Lost. (Dutch story)

{ 2 }

Sofia's p.o.v.

'Nou, onze kantine is deze kant op. Een voordeel is dat de kantine lekker groot is, er is plek voor iedereen!' zegt Sanne uitbundig als we binnenlopen. 'Hier sta ik altijd met mijn vriendinnen.' zegt ze plots, en ze gaat in een hoek staan waar ze haar tas op de grond laat vallen. 'Ze zullen zo wel komen dan stel ik je voor.' Nog geen twee seconden later komen er meer mensen bij de groep en ze beginnen allemaal te praten en te lachen. Alle tassen gooien ze op een hoop in het midden terwijl ze er omheen staan in een soort kring met zijn allen. Veel aandacht krijg ik niet, volgens mij hebben ze me niet eens opgemerkt. Er staan in totaal 4 jongens en 4 meisjes. 5 Als je mij erbij rekent. 'Wie is die die naast je staat San' roept een van de jongens. 'Nou. Dit is Sofia en ze zit in onze klas sinds vandaag.' Iedereen begroet me soort van, maar ik weet nu al dat dit geen mensen voor mij zijn. Ik weet niet of je weet wat ik bedoel maar zo'n gevoel heb ik erover. En meestal klopt dat gevoel. Ik voel me dan ook best een lastig persoon. Ben niet snel tevreden met mensen, ik voel me alsof er niemand perfect bij me past. Er zal heus wel iemand zijn, maar diegene moet ik nog vinden.

Mijn dag gaat langzaam voorbij, bij elke leraar moet ik mezelf voor de klas gaan voorstellen. Zij willen alles weten over wie ik ben terwijl ik dat juist liever allemaal voor mezelf houdt. Toch doe ik het zonder tegen te stribbelen. Het zal alleen vandaag zijn hoop ik.

Naschool neem ik me niet eens de moeite om op een bus te wachten, wat frisse lucht zal goed voor me zijn. Ik gooi m'n zwarte Eastpak rugzak over een schouder en terwijl ik naar het album Sempiternal luister loop ik naar huis. Lekker rustig, terwijl er veel mensen om me heen zijn. Ik loop pangs de grachten en kijk naar alle panden tot dat ik het onze zie. De deur vliegt al open voordat ik een stap naar de deur gezet heb: 'HOE WAS JE EERSTE SCHOOLDAG SCHATJE?' zegt m'n moeder uitbundig als ik mijn eerste stap naar binnen zet. 'Het was oké!' Zeg ik en ik probeer een lach op mijn gezicht te krijgen. 'Wat fijn lieverd.' Zegt mijn vader die zich bij het gesprek voegt. 'Ik ga mijn boeken in ruimen, ik heb het boeken pakket al meegekregen.' 'Is goed! Ik roep je wel als we gaan eten' antwoordt mijn moeder.

Ik ren naar mijn kamer en sluit de deur af. Zo even een momentje voor mezelf. Ik zet mijn raam open en geniet van de geluiden van het drukke verkeer en het stromen van de grachten. Ik plof neer op mijn bed en open Wattpad. Daarop lees ik mijn favoriete boek, wattpad is een app waarop je boeken kunt lezen en schrijven. Aangezien ik boek verslaafd ben is dat een goede app voor mij. Ik open een van de vele boeken die ik opgeslagen heb. Het is een boek dat half Nederlands en half Engels is. Er is een nieuw hoofdstuk gepubliceerd. Een groepsapp? Het hoofdstuk gaat als volgt:

Hoi! Wij zijn Zoë en Alexia en wij schrijven dit boek. Wij zouden de lezers graag wat beter leren kennen en daarom hebben wij besloten een groepsapp aan te maken. Stuur je nummer en wij regelen de rest!

Achja, waarom ook niet? 'Hoi Zoë, ik lees jullie boek al best lang en ik zou graag in de groep willen! Mijn nummer: **********. Ik hoor wel iets! 😊

Niet even later gaat het scherm van mijn iPhone weer aan. Ik was toegevoegd aan een groep met Zoë en Alexia. Ik was dus de eerste.

Alexia : Welkom Sofia! 😊
Zoë : Haalloooo!
Ik: Heey! Thanks dat ik erbij mag!

Nadat ik een tijdje met ze geappt heb hoor ik mijn moeder roepen: ETEN. Ze heeft spaghetti gemaakt, niet bepaald mijn lievelingseten maar het is oké. Met tegenzin leg ik mijn telefoon weg, want die mag ik tijdens het eten toch niet gebruiken. Snel ren ik de trap naar beneden en haal ik nog een glas water voordat ik aan tafel ga. 'Smakelijk!' Zeg ik nog snel voordat ik begin met eten. Als ik sneller eet, kan ik sneller weer naar boven.

Na een tijdje heb ik mijn bord en glas leeg, snel haast ik me weer naar boven en pak ik mijn telefoon. 350 berichten! Normaal heb ik er 1, en meestal van m'n ouders. Nu zijn ze alle 350 van de nieuwe groep waar inmiddels 2 nieuwe namen verschenen zijn. Laila en Djoya zijn de nieuwe namen die ik op mijn scherm lees. Ze hebben een conversatie waarin ze zichzelf uitgebreid voorstellen. En ik besluit dat ook te doen.

Ik: Mijn naam is Sofia Carter, ik heb een muziek- en boek verslaving. Verder doe ik bijna niks want ik heb niet echt veel vrienden. Ik woon sinds 2 dagen in Amsterdam en daarvoor woonde ik in Brabant.

Ik verwachtte niet veel toewijding, maar die krijg u toch. Djoya wilt meteen weten waarom mijn achternaam Engels klinkt en Laila vraagt waarom ik verhuisd ben. Zoë vraagt hoe A'dam bevalt en Alexia stemt in dat ze dat ook graag wil weten. Stiekem geniet ik wel van de aandacht die ik nog nooit eerder voelde, en ik beantwoord de vragen tot in detail. De gesprekken zijn zo leuk en gezellig dat ik de tijd niet eens meer in de gaten houdt. Pas als ik zie dat het tien uur is besluit ik om mijn tas in te gaan pakken en te gaan slapen. Ik stuur nog een welteruste appje en ik zeg beneden mijn ouders nog even gedag. Daarna kruip ik in bed. Het is fijn dat ik nu mensen heb om mee te praten, ook al is het op internet. Vriendschap is overal mogelijk.

Hoofdstuk 2! 🙆😊
Dit is n beetje een waargebeurd verhaal want die groepsapp bestaat dus echt en het zijn nog steeds de beste vriendinnen die ik me kan wensen ❤️