CHAPTER 14: FRIEND OR RIVAL?

3.3K 85 34
                                    

Avee's POV

"Arielle Veniece." I said. "But you can call me Arielle." I stretched my hand.

"Hi! Nice to meet you."

I looked at Maine and she seems confused so I smiled at her. "Arielle Veniece is my real name. Nickname ko ang binigay ko sayo nung una tayong magkita."

"Oh, I get it now. Do you still want me to address you as Av..."

"Call me Arielle. I seldom use that nickname, only if I don't want to be easily recognize." I explained.

"Maine, tara na? baka malate tayo." Alden interrupted.

She checked her watch and looked at me. "I'm sorry Arielle, we have to go."

"It's okay, I understand. You should go. Wag mo kong alalahanin. Tapusin ko lang yung breakfast ko didiretso na din ako sa office para ayusin ang papers ko."

She waved goodbye before they left.

I emptied my plate and left the shop. I went straight to the students office to fill up my form. Right after, I submitted it to the Registration Office.

"Go back tomorrow and we'll give you your schedule." she reminded.

"Thank You!" I left the office.

Alden's POV

"Akin na yung bag mo, ako na magdadala." alok ko paglabas namin.

"Didn't know you want to carry a girl's bag?" biro niya na kinasimangot ko. "I was joking!" tawa niya.

Paano naman ako makakaporma dito kung lahat ng trip ko babasagin. Hindi nalang iabot ang bag.

"San mo siya nakilala?" tanong ko.

"Si Arielle? Sa mall, siya yung kinwento ko sayo kahapon." sagot niya. "Why?"

"Wala naman. Di lang siguro ko sanay na nakikita kang may kasamang iba maliban kay Cindy at Coleen."

"Actually, I feel the same. I never thought I coud be friends with anyone, not that I'm not friendly. I mean, me hanging out with a friend. It's not the usual me." paliwanag niya.

"Eh bakit bigla kang nagbago? Una, lumalabas ka na mag-isa, Pangalawa, ako, hinayaan mo kong maging malapit sayo tapos ngayon eto, nakikipaglapit ka na sa ibang tao." usisa ko.

Nginitian niya ko. Hindi ko mabasa kung anong iniisip niya pero ang mga mata niya masaya.

"There really are times when you didn't know your changing. Maybe because of something." sabi niya. "Or someone." naglakad na siya at iniwan ako.

Natahimik ako sa sinabi niya. Parang bagay rin sakin yung tanong ko. Kahit ako biglang nagbago eh. Hinabol ko si Maine dahil nauuna na siya maglakad. Tahimik na kaming dalawa. Pagdating sa tapat ng room namin pinagbuksan ko na siya ng pinto.

"Whoo! Iba ka tol!" sigaw ni Derrick.

Nagkatinginan kame ni Maine. Wala na namang ibang maasar to. Lumapit ako sa pinakamalapit na upuan sa pinto. Pinulot ang notebook ng kaklase ko, pumunit ng papel at kinrumple bago ko binato sa kanya.

"Ang aga aga ang ingay mo!" sita ko.

"Ang aga aga nanliligaw ka na! Intsik ka ba?" pang aasar niya.

Tinignan ko si Maine at namumula na naman siya. Masusuntok ko tong lalaking to eh.

"Wag mo nalang pinag-iintindi yan." bulong ko sa kanya.

Blurry FaceМесто, где живут истории. Откройте их для себя