My Mafia Prince Boyfriend [Completed]

Chapter Thirteen

Finally, nakauwi na kami. After naming maglibot sa mga parks, maglaro sa arcades, dumayo sa iba't ibang restaurants ay naisipan na naming umuwi. Gawd, pagod na pagod ako pero masaya. Hindi ko na nga alam kung paano ikwento dahil sobrang saya ko.

Masaya namang kasama si Calvin. I don't know kung bakit masaya ako kapag nasa tabi ko siya. Weird.

Noon, nakikita ko lang ang pagmumukha niya ay nababadtrip na ako. Pero ngayon, when I see him I feel happy and contented. Ewan ko ba? Maybe he's not that bad. Maybe he's nice but he doesn't like to show it. Maybe it's just a mask because he's a gangster and a mafia prince so people will be scared to mess with him.

My mind is full of maybe's.

Maybe I like him?

Yes. I like him.

I, Avery Madeline Lefevre likes Calvin Delattre Raven.

Why I know his middle name? Don't judge. As if naman na stalker ako. Of course sikat siya kaya narinig ko lang ang middle name niya.

Anyways, yeah I like him. I like him as a person. Pinatunayan niyang wala naman akong dahilan para magalit sa kanya. Yeah he's a manwhore and a jerk but that was before. I think parte iyon ng pagiging teenager.

And for your information like is way too different from love.

Humiga na ako sa kama ko. Aww my bed is so fluffy.

"Tired?"

Awtomatikong napaupo ako nang marinig ko ang boses niya. Nakasandal siya sa pader.

"Yeah. Like really tired." I smiled at him.

Silence.

"Calvin... Kung wala ng threats sakin, does it means I'm going home?"

Bigla namang naging expressionless yung mukha niya. "Do you want to leave?"

"Uhm.." Paano ko ba ito sasabihin? Baka mamaya isipin niya na gustung gusto ko na magstay dito dahil buhay prinsesa ako. Baka mamaya isipin niya na may gusto ako sa kanya. Baka mamaya..

"What? Avery, answer me.." He's coming closer to me.

"Ah.. Ano... Eh.." Lagot na. Paano ba ito. Anong palusot ang sasabihin ko.

He sighed. "Stay for a week. Kailangan ko pang makunpirma na wala nang kalaban. Kung wala na, you can leave." The last word was almost a whisper. His eyes are sad.

Nalulungkot ba siya dahil aalis ako?

He turned and walked out of the room.

Ang bigat ng pakiramdam ko. Paniguradong hindi na naman ako makakatulog kahit na pagod ako. Kanina lang, ang saya-saya ko. Tapos ngayon, balik na naman sa pagiging malungkot.

There's a part of me that didn't want to leave this house...

"C'mon Avery. Can you walk a little faster? Malalate tayo niyan eh." My brother scolded me.

"Hintay hintay naman! Binibilisan na nga eh!" Kasalanan ko bang maging normal na tao? Palibhasa mga vampires sila kaya mabibilis kumilos.

Nasa harap ko ang dalawang lamborghini. Sa kaliwa, nakasandal si Calvin while wearing jeans, Vans shoes, white tee and a black leather jacket.

Kung ibang babae lang ako ay baka tumulo na laway ko.

Sa kanan, nakacrossed arm ang aking kapatid na kanina pa ako sinesermunan dahil ang bagal-bagal kong kumilos. Dati hindi naman ganito ah! Palibhasa kasi noon kailangan niyang umakto ng parang normal na tao pero ngayon lantaran na. Ganyanan na ha.