Sahte Yüz

Sahte yüz -2-

Kapıyı sessizce kapatıp, ayakkabılarımı hızla çıkardım ve odama doğru yürüdüm. Mutfaktan gelen seslere aldırış etmeden odamın kapısını kapattım ve kendimi sırt üstü yatağa attım. Ellerimi saçlarımın arasından geçirip çekiştirmeye başladım. Odamın kapısı tıklanınca hiçbir tapki vermeden tavanı izlemeye devam ettim. "Azra orada mısın?" cevap vermememin üzerine , "Giriyorum bak."dedi ve kapıyı açtı. Yanıma gelip dizlerinin üzerine çöktü. "Bebeğim iyi misin? Beni çok korkuttun." Sesinde ki endişeyi çok iyi anlıyordum. Kendime bir şey yapmamdan korkuyordu. Henüz bir intihar girişiminde bulunmasam da, açlıktan ölebilecek kadar az besleniyor ve yolda yürürken bir arabanın altında kalabilecek kadar dalgın olabiliyordum. Bu yüzden geçen bu bir yıl içerisinde çok nadir yalnız bırakılmıştım. Sürekli benimle olamazdı onun da bir hayatı vardı. Gerçi biz çocukluktan beri birbirimizin hayatı olmuştuk. İkimiz de yetimhanede tanışmış ve beraber büyümüştük. Şimdi de beraber yaşıyorduk. Ha bu arada yanlış anlaşılmasın; yetimhane de büyümüştüm ama bu beni yetimhane köşelerine atıp giden bir babam olmadığı anlamına gelmesin sakın. Annem öldükten sonra başka bir kadınla evlenip, kızından vazgeçen bir baba. Ne harika bir baba değil mi ama...

"Lütfen bir şey söyle bu halin beni endişelendiriyor. Bir haber bile vermeden çıkmışsın. Ne kadar korktuğumu bilemezsin." Hiç hareket etmeden tavanı izlemeye devam ettim. "Bugün Murat'ı gördüm, ya da gördüğümü zannediyorum." Doğrulup yatağa oturdum. Başımı dizlerimin arasına aldım ve gözlerimi yumdum. "Belki de rüya ,tüm bu yaşadıklarım rüya. Birazdan uyanacağım evet, evet uyanacağım." Gözyaşlarım yine ardı ardına inmeye başladı. Gamze başımı göğsüne yasladı." Şşş tamam bebeğim, geçti ağlama." Hızla başımı kollarının arasından çektim. "İnanmıyorsun , değil mi bana? Geçen seferkiler gibi hayal gördüğümü düşünüyorsun." Yüzünü kapatan saçlarını geriye attı. "Bak Azra , sana inanmıyorum değil. Sadece çok fazla düşünüyorsun Murat'ı ve kendini suçladığın için de sürekli onu gördüğünü zannediyorsun." Bir an kötü bir şey söyleyecekmişte, söylemeye çekinir gibi duraksadı. Dudaklarını birbirine bastırdı. Ve cesaretini toplayıp konuşmaya devam etti. "O öldü Azra, anla artık bunu. Kabullenmen lazım , hayatına devam edebilmen için bu gerekli." Gözlerimi sıkıca yumdum.

" Oydu biliyorum, o olmasa da yüzü ta kendisiydi işte. Sen de görseydin bana inanırdın." Demek istesemde sustum. Çünkü ne söylersem söyleyeyim, o da her insan gibi duyduklarına değil gördüklerine inanacaktı. Duyduklarına inanmıyorsa, gördüklerine inanmasını sağlayacaktım. Başımı onu onaylar anlamda salladım. " Haklısın çok fazla düşünüyorum." Dedim ve ayağa kalkıp giysi dolabımın kapağını açtım. O da ayağı kalkıp beni izlemeye başladı. " Ben duş aldıktan sonra uyuyacağım." Kolumdan tutup beni kendine çevirdi. "Bir şeyler yemeyecek misin? Çok halsiz görünüyorsun." Omzuna dokunup konuşmaya başladım. " Canım bir şey istemiyor." Omzunda duran elimle kolunu sıvazladım." Sadece uyumaya ihtiyacım var." Başını onaylar anlam da salladı. Bana sıkıca sarıldıktan sonra asık olan suratına sahte bir gülümseme yerleştirdi. Ardından odadan çıktı. Birkaç parça kıyafeti yatağa attıktan sonra, havlumu alıp banyoya girdim. Beynimin içinde ki tüm düşüncelerimi suyla temizlemek istiyordum. Çok fazlaydı , çok fazla meşgul ediyordu beni. Beni dışarıdan gören insanlar, saatlerce oturup hiçbir şey yapmadığımı düşünebilirle, bu çok normaldi. Normal olmayan hiçbir şey yapmadan bu kadar yorgun olmamdı. Bu kadar bitkin ve tükenmiş...

Sıcak ve uzun bir duşun ardından kıyafetlerimi giydim ve saçlarıma sardığım havlu ile yatağa girdim. Gözlerimi yumduğum an da yüzü beliri vermişti. Aynı tanıdık yüz , soğuk ve ürkütücü yabancı bakışlar. Bunu yarın kesinlikle yapacaktım. Ve her ne pahasına olursa olsun , oraya yeniden gidecek ve gördüklerimin hayal olmadığını kanıtlayacaktım.