Army Jacket

de gevangene

"Oh, ruik je dat jongens? Echt eten! In plaats van die shit die we kregen in onze loopgraven!." Een beetje een zware grap die wordt verteld door Chris. Na al het dood en verderf dat ze hebben gezien, wil niemand eigenlijk worden herinnerd aan alles dat ze daar hebben gezien. Maar om de stemming goed te houden laten de vrienden een soort van lach horen, waarin Chris waarschijnlijk wel de diepere ondertoon kan opmerken.

Maar Mike vindt dat hij gelijk heeft, het heeft zeker een lange tijd geduurd totdat hij weer eindelijke zo'n lekkere maaltijd heeft gehad en voordat hij weer drukte om zich heen heeft gevoeld. Veel van de mannen die ook terug zijn van het front worden juist geïrriteerd door drukte om hen heen, maar Mike zou niets anders willen horen na zijn levende nachtmerrie. De kantine is dan ook enorm druk en het lijkt alsof elke plaats wel gevuld is.

Na het verblijven in verschillende kroegen of de buitenlucht ziet de kantine er aardig koud en neutraal uit. Een grote ruimte gevuld met lange tafels en banken, in de muur een soort bar waar ze het eten of drinken vandaan kunnen halen. Vroeger bleek dit een aula van een school geweest te zijn, maar nu tijdens de oorlog zitten er geen scholieren, maar een groep bezwete mannen met teveel littekens om te tellen.

Mike en zijn vrienden zitten zoals normaal aan de tafel in de rij die voor het uitgestrekte raam is geplaatst. Hij zit met zijn rug tegenover het raam en kijkt uit op de soldaten die boven op de galerij dit keer de wacht moeten houden. Hij heeft dat ook wel eens moeten doen, uren staan en kijken naar de activiteiten die de andere mannen bezig houden. Nu en dan omroepen dat iemand zich moet melden of dat er een nieuwe gevangene binnen is gekomen. Vaak boeit het de soldaten niet erg veel, ze kijken even rond en dan weten ze het wel weer.

In gedachten verzonken, merkt Mike niet dat Sam zich ook bij het gezelschap heeft toegevoegd. Pas nadat iemand hem aantikt, merkt hij hem op.
"Ey, Sam, hoe is het maat?" Ze geven elkaar een handdruk.
"Ja, gaat beter man, de dokters zeggen dat het wel een fiks litteken wordt." Sam stroopt zijn mouw en op en laat het verband om zijn bovenarm zien. Iedereen kijkt even en gaat dan weer verder, wonden hebben ze immers genoeg gezien.
"Maar, hoe gaat het met jou Mikey? Je ziet eruit alsof je veel hebt meegemaakt!" De vrienden kijken elkaar ongemakkelijk aan en schudden hun hoofd. Mike drinkt een slok van zijn drinken om de vraag te vermijden. Chris legt een hand op Sams schouder.
"Wat je dus eigenlijk wil zeggen, is dat hij er als shit uitziet?" Chris kijkt Mike met een veelbetekende blik aan, terwijl op de achtergrond gelach klinkt. Sam merkt nu pas hoe de vraag zou kunnen zijn overgekomen. Schaapachtig biedt Sam zijn excuses aan "Sorry Mikey, niks mee bedoelt."
"Maakt niet uit, maat. Ik ben blij dat je d'r weer bent."

De groep blijft nog door praten en grappen, maar Mike kan er eigenlijk niet van genieten. Hij voelt zich erg opgelaten. Hij is zich er telkens weer van bewust dat zijn vrienden hem in de vreselijkste staat hebben zien terugkeren. Zijn vrienden zijn niet dom, ze weten dat er iets is gebeurt, daardoor zijn ze allemaal zo voorzichtig met wat ze zeggen. In ieder geval dat proberen ze te zijn.

Mike heeft wel de mensen achter zijn rug om horen praten, over hoe hij eruit zien, over de littekens op z'n gezicht, ze zijn niet groot, maar duidelijk te zien. Het is maar beter dat ze de grootste wonden op zijn lichaam niet hebben gezien. Misschien komt er ooit een dag dat hij genoeg genezen is van zowel zijn lichamelijke als zijn geestelijke littekens, dan zou hij het verhaal misschien kunnen vertellen. Maar nu.. als hij er al aan denkt draait zijn maag om en worden zijn ogen waterig.

Het meeste pijn doet het om dit geheim voor Laura te verbergen. Zij heeft zijn littekens gezien, op zijn hele lichaam. Ze moest huilen toen ze het zag en vroeg waardoor het kwam. Het enige wat hij er uit kon krijgen waren tranen. Ook de commandant was erg achterdochtig, hij wist dat hij lang niet alles had verteld en misschien ook wel dat hij loog over dat er niet veel gebeurt was.