แบล็กวูฟล์มองดูอาการสะบักสะบอมของอังตวนกับมาร์เชลก่อนจะถอนใจเบาๆ...พวกเขาสูญเสียอัญมณีอีกหนึ่งชิ้นให้ครามไปและหมอนั่นก็รับรู้แล้วว่าอีกชิ้นอยู่ที่ใครนั่นก็หมายความว่าหมอนั่นต้องออกตามหาอังตวนแน่ๆ...
"เราต้องรวมตัวกัน...และคิดแผนรับมือ...หมอนั่นต้องออกล่าอังตวนแน่ๆ..."แบล็กวูฟล์พูดขึ้นหลังหันกลับมามองหน้าทุกคน
"ใช่...และการอยู่รวมกันน่าจะดีกว่าแยกกันสู้...เพราะถึงตอนนี้เราเสียกำลังและพวกพ้องไปมากเหลือเกิน..."จูลเห็นด้วยตอนนี้เธอคิดทุกอย่างละเอียดถี่ถ้วนขึ้นไม่วู่วามเหมือนก่อน
"ถ้าทำแบบนั้นแล้วพวกเจ้าสบายใจ....ก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ..."เสียงแหบพร่าที่พูดขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองอย่างตกใจ....
"คราม!..."ทุกคนอุทานออกมาเมื่อร่างสูงในชุดเสื้อคลุมสีแดงยืนกอดอกอิงต้นไม้อยู่ไม่ไกล...ไร้ร่องรอยและเงียบกริบราวภูตผี...เซเซกลืนนำ้ลายอย่างฝืดคอชีวิตเขามีแต่ลอบเข้าใกล้คนอื่นโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวมาตลอดแต่ไม่เคยสักครั้งที่จะมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ที่มีใครบางคนเข้าใกล้จนหายใจรดต้นคอแล้วเขากลับไม่รู้ตัว...
"ไง...สาวน้อยอัคคี...เจอกันอีกแล้วนะ..."ครามแสยะยิ้มเมื่อมองสบตาที่ลุกโชนด้วยความโกรธของจูล
"ใช่เจอกันอีก...และคราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้แกรอดชีวิตแน่ๆ..."จูลตอบกลับด้วยนำ้เสียงเกรี้ยวกราด
"น่ากลัวจังเลย....ข้าสั่นไปหมดแล้วต่อหน้าพวกเจ้าเหล่าลูกหมาของสี่ตระกูลผู้พิทักษ์...ข้าอยากจะฆ่าพวกเจ้าจนตัวสั่นไปหมดแล้ว....รู้หรือเปล่า...ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า..."
"ถ้าท่านคิดว่าเราสี่ตระกูลเป็นแค่ตัวตลกไร้ความสามารถ...ท่านก็ลงมือเลยสิ...คราม..."เสียงท้าทายของโอดินพร้อมกองกำลังที่มากมายล้อมครามไว้ตรงกลางอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ...เหล่าผู้นำเผ่าและผู้เฒ่าของสี่ตระกูลไม่เว้นแม้แต่ต้าเทียนล้วนอยู่กันพร้อมหน้าและทุกสายตามองไปที่ครามเป็นจุดเดียว....
"หึ!...มากันมากมายพรั่งพร้อมขนาดนี้ช่างเป็นเกียรติสำหรับข้าจริงๆที่จะได้ฆ่าพวกเจ้าเสียให้สิ้นซากในคราวเดียว...หรือว่ายังหลงเหลืออยู่ที่ไหนอีกไหม...ยังมีอีกหรือเปล่า...."
"มี.."เสียงที่ตอบมานั้นทำไห้ทุกคนหันขวับไปมองอย่างแปลกใจ...กังฟูยืนเด่นเป็นสง่าท่ามกลางเหล่าหมาป่านอกรีตหน้าตาดุร้าย...
"กังฟู...ผู้มีพระคุณของข้าน่ะเอง...นึกว่าใคร...."ครามหัวเราะเบาๆเมื่อทักทายกังฟู
"ใช่ข้าเอง...ข้าเป็นคนปลุกท่านให้ตื่นจนทำให้ทุกคนวุ่นวายเดือดร้อน...ก่อนจะรับผิดกับทุกคนข้าอยากเป็นส่วนหนึ่งที่จะส่งท่านกลับไป...."
"หมายความว่าเจ้าแปรพักตร์...หักหลังข้า..."
"จะพูดแบบนั้นคงไม่ได้เพราะตลอดเวลาเป็นท่านที่ไม่เคยยอมรับข้าเป็นพวก...เราไม่เคยร่วมมือกันการกระทำของข้าจึงเรียกไม่ได้ว่าหักหลัง...."
"เป็นเจ้าพูดเองนะว่าเราไม่เคยร่วมมือกัน....แต่จะว่าไปจะมีใครมาเพิ่มอีกเท่าไหร่มันก็ไม่มีความแตกต่างอะไร...สุดท้ายพวกเจ้าก็ต้องตายอยู่ดี..."
"มั่นใจมากเกินไปแล้วเทพเจ้า...พวกเราจัดการเขาซะ..."ต้าเทียนตวาดก้องก่อนออกคำสั่งท่ามกลางเสียงโห่ร้องอย่างฮึกเหิมของกองทัพหมาป่า...
การโจมตีเป็นไปอย่างต่อเนื่องในความได้เปรียบด้านจำนวนเหล่าหมาป่ากลับทำอะไรครามไม่ได้เลยเทพเจ้าที่ร่างกายอาบไปด้วยเลือดแสยะยิ้มอย่างมีความสุขท่ามกลางเสียงร้องกลิ่นคาวเลือดและซากศพ.....จูลเม้มปากแน่นก่อนส่งเสียงหอนอย่างโหยหวนเมื่อกลายร่างเป็นหมาป่าสีแดงที่สง่างามพร้อมกับเหล่าหมาป่าอัคคีที่พุ่งเข้าใส่ครามพร้อมกันถึงตอนนี้ไม่มีอะไรที่ต้องกลัวและกังวลอีกแล้วถ้าไม่ชนะก็จะขอตายด้วยกันที่นี่...
"กล้าหาญจริงๆ...สาวน้อยแห่งเผ่าอัคคี...."ครามเอ่ยชมก่อนร่างสูงจะกลายเป็นหมาป่าสีเงินตัวมหึมาแยกเขี้ยวคำรามอย่างน่ากลัว
"อังรี...พวกเราก็ไปเถอะ..."แบล็กวูฟล์เอ่ยเมื่อเปลี่ยนตัวเองเป็นหมาป่าสีดำทะยานไปข้างหน้าเพื่อสมทบกับจูล....ความหวังของทุกคนอยู่ที่เขาและคงถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องตัดสินใจ
YOU ARE READING
เรื่องรักเบาๆของเขากับผม(yaoi END)
Werewolfหมาป่าเทพเจ้าสีเงินอาวุธและอำนาจที่จะปกครองหมาป่าทุกเผ่าเป็นหนึ่งเดียว...ใครได้ไปครอบครองจะพรั่งพร้อมทั้งกำลังและอำนาจแล้วใครจะได้เขาไปกลุ่มหมาป่าที่รักสงบอย่างต้าเทียนผู้พี่หรือกลุ่มหมาป่าคลั่งอำนาจอย่างกังฟูผู้น้อง.....ต้องรอลุ้นคะ(จะเขียนรอดไม่รอ...
