de verloren koning(#netties)

mijn fijne verjaardag?

Ik wordt wakker en weet dat ik jarig ben. Ik sta op en loop weg. Weg van Lukas. Weg van mijn grote liefde. Ik zucht, maar loop door. Ik moet alleen zijn. Helemaal alleen. Ik weet niet wat er gaat gebeuren. Ik voel me zwak worden en beging minder hard te lopen. Wat is er mis met me? Ik blijf lopen. Ik begin te hijgen en het lopen wordt meer slenteren. Ik voel me zo zwak maar hoe kan dat. Ik blijf slenteren tot alles me te veel wordt. Ik zak in elkaar en ga tegen een boom zitten. Wat gebeurt er met me? Er schiet een pijnscheut door mijn hand. Ik kreun. Niet nu denk ik. Elios, Manios, zorg dat je niks heb. Ik wacht op de stemmen in mijn hoofd. Maar die komen niet. Ik weet niet wat er is maar open mijn ogen weer. Ik kijk naar mijn handen. Ik zie gele vlekken, wat heeft dit te beteken?

"Het is begonnen. Je proces begint. Verwacht meer pijn dan ooit te voren."

De stem in mijn hoofd helpt op dit moment niet echt. Ik zeg in mijn hoofd: 'Houd je kop dicht Veromos. Ik heb hier geen tijd voor. Niet nu.'

"Alsof ik dat niet weet."

'HOUD JE KOP DICHT.' Mijn woede borrelt op en ik hoop dat hij stopt met praten. Pech voor mij want daar begint hij al weer.

"Ik vind niet dat je zo moet praten tegen je overgrootvader."

'En ik vind dat de doden ook echt dood moeten blijven.'

"Ik kan je daar niet in steunen, Alinéos."

Ik wordt echt gek van die man. De pijn die door mijn lichaam schiet wordt heviger. Ik kreun en sla mijn armen rond mijn knieën. Ik negeer de oude koning gewoon even. De pijn bereikt nu ook mijn hoofd en ik schreeuw het uit.

"Alinéos, wat is er? Waar ben je?" Hoor ik de bezorgde stem van Lukas. Nee niet nu. Ik moet alleen zijn. Ik sta op en begint te strompelen. Al snel gaat het over tot kruipen. Ik ga door tot ik niet meer ik. Ik laat me in elkaar zakken en blijf zo liggen.

Pov Elios
Ik wordt wakker en de pijn in mijn been is niet te harden. De wond klopt mee met mijn hart. Ik wil rechtop gaan zitten als de pijn door mijn hoofd schiet. Ik kreun en laat me weer op het bed vallen. Meteen komt er een zuster aangerend en vraagt wat er is. 'Er is helemaal niks hoor. Alleen mijn been doet een beetje pijn.' Mijn sarcastische antwoord maakt haar niet zo blij en ze loopt snel weer weg. Ik wil hier zo graag weg. Alleen ik kan niet lopen. Als ik terug denk aan de veldslag denk ik dat het over het algemeen wel goed ging alleen nu weten de ruiters wel de weg in het doolhof. Daar moeten we dan maar weer iets aan veranderen. Ik probeer weer langzaam te gaan zitten. Nu schiet er geen pijn door mijn hoofd heen. Eindelijk ik zit. Ik kijk verveelt de kamer door als ik heel moe wordt. Hoe kan dat ik ben pas net wakker. Ik zit gewoon te lang in bed denk ik bij mezelf. Ik moet iets doen, maar wat. Ik zie in de hoe van de kamer een rolstoel staan, maar hoe kom ik daar. Ik gooi de deken van me af en begin langzaam mijn benen op de grond te zetten. Ik zet mijn goede been op de grond en begin maar te hinkelen. Ik weet geen andere manier om daar te komen en geen pijn te krijgen. Maar hinkelen is ook erg pijnlijk. Elke keer als ik neer kom schiet er pijn door mijn been heen. Ik ben eindelijk bij de stoel en ga zitten. Ik draai een de wielen en rol de kamer uit. Nog steeds voel ik me erg moe. Ik ga ook steeds langzamer. Wat gebeurt er met me? Op een gegeven moment schiet er pijn door mijn handen. Meteen vraag ik me af wat er met Manios en Alinéos is. Alleen ik hoor geen stemmen. Ik kijk naar mijn handen. Er zitten groene vlekken op. Wat gebeurt er?

"Je moet alleen zijn Elios."

'Veromos wat gebeurt er.'

"Je transformatie is begonnen. Je moet alleen zijn."

'Waar moet ik dan heen?'

"Dat maakt niet uit zoek een kamer en sluit jezelf op. NU!"

Ik rij de eerste de beste kamer in en doe hem op slot. Nu ben ik alleen. Gelukkig is dit een logeerkamer dus staat er een bed. Ik klim uit de stoel en ga op het bed liggen. Pijn schiet met golven door me heen. En de vlekken verspreiden zich. Ik kreun als er pijn door mijn been schiet. Mijn wond kan dit niet aan.
"Prins Elios, waar bent u hoogheid?"
Ook dat nog. Ik houd me helemaal stil. Alleen mijn lichaam werkt niet mee. Ik schreeuw het uit. Ik ben niet bestand tegen deze pijn. En natuurlijk ze heeft het gehoord.
"Prins Elios, gaat het goed met u?"
'GA WEG MENS!' Ik voel me een beetje schuldig maar ik moet wel. Ik moet alleen zijn. Alleen dat stomme mens houd niet van ophouden. Ik hoor 2 paar voetstappen terug komen. Ik hoor een mannen stem, duidelijk die van mijn vader. "Elios wat is er?" 'De transformatie is begonnen.' Wat moet ik anders zeggen. 'Ik moet alleen zijn, dat is mij vertelt.' Er wordt niet meer gereageerd. Ik voel me alleen. Het is alleen de pijn en ik. Ik vraag me af hoe het met de andere gaat.

Pov Manios.
Ik zat in mijn cel, alleen en verloren, mijn verjaardag te vieren. Dat was dus zitten en helemaal niks doen. Als ik geen eten krijg, schreeuw ik tegen de wachters, maar die reageren niet. Na een tijdje wordt ik gek van de stilte en begin in mezelf te praten.

'Waarom gebeurt dit?'

'Waarom liet ze me achter?'

'Zal ik hier ooit nog uitkomen?'

'Ik kan hier niet meer tegen.'

'LAAT ME HIER UIT!'

Uren verstreken en niemand reageerde tot de ene wachter er zelf gek van werd. Hij opent de deur en trekt me mee. We lopen door de gangen naar de zaal van de leider. Hij duwt me op de grond en begint tegen de leider te praten in een taal die ik niet ken. Opeens voel ik pijnscheuten door mijn handen schieten. Wat gebeurt er? Ik zie vlekken op mijn handen. Zwarte vlekken. De vlekken groeien en verspreiden zich. Ik schreeuw het uit van de pijn. De leider kijkt me boos aan en loopt naar me toe. Hij pakt mijn arm vast en laat die meteen weer los met een schreeuw. Zijn hand is verbrandt door de vlekken. Ik weet niet wat ze doen maar ik vind ze nu iets minder erg.

"Manios, wat had ik nou gezegd je moet alleen zijn."

'Dat gaat een beetje moeilijk op dit moment.'

"Gebruik je krachten, Manios. Die zullen je helpen."

'Ik heb gaan krachten.'

"Die heb je wel Manios. Denk gewoon aan een plek hier ver vandaan."

Ik kan niks anders doen dan luisteren. Ik denk aan een plek in het bos. Ik blijf er aan denken en doe mijn ogen dicht. Er gebeurt helemaal niks. Ik ben te moe om nu iets anders te doen en laat mijn ogen gesloten. Ik kan niet slapen maar laat mijn ogen dicht. Er is maar een ding verandert ik heb geen pijn meer. Ik hoor een vogel fluiten. Wat doet die vogel in het gebouw. Ik open mijn ogen en ik ben niet meer in het gebouw. Ik ben in het bos. Ik geloof mijn ogen niet. Wat is er gebeurt?

"Je bent getransporteerd Manios. Dat is jouw kracht."