Leyla İle Mecnun Final

8.Var mı dünyada?

Düşündüm. Hatırlamaya çalıştım. Onları en son nerede bıraktığımı hatırlamaya başladım...

Hastanedeydim. Nurten ablanın sancısı tutmuş, Erdal Abi ve babam da hastaneye gelmişlerdi. Doktor gelip çocuğu da Nurten ablayı da kaybettiklerini söylemişti... Hayır dedim. Bu hayali ben mi kurdum? Böyle olmamalıydı..! Geri sardım. Doktor gelip Erdal abiye bir kızının olduğunu söyledi. Erdal Abi üzülmedi. Şaşırdım. Hep oğlu olsun istiyordu çünkü... Çok sevindi kızı olduğuna.. Babama sarıldı. Babam her zamanki gibi Erdal Abinin sarılmasından şikayet etti. Gülerek bıraktım onları orada..

Ömer amcanın lastikçisindeydim şimdi. Suna teyze oturmuş, Hidayet başını dizlerine koymuştu. Sonra Suna teyze ilk kez oğluna kuzum demiş, başını okşamıştı. Hidayet öylesine mutlu olmuştu ki.. Güldüm. Sonra Suna teyze öldü... Hidayet bu kez öylesine üzüldü, bağırdı, ağladı ki kendimden utandım. Olmaz dedim! Geriye sardım tekrar. Evet yine Suna teyze oturmuş, hidayet başını dizlerine koymuştu... Öylece bıraktım onları da...

Şimdi nikah salonundaydım. Eylül ve Yavuz Abinin nikahında. Evet demişlerdi birbirlerine.. Yavuz Abi Eylül'ün duvağını kaldırdı. Tam o esnada 3 el silah sesi duydum. Nisan, Eylül'ü vurmuştu. Ama vurmamalıydı, vurmayacaktı! Mutlu olacaklardı... İzin vermedim. Nisan gelmedi. Yavuz Abi, Eylülün duvağını kaldırıp alnından öptü. Ve mutlu oldular. Mutluydular... Mutlu olsunlar.

Sonra sahile gittim. İsmail Abi oradaydı. Çok hüzünlüydü.. Ne yapacağını adım gibi biliyordum. İzin vermedim. 

"İsmail abi!" diye bağırdım. Ona bir sürprizim vardı. 

"Hooop!" diye karşılık verdi, şaşırdı. "Sen gitmedin mi?"

"Daha gitmedim." Yanına gittim. Sarıldı bana. Ben de ona sarıldım. 

"İsmail Abi"  

"Abimm" 

"Seni uğurlayıp öyle gideceğim." dedim; şaşırdı, anlamadı. 

"Ben buradan gidemem ki Mejnun.." 

"Neden?"

"Biliyorsun.." 

"Neden abi?"

"Gemi.. ben gemiyi bekliyorum, ben babamı bekliyorum.." 

"Tamam abi.. ama artık beklemene gerek yok."

"Olmaz!" 

"Neden?"

"Beklemezsem gelmez. Babam beni bekle, geleceğim dedi." Parmağımla uzaktaki gemiyi gösterdim.

"Senin baban o gemide İsmail abi.!" 

"Vallaha mı?"

"Vallaha!"

Elinden tuttum, geminin olduğu yere gittik. Bekledik biraz. Sonra bir adam indi. İsmail Abinin yaşlanmış hali gibi bir şeydi. İsmail Abi adamı görünce "babaa" diye bağırdı, hemen koştu adama, sarıldı, ağladı "babam" diye.. "Ben hep bekledim geleceğim dedin ya.. bekledim işte, gelmeyeceğim desen beklemezdim ama geleceğim dedin bekledim baba!" dedi.. Kendimi tutamayarak ağlamaya başladım. İsmail Abi bana döndü, "Ağlama kardeşim." dedi. Sarıldık.. Artık veda vaktiydi. Gemi gelmişti ve artık İsmail Abi gitmeliydi... Döndü tekrar sarıldık... Bindi gemiye, uzaktan bağırdı anlamadım.

 "Nasıllll?"

 "Gemi gelecek dedik, geldi işte Mejnun! O kamyonette bir gün gelecek! Bu kez de ben söz veriyorum sana..! O kırmızı kamyonet de bir gün gelecek Mejnun! "

Dediklerinden bir şey anlamadın ama ben de, "Gelecek Abii!" diye bağırdım. El salladım ve gittiler.

Herkesin hikayesini tamamlamıştım artık. Herkes mutluydu.. Kaan bile Derya'ya kavuşmuştu. Geriye sadece ben kalmıştım. Kendi hikayemi mutlu bitirmedim ama. Leyla'nın gitmesine İzin verdim. Sonra Leylamın mezarına gittim onunla vedalaştım ve çöle gittim. Bir daha dönmemek üzere gittim. O çöle aittim ben çünkü.. Mejnun olmak tercihim değil, kaderimdi benim! O çölde bıraktım kendimi....

Böylece sonlandırmış oldum hayallerimi... Eksik olan şeyi bulup onunla yüzleşmiştim. Hepsi mutlu olsun istedim. Bir kere de herkes mutlu olsun istedim. Ölüm olmasın, gözyaşı olmasın, ayrılık olmasın ve beklediğimiz gemi gelsin istedim. Fiyakalı kaybedenler bir kez de biz olmayalım istedim. Çektiğimiz diziler bitmesin, filmler gişe yapsın, kitaplar okunsun istedim. Sadece bir kere şans bize güldüğünde dişleri dökük olmasın istedim.! Hepsi bu.. Hayalde olsa öyle olsun istedim. Nasılsa gerçek hayatta biz bunu başaramıyorduk, bari hayallerimiz güzel kalsın istedim...

Belki de gün olur beklediğimiz gemi kırmızı kamyonetle el ele tutuşup gelir..