggiore. Vanuit dit plaatsje begon de wandeling en zo waren we iets na tweeën voorbij het plaatsje Corniglia. We hadden flink doorgelopen. Of eigenlijk, Eva liep flink door terwijl ik de afstand tussen ons zo klein mogelijk probeerde te houden, wat nog wel verdomt lastig was.

'Actief genoeg voor mevrouw?' pufte ik nadat ik Eva weer ingehaald had. We waren pas op de helft van de wandeling maar ik was nu al vermoeid. 'Nou nou, nu al moe.' grapte Eva die rustig op een steen van het uitzicht zat te genieten tot ik eindelijk de achterstand had ingehaald. 'Ik? Nee natuurlijk niet. Ik loop gewoon wat minder snel dan jij.' Ze lachte en nam een slok van haar waterfles. Nog steeds buiten adem ging ik naast haar op de steen zitten en keek met haar mee naar het uitzicht voor ons. We zaten ergens op een berg top die uitkeek over de middellandse zee. De najaarszon scheen op mijn gezicht en een koele wind maakte de wandeling dragelijk. Ik had er niet aan moeten denken om deze wandeling met hartje zomer en duizenden toeristen te moeten lopen. Dit was te doen zo. Precies goed.

'Wil jij.' Eva hield de fles voor mij die ik aan pakte. Ik zette de fles aan mijn mond en klokte het koele water in teugen naar binnen. 'Ah lekker.' Mompelde ik en draaide de dop op de fles, die ik weer in de tas stopte. Mijn ogen vielen op het pak mueslirepen in de tas. Ik had ze van huis meegenomen als snack tussen door om op krachten te komen. We waren van plan in het volgende dorpje te gaan lunchen maar lustte nu ook wel wat. 'jij ook?' Eva pakte een reep uit het pak dat ik haar aanbood en scheurde het papiertje open. Terwijl ze smakelijk de reep oppeuzelde bestudeerde ze aandachtig de verpakking.

'Begrijp je dat nou een beetje?' 'Wat?' vroeg ik, kijkend naar de natuur. Niet wetend waar ze op doelde. Ze zwaaide het papiertje voor mijn ogen wat ik aanpakte en bekeek. 'Kan je dat nou allemaal lezen?' Ik liet mijn ogen over de tekst glijden en liet de woorden door mijn gedachten gaan. Ik knikte. Eva keek me ongelovig aan. 'Na drie kwart jaar?' Weer knikte ik en wees naar een woord op de verpakking. 'Barretta ai cereali.' las ik voor. 'Ja?' 'Mueslireep.' vertaalde ik en hield de reep omhoog. 'Ja ok, maar dat kon je ook raden.' 'Geloof je me niet?' keek ik haar quasi boos aan. 'Uhm jawel.' glimlachte ze. 'Je gelooft me niet.' Maakte ik op van haar gezicht. 'Wat staat er hier?' Eva haalde een folder die ze langs de route had meegenomen uit haar zak en overhandigde hem aan mij. Net zoals bij de verpakking, liet ook hier mijn ogen over de tekst glijden en maakte van de letter woorden op in mijn gedachten. Ik las de Italiaanse tekst en begreep de inhoud. Net zoals ik de inhoud begreep bij het lezen van een Nederlandse of Engelse tekst.

'la cinque terre. De vijf landen, of te wel, vijf dorpen. Gelegen aan de middellandse zee ligen de vijf pittoreske plaatsjes genaamd; Monterosso al Mare, Vernazza, Corniglia, Manarola en Riomaggiore. De plaatsjes liggen in de bruisende natuur van Italië... Moet ik dit echt allemaal lezen?' Keek ik vragend op van de folder. 'Wat staat daar?' vroeg Eva over mijn vraag heen en wees naar een woord in de tekst. Ik sprak het woord in het Italiaans uit en vervolgens de vertaling. Eva trok haar wenkbrauwen op en wees een nieuw woord aan. Zo zaten we een tijdje over de folder heen gebogen tot ik uiteindelijk toch heel de inhoud had samengevat.

'Uhm Eva.' Vragend keek ze op. 'Ik vind het leuk dat je me overhoort maar misschien moeten we verder.' 'Oow.' lachte ze verlegen en pakte de folder uit mijn handen om die in de tas te stoppen. 'Geloof je me nu.' Glimlachte ik. Ze lachte, stond op hees de rugzak over haar schouder en keek me in de ogen aan. 'Ja ja. Ik geloof je. Ik vind het gewoon leuk om te horen hoe jij Italiaans spreekt. Het klinkt zo...zo zwoel.' ik slikte de brok in mijn keel door en voelde dat mijn wangen begonnen te blozen. Eva stond al net zo onzeker als ik op haar benen te wankelen en draaide zich uiteindelijk om. 'Il linguaggio è bello, ma non è bella come te.' mijn woorden trok haar aandacht. Ze draaide zich iets wat verbaasd om en keek me vragend aan. Ik lachte geheimzinnig, gemengd met verlegenheid. Ze had werkelijk geen idee van wat ik net gezegd had. Ze had geen idee dat ik haar gecompliceerd had en op een plagerige manier met haar stond te flirten. Ze verstond er helemaal niks van.

'Dat de taal mooi is. Maar...' Ik viel stil. 'Maar wat?' Stamelde ze. Ik keek verlegen om me heen. Te bang om de woorden te vertalen. Te bang om de Nederlandse woorden over mijn lippen te krijgen. In het Italiaans ging het zo makkelijk. Zo soepel en vlot. Maar als ik Nederlands sprak moest ik eerst goed nadenken over wat ik zei. Vooral met Eva in de buurt. 'Maar wat?' Herhaalde ze ongeduldig haar vraag. Ik keek van naar mij modderige bergschoenen naar rechts waar de zee lag en van daar recht naar haar gezicht. Ik zette een stap naar voren, streelde een verdwaalde pluk haar achter haar oren en keek haar recht in de ogen aan. 'de taal is mooi, maar lang niet zo mooi als jij.'