Susan's Revenge

-10-

Brubullebrullebrum, voelde ik opeens trillen rond mijn maagstreek. Half slaap dronken ging ik overeind in mijn bed zitten. Humpf, hoe laat was het? Ik knipperde met mijn ogen om wat helderder te worden en keek op mijn wekkerradio. Half tien s'avonds..... Half tien savonds! Nu was ik opeens klaar wakker, waarom heeft Nicolas me niet uit mijn bed gehaald! Ik zou nu grandioos te laat zijn in de les.

Snel sprong ik uit mijn nest en stormde mijn kamer uit. Verward keek ik om me heen op zoek naar leven, of in ieder geval ondood leven. Geen Liv te beken en Nicolas hoorde ik ook niet. Huh? Waar was hij dan? Weer hoorde ik mijn maag het zelfde brommende geluid maken waarvan ik net wakker was geschrokken.

'Hou je klep zeurkous,' mopperde ik luidkeels tegen mijn maag. Oke even helder nadenken, het is een gewone schooldag, misschien was hij op zijn bureau. Snel liep ik naar de deur toe toen ik besefte nog in mijn pyjama te staan. Ik keek even naar het nachthemd dat halverwege mijn dijen kwam en met een print van Garfield op. Ja ik weet het, niet erg charmant, maar komop, Liv heeft het me gegeven omdat ze bij wanhoop op een beter cadeau voor mijn afgelopen verjaardag snel iets uit de rekken had gekozen in de winkel.

Ik haalde mijn schouders op toen ik bedacht dat het me toch geen reet uitmaakte als anderen me zagen in deze onflatteuze kleding, dat ik te laat was zou toch al niet echt van me gewaardeerd worden. Ik trok snel de deur open en trippelde op mijn blote voeten naar Nicolas zijn bureau, ik keek toch bewust of niemand de gang in liep maar ik had geluk. Snel klopte ik op de deur en hoorde zijn gebruikelijke zakelijke stem 'binnen,' roepen.

Snel deed ik de deur open en glipte de kamer binnen. Ik schrok alleen want hij was niet de enige in zijn kantoor. Nicolas staarde me verbaasd aan en de blik van mijn nooit echt docent van gym keek me net zo verward aan. Ik keek even heen en weer naar de twee toen ik me dacht dat ze toch ons geheim kende.

'Nicolas waarom heb je me niet wakker gemaakt toen je besefte dat ik te laat zou komen?' vroeg ik dus maar gewoon. Nicolas moest heel snel een glimlach achter zijn hand verstoppen om zich weer heel snel te herpakken. 'Uhum,' schraapte hij eerst zijn keel om een grinnikt te verbergen. Blijkbaar vond hij mijn vraag in combinatie met mijn vertoning komisch.

'Nou omdat ik je op geen enkele manier wakker kreeg jongedame,' hij keek me recht aan. Ik keek hem volgens mij wezenloos aan en zelfs een beetje dom misschien. 'Huh?' was dan ook mijn geniale antwoord. Mevrouw Stevens moest blijkbaar ook even een lachje verbergen, blijkbaar was ik dus de onbedoelde komiek voor vandaag.

'Ga even zitten Susan, ik was mevrouw Stevens net aan het vertellen over je,' zei Nicolas beheerst. Ik ging een beetje verdoofd naast de docente zitten en keek heen en weer naar de twee. 'Ik wou Leonie net op de hoogte stellen dat jij je verandering aan het vervolledigen was toen je op de deur klopte, blijkbaar was ik te vroeg met mijn conclusie,' zei Nicolas kalm.

'Huh?' was alweer mijn geniale uitspraak. Blijkbaar was ik toch nog niet helemaal wakker daar boven in. 'Waarom dacht je dat?' vroeg ik toen de woorden eindelijk een beetje vorm aan namen. 'Omdat ik je niet meer wakker kreeg. Het is namelijk zo dat als de vervollediging vanuit je slaap start je in eerste instantie niet wakker zult worden,' verduidelijkte Nicolas. 'En je was er dus vanuit gegaan dat het begonnen was,' maakte ik het af. Nicolas knikte.

'Ik denk dat het beter is als je sowieso de lessen niet meer bijwoont Susan, in ieder geval niet meer tot na de verandering. Daarna kunnen we wel verder kijken,' zei Mevrouw Stevens opeens tegen me. Ik keek haar verbaasd aan 'maar valt dat niet te hard op?' vroeg ik me hardop af. Niet dat ik het erg vond hoor, die lui kon ik missen als een boer met kiespijn.

Als het nog slechter had gekund begon mijn maag weer van zijn oren te maken en ik keek beschaamd naar Nicolas op. Nicolas zuchtte 'ik neem aan dat je nog niet gegeten hebt,' zei hij dus maar. Het klonk niet eens als een vraag, het was een vaststelling. 'Ik schrok me alleen tering toen ik wakker schrok en op de klok keek, en toen er niemand meer in huis was ben ik een beetje in paniek geraakt,' gaf ik stilletjes toe.