Συγκάτοικοι με το ζόρι!

~Κεφαλαιο 10ο~

'' Οδυσσεα?'' δεν μπορει. Εχω να τον δω τρια χρονια. Οταν ημουν 16, εκεινος ειχε κανει μεταγραφη στο σχολειο μου. Ηταν ενα χρονο μεγαλυτερος. Μολις τον ειδα, ενιωσα κατι περιεργο σαν αυτες τις μαλακιες που δειχνουν οι ταινιες. Τοτε πιστευα σε αυτα, στον ερωτα, στην αληθινη αγαπη και τα λοιπα και τα λοιπα... Ξανθος με γκριζοπρασινα, υπεροχα ματια, ψηλος και με ενα βλεμμα που ελιωνες μολις το αντικριζες. Ναι, τον ερωτευτηκα, αλλα τοτε ημουν τοσο αφελης. Οσο περνουσε ο καρος, εγω τον ερωτευομουν ολο πιο πολυ, χωρις καν να τον ξερω, χωρις καν να του εχω μιλησει. Ηταν ανεξηγητο μα ηταν πραγματικο. Ή τουλαχιστον, ετσι νομιζα. Μια βροχερη μερα, στα μεσα Φεβρουαριου, εβρεχε καταρακτοδως και αφου ειχαμε σχολασει, εγω ετρεχα για να προλαβω το λεωφορειο. Για κακη μου τυχη, το λεωφορειο ειχε φυγει και η βροχη ολο και δυναμωνε. Ειχα γινει μουσκεμα και καθως αναθεματιαζα την τυχη μου, περασε μια μηχανη απο μπροστα μου, με τετοια φορα που εριξε ολο το νερο που ειχε μαζεψει ο δρομος πανω μου. Σαν να ηταν χθες.

Flashback

''Μαλακα!'' φωναξα αγανακτησμενη. Μα καλα δεν βλεπει μπροστα του. Ή μαλλον πλαι του. Τελος παντων. Αυριο προβλεπεται πνευμονια. Ειμαι μουσκεμα και κανει απιστευτο κρυο. Και απο το πουθενα εμφανιζεται ο τυπος με τη μηχανη, Α.. δε θα τα παμε καλα.. δε γτανει που με καταεβρεξε, ερχεται και για δευτερο γυρο? Και καθως ειμαι ετοιμη να αρχισω να του φωναζω, βγαζει το κρανος και μπροστα μου αντικριζω αυτα τα γνωριμα γκριζοπρασινα ματια που τοσο λατρευω. Γαμωτο! Εκεινος με καταμουσκεψε!

'' Γεια σου!'' ωχ θεε μου σε μενα μιλαει?

''Γεια!'' λεω καπως ντροπαλα.

'' Εμ, σορρυ για πριν! Δε σε ειδα!''

'' Δε-δε πειραζει.."

"Μα εσυ εισαι μουσκεμα, ελα εδω!" Ω θεε μου! Ερχεται προς το μερος μου και με καλυβει με το μπουφαν του. Δεν ειμαι σιγουρη αν ολο αυτο συμβαινει πραγματικα ή ονειρευομαι.
"Ελα, θα σε παω σπιτι!"

"Μα πως...;"

"Ε, για να εισαι εδω, θα περιμενεις το λεωφορειο, το οποιο μιας και το φερε η κουβεντα εχει περασει εδω και ενα τεταρτο περιπου..."

"Σωστα.." ειναι καπως αμηχανα. Γενικα ολο αυτο που συνεβαινε ηταν καπως αμηχανο. Βασικα, υπερβολικα αμηχανο.

"Ελα, ανεβα! Θα σε παω σπιτι. Αλλωστε στο χρωσταω." μου χαμογελασε. Αχ, εκει νη τη στιγμη ενιωσα λες και ελιωνα... εχει τοσο υπεροχο χαμογελο.

"Εμ, δεν ειναι αναγκη. Θα-θα βρω καποιο τροπο για να γυρισω. Σε ευχαριστω παντως."

"Δεν ακουω κουβεντα! Ελα, ανεβα και μου λες στο δρομο που μενεις!"

"Ενταξει λοιπον." Λεω καιι ανεβαινω στη μηχανη. Θεε μου ειναι με το κοντομανικο εξαιτιας μου και κανει τοσο κρυο.

"Βαλε τα χερια σου ετσι." Παιρνει τα χερια μου και τα τοποθετει γυρω απο τη μεση του αγκαλιαζοντας τον. Δεν ξερω για ποσο ακομη θα αντεξω. Κατα τη διαδρομη του εξηγω που ακριβως μενω και απο οτι φαινεται, μαλλον το βρηκε υπερβολικα ευκολα, σαν να το ηξερε απο πριν. Μολις φτανουμε, με βοηθαει να κατεβω πιανοντας με απο την μεση και αφου εχω πατησει στο εδαφος, εκεινος συνεχιζει να με κραταει και με κοιταζει.

"Ευχαριστω πολυ! Εμ, οριστε το μπουφαν σου." Το βγαζω και του το δινω.

"Να κανονισουμε καμια φορα, τωρα που γνωριστηκαμε... Οδυσσεας." Μου λεει και μου δινει το χερι του.

"Μυρτω!"

"Ωραιο ονομα. Εμ,λοιπον Μυρτω πρεπει να φυγω, αλλα σιγουρα θα ξαναβρεθουμε!"

"Ναι.. τα λεμε και ευχαριστω και παλι."
End of Flashback
Απο εκεινη τη μερα, αρχισαμε να βγαινουμε και μετα απο μια βδομαδα μου ζητησε να ειμαστε μαζι. Εγω, τρελαμενη απο ερωτα τοτε, φυσικα δεχτηκα. Ημασταν μαζι ενα χρονο και ο Οδυσσεας ηθελε να προχωρησουμε και ετσι να ολοκληρωσουμε τη σχεση μας. Εγω δεν ενιωθα ετοιμη και του ελεγα πως τον αγαπαω, αλλα δεν ηθελα ακομα κατι τετοιο. Εκεινος ομως ειχε αλλη γνωμη. Ελεγε πως δεν τον αγαπουσα πραγματικα. Μετα απο πολλους καβγαδες πανω στο συγκεκριμενο θεμα, μια μερα με απειλησε πως θα φυγει κααι θα χωρισουμε. Κι εγω σαν καλη ηλιθια, φοβουμενη μηπως τελικα οντως τον χασω, του ειπα πως θα γινει αυτο που ηθελε. Εκεινος κατευθειαν χαμογελασε και με πλησιασε. Αρχισε να με φιλαει, και οσο περνουσαν τα λεπτα, το φιλι βαθαινε περισσοτερο. Με ξαπλωσε στον καναπε και τα υπολοιπα τα καταβατε. Ηταν τοσο αποτομο και αγριο. Κατα τη διαρκεια, εκλαιγα και πονουσα πολυ. Δεν περιμενα μς τιποτα η πρωτη μου φορα, να ειναι ετσι. Οταν τελειωσε, ντυθηκε και εφυγε. Απο τοτε δεν τον ξαναειδα ποτε. Ημουν χαλια εκεινη τη περιοδο. Εκλαιγα συνεχεια, δεν ετρωγα και δεν διαβαζα. Μετα απο δυο μηνες καταλαβα οτι ηταν ανοφελο να συμπεριφερομαι ετσι και απο τοτε δεν ξαναεμπιστευτηκα κανεναν στον τομεα αυτο. Δεν με ενοιαζε πλεον να ειμαι με καποιον. Και με τον καιρο το συνηθισα. Και τωρα μετα απο τριαμησι χρονια, τον βλεπω ξανα να στεκεται στην πορτα μου.

"Μυρτω;"

Χευ κουκλες! Δεν εχετε παραπονο... Ανεβασα σε λιγοτερο απο δυο μηνες αυτη τη φορα...;) Λοιπον λοιπον, το παρελθον χτυπαει την πορτα της Μυρτους κυριολεκτικα. Μαθαμε τι συνεβη τοτε, με αποτελεσμα την νοοτροπια της στο θεμα της αγαπης που πιστεψτε με, πολυ συντομα θα αλλαξει. Τι λετε να γινει μετα; Τι ζηταει ο Οδυσσεας μετα απο τοσα χρονια απο τη Μυρτω; Περιμενω σχολια και votes! Οσες θελουν και εχουν snapchat, ας αφησουν τα user name τους για να τους καανω spoilers...Στην εικονα πανω η Μυρτω μας...

Kisses..