Teach Me How To Love ~1D fanfic~

.3.

Maura is aan het slapen. We zitten in de trein op weg naar Amsterdam. Er komen snurkende geluiden uit haar mond en ze smakt. Ik por in haar zij. Ze kreunt wat en draai zich om. Ik breng mijn mond naar haar oor en blaas er in. Ze wordt direct wakker en kijkt me boos aan. "Moest dat nou?" zegt ze geïrriteerd. "Had je nu nog niet genoeg slaap gehad?" vraag ik geamuseerd. "Ik had écht de wekker gezet maar hij is niet afgegaan! Daar kan ik toch niks aan doen?" zegt ze beschaamd. "Jaja." zeg ik . "Of heb je zo'n wilde nacht gehad?" voeg ik er grijnzend aan toe. Maura rolt met haar ogen. "Ja ik en m'n teddybeer zeker?" zegt ze zuchtend. "Maar dat is beter dan denken dat Harry Styles naast je op bed ligt. Alsof dat ooit gaat gebeuren." Ze steekt haar tong uit. "Touché." zeg ik en kijk uit het raam. De weilanden razen voorbij en het landschap verandert langzaam in kantoorgebouwen. "Ik heb best wel zin in vanavond." zegt ze. "Ik dacht dat jij geen fan was?" "Gratis dingen zijn altijd leuk." zegt ze en lacht. "Vooral als er ook nog lekkere jongens zijn." Ze glimlacht fout. "Maura, jij viezerik!" ik schud met mijn hoofd als een juf. "We zijn er!" roept ze als een kind die op schoolreisje gaat wanneer de trein tot stilstond komt en de conducteur vertelt dat we bij de Amsterdam Arena zijn. 

We stappen uit de trein en kijken om eens heen. De Arena ligt een eindje verderop. Er staat niemand. Zouden we de eersten zijn? Eigenlijk best mogelijk want het is nog maar 9 uur terwijl de deuren om half zes pas open gaan. "We zijn een beetje vroeg." zegt Maura sarcastisch. "Dat kun je wel zeggen." zeg ik. "Zullen we direct naar het stadion gaan of eerst nog iets anders doen?" vraag ik aan haar. Ze kijkt peinzend voor zich uit. "Laten we eerst een kijkje nemen bij de Arena misschien spotten we nog wel één van de boys. Ik grinnik. " tss, tuurlijk." zeg ik en we lopen richting het stadion. "Alsof dat ooit gaat gebeuren." zeg ik in haar woorden. "Het zou toch kunnen?" "Ja, het zou net zo goed kunnen dat eenhoorns bestaan of dat ik kan vliegen." Ze trekt een pruillip. "Maar die bestaan ook. Narwallen! De eenhoorns van de zee!" Ik doe een facepalm. Zij ook altijd met die narwallen van haar. 

Dan staan we vlak voor de Amsterdam Arena. We kijken onze ogen uit. "Dit is ehh... Groot." zeg ik. Dat wij hier vanavond staan. En droom die uitkomt. Ik had Maura maar meegesleept. Stiekem vindt ze dit wel heel leuk, dat voel ik gewoon. "Dat heb je goed gezien Isabel." zegt ze en pakt mijn hand. Ze trekt me achter haar aan. "Wtf, waar gaan we heen?" vraag ik verbaasd. "Weet ik niet." zegt ze lachend. "Maar daar komen we snel genoeg achter." We lopen zo door een ingang aan de achterkant. Er is nergens een bewaker te zien en al waren ze er wel, het boeide hun helemaal niet. We lopen door een lange gang met foto's van bekende voetballers van Ajax. Dan klinkt er opeens een schreeuw van verderop. Maura en ik kijken elkaar aan. "Wat was dat?" zeggen we alle bij tegelijk. Snel lopen we verder op zoek naar waar de schreeuw vandaan kwam. En van wie. Daar zullen we snel genoeg achter komen...