Cymon's POV
*kringgg kringgg
Ano ba yan? Ang sarap-sarap ng tulog ko eh. Anong oras pa lang dito sa UK!
Hindi pa rin tumitigil?! Ano ba naman!!
"Hello?" Sabi ko na inaantok pa ang boses. 1 pa lang ho ng madaling araw dito sa UK! Nak ng.
"This is Mystery's doctor, Mr. Padilla." Nagising ang diwa ko.
"Mystery? H-how's my daughter?" Kinakabahan ako, lintek! Baka kung ano ng nangyari dun!
"W-we don't know where Mystery is!" Halata sa boses niya ang kaba.
"Ano?! Anong hindi alam?! Hanapin niyo yung anak ko! Pinagkatiwala namin sainyo tapos sasabihin niyo wala?! Tangina!" Napasabunot ako sa buhok ko.
"Cymon~" Alex said with a sleepy voice.
Pinatay ko yung tawag at tinry tawagan yung dating number ni Mystery.
"C'mon pick it up!" Nagpa-ikot ikot ako sa kwarto. Nagpalit at nag-impake ng gamit. Shit! Si Mystery!
Binaba ko muna yung tawag at inayos ang mga gamit ko. Uuwi muna kami, hindi pwedeng wala si Mystery.
"Alex, Alexandra" Inaalog ko na yung balikat ni Alex pero ayaw niya magising. Dami-dami kasing ginagawang paperworks lagi nito eh!
"Alex, si Mystery" Nag-kusot siya ng mata niya. Ang cute niya talaga kapag bagong gising.
"Naka-impake na yung gamit mo, bangon na." Hinila ko siya patayo at pinapuntang CR.
Lumabas ako ng kwarto at kumatok sa kwarto ni Joy. After 3 knocks binuksan ko din naman.
As usual, gising na siya. Every 1 kasi nagigising yan, naghahanap ata ng pagkain. Haha.
"Joy, prepare ka na ng gamit mo. Uuwi tayo." Tumango siya at tumayo mula sa pagkakaupo sa higaan niya at kinuha ang maletta niya.
Lumabas ako at nilabas ang cellphone ko.
"Send guards to find Mystery all over the Philippines. And please keep it a secret, wag niyo ipahalata." And I gave commands. Nagpapanick talaga ko eh.
Alex's POV
Ginising ako ni Cymon at sinabing uuwi daw kami.
Yung lalaking yun! Parang Manila lang ang punta namin. Oh well, si Mystery daw eh.
I wonder kung bakit, pero alam ko nawawala daw si Mystery. I'm also worried pero baka magkagulo pa kapag ako nag-panick din diba? Mystery's a big girl already.
She knows every part of every country kaya di maliligaw yun. I'm sure, and every person she'll met would recognize her, of course.
Pero kilala ko si Mystery, pag ayaw niya magpahanap, hindi. Spoiled eh.
Naligo na lang ako at tinignan kung naimpake na nga lahat ni Cymon; yung mga gamit namin.
Bumaba ako at nadatnan si Joy na kumakain kaya nakikain na lang rin ako. Kakagutom eh, tapos para pang nangiinggit yung pagkain ni Joy.
"Cymon, what's the problem with Mystery?" I asked and chewed the food on my mouth. Yum!
"Wala daw si Mystery eh." At napasabunot siya sa buhok niya. OMFG!! WHAT THE HECK HAPPENED ON MY DAUGHTER?!?!
Binilisan ko yung pagkain ko at agad na ipinababa ang maletta.
"Ready the plane, we'll be there in 20 minutes" Agad kong hinatak ang maletta at pinalagay sa kotse.
"Can't it be more faster?! My daughter need's me for fuck's sake!!" Sigaw ko sa driver. Bumilis naman ang takbo n kotse at nakarating agad kami sa airport.
Sumakay kami sa private plane at nahiga agad si Joy sa higaan dito. Ako naman, di mapakali.
If you thought I don't care with my daughter, Mystery. Well then, you're wrong. Mystery's still my daughter. It's just that, she's pushing us away from her life.
***
The plane landed. Bumaba ako at hinatak ang maletta atsaka sumakay sa kotse.
"Hospital." Hinintay lang namin sina Joy at Cymon na sumakay atsaka umalis.
"Alex, calm. She's fine. She's too tough."
"I can't! My daughter's missing Cymon John!"
"Just calm. Panicking won't help, Alex."
I calmed myself but still can't. Urgh!!
I immediately eun towards her room and opened it.
"MYSTERY?! FUCK MYSTERY, WHERE ARE YOU?!"
---
Update. =).
Told yah, Mystery's gone. Bwahahahaha. Patayin niyo ko kung gusto niyo, basta wala si Mystery 😛
