Μόνο φίλοι.

Part 28

Δημήτρης
 
Μόλις την είδα εκεί, ξαπλωμένη στο δρόμο, με τα αίματα στο πρόσωπο της, νόμιζα πως θα λιποθυμούσα.. Πίστευα πως ήταν ένα κακό όνειρο και πως όταν ξυπνήσω, θα είναι στην αγκαλιά μου και θα την βλέπω καθώς κοιμάται.. 

  Ο Άρης είχε μείνει εκεί να την κοιτάζει σοκαρισμένος. Δεν έκανε τίποτα για να την σώσει! 

"Κάλεσε ασθενοφόρο!" του φωνάζω ανήσυχος και εκείνος το βγάζει γρήγορα το κινητό του για να πάρει. Όλοι γύρο μας κοιτάνε σοκαρισμένοι. Ο Πάνος έχει στην αγκαλιά του τη Μυρτώ προσπαθώντας να την ηρεμήσει από το κλάμα. Δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό. Όχι στη Νικολέτα μου..

  Λίγες ώρες μετά, περιμένουμε όλοι απ έξω απ το χειρουργείο για να μάθουμε νέα της. Έχω κάτσει σε μια καρέκλα χωρίς να μιλάω και απλά περιμένω. Πως συνέβησαν τόσο γρήγορα? Λίγα λεπτά πριν γίνει, μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Λίγα λεπτά! Ακόμα θυμάμαι το σ'αγαπώ που μου είπε δειλά απ το τηλέφωνο και τώρα βρισκόμαστε εδώ..  Όλοι όσοι την αγαπάμε, είμαστε στο πλευρό της.. Ακόμα και ο Άρης είναι ακόμη εδώ.. 

  Εικόνες περνάνε απο μπροστά μου. Παλιές καλές αναμνήσεις.. Θυμάμαι την πρώτη φορά που την γνώρισα, στα γενέθλια της Μυρτώς.. Πόσο χαμογελαστή και χαρούμενη ήταν για την κολλητή της. Έπειτα, στο σπίτι της, πόσο ωραία ήταν όταν κοιμόταν και κοιμήθηκα στον καναπέ της για να μην την τρομάξω. Θυμάμαι τους καφέδες μας και τα φαγητά που τρώγαμε.. Το τριαντάφυλλο που της έδωσα τότε και τώρα.. Αχ πόσο χαρούμενη ήταν σήμερα με τα τριαντάφυλλα...

  Ξαφνικά, οι εικόνες σταματούν και σηκώνομαι γρήγορα για να μιλήσω στον γιατρό που μόλις βγήκε.

"Τι έγινε γιατρέ?? Πως είναι? Είναι καλά??" τον ρωτάω γρήγορα περιμένοντας εδώ και ώρα μια απάντηση. 

"Είστε συγγενής??" με ρωτάει εκείνος ψύχραιμος.  

"Οι γονείς της είναι στην Κρήτη... Είμαι το αγόρι της." 

"Η δεσποινίς Κωσταντακάτου βρίσκετε σε δύσκολη θέση. Έχει χάσει αρκετό αίμα και χρειαζόμαστε κάποιον συγγενή της που μπορεί να έχει την ίδιο ομάδα αίματος.. Εκτός κι αν έχει κανείς σαν μηδέν αρνητικό που θα μπορούσε να μας το δώσει άμεσα.." λέει ο γιατρός κι όλοι μας μένουμε για λίγο σκεπτικοί.. 

"Να πάρουμε τηλέφωνο τους γονείς της τότε.." ακούω την Μυρτώ να λέει, έτοιμη να πάρει τηλέφωνο.

"Εγώ έχω μηδέν αρνητικό!" λέω μετά απο λίγα δευτερόλεπτα και γυρνάνε όλοι να με κοιτάξουν.