Μπερδεμένη καταφέρνω να κοιτάξω ψηλά, στα μάτια του έτοιμη να συναντήσω το βλέμμα του. Να τρυπώσω μέσα στην ματιά του και να κλέψω λίγη από την πολυπόθητη προσοχή του. Και όμως, δεν με αφήνει να το κάνω αυτό. Κοιτάει μακριά από τα μάτια μου σαν να αποφεύγει την κλεψιά που ήθελα να διαπράξω. Απογοητευμένη κοιτάω το πάτωμα.
Το χθεσινό σορτσάκι και η μπλούζα μου βρίσκονται πεταμένα εκεί κάτω ενώ τα μαύρα σταράκια μου με τα αστέρια βρίσκονται πεταμένα άτσαλα κοντά στην πόρτα του. Τα κοιτάω και προσπαθώ να θυμηθώ κάτι έστω μια λεπτομέρια από την χθεσινή βραδιά.
Τίποτα.
Ο πονοκέφαλος ξαναέρχεται στο κεφάλι μου πιο δυνατός από πριν κάνοντας με να ακουμπήσω με την μεγάλη μου παλάμη το ζεστό μέτωπό μου. Η ζάλη όμως δεν φεύγει και τα δάκρια ξανάρχονται. Κάθομαι πια πίσω στο κρεβάτι με εκείνον δίπλα του να αγνοεί την κατάστασή μου.
"Λοιπόν;" λέω τελικά και γυρνώ το πρόσωπό μου στο δικό του. Εκείνος επιτέλους με κοιτά και με αφήνει να κλέψω τη ματιά του.
Την όμορφη αυτή λαμπερή ματιά που ποιος ξέρει σε ποιον ή σε τι την είχε χαρίσει πιο μετά.
"Λοιπόν...;" επαναλαμβάνει.
"Μου είπες ότι θα μου έλεγες τι έγινε στην Ονειροπαγίδα." λέω ανυπόμονα.
"Ναι αυτό σου είπα." τελειώνει απότομα την πρόταση του και εγώ φέρνω τα πόδια μου πάνω στο στρώμα. Μαζεύομαι μακριά του και περιμένω να τηρήσει αυτό που θέλω να κάνει.
Να ανακουφίσει την περιέργειά μου και να γεμίσει το κενό της χθεσινής νύχτας.
Ο Louis βάζει τα δάχτυλά του μέσα στα ανακατεμένα καστανά μαλλιά του και ξανακοιτά μακριά μου. Δεν ξέρω άμα είμαι χαρούμενη για αυτό ή όχι. Εννοώ.. πρίν από λίγο παρακαλούσα από μέσα μου να με κοιτάξει, να κλέψω λίγη από την γαλάζια και γκρίζα χροιά των ματιών του. Και τώρα τι; Τώρα δεν θέλω να με κοιτάξει άλλο;
Νοιώθω μπερδεμένη με τον εαυτό μου για ακόμα μια φορά.
Κοιτάζει τώρα στο ταβάνι του και ανοίγει το στόμα του έτοιμος να πει κάτι. Περιμένω αυτά τα λόγια που είναι έτοιμος να βγάλει μέσα από τον λαιμό του καθώς σκανάρω κάθε του κίνηση. Ίσως για αυτό δεν με κοιτά. Επειδή τον κοιτώ τόσο επίμονα.
Παλαιότερα σκεφτόμουν ότι με βασάνιζε το να με κοιτάζει. Τώρα σκέφτομαι ότι με βασανίζει η απουσία της ματιάς του.
ČTEŠ
Complicated (fanfiction with one direction)
FanfikceΟ ψυχικός πόνος είναι κάτι που δεν εξηγείται με λόγια. Είναι αυτό που νοιώθεις να σε τρυπάει σαν μαχαίρι στο πιο αδύνατο σημείο σου. Κάποιοι δεν αντέχουν τον πόνο και κατατρέχουν σε άλλα μέσα, ενώ άλλοι δείχνουν δυνατοί αποκρύβοντας τον πόνο. Εξαφα...
