Μια Σταγόνα Έρωτας

Στη Βροχή ☔

Ω θεουλη μου!

Στο τετράδιο μου δεν είχα λύσει ασκήσεις μαθηματικών...

Στο τετράδιο μου

Είχα

Ζωγραφίσει....

Ομγ!

Ούτε εγώ δεν κατάφερα να συγκρατησω τα γέλια μου με αυτό που είχα ζωγραφίσει.
Που δηλαδή άμα σας το πω, ούτε εσείς θα μπορείτε να συγκρατησετε τα γέλια σας.
Αλλά μεταξύ μας τώρα... Είχα ζωγραφίσει τον Αργυριου σαν καρτούν! Που τι σημαίνει αυτό. Αυτό σημαίνει ότι είχα κάνει ένα σκίτσο που αποτελουνταν από αυτόν, με ένα τεράστιο κουτελο να πετάει πάνω από τα κτήρια με την μπλε μπερτα με τα αρχικά του να ανεμιζει.

" Τι πάλι; " ρωτάει με το βαριεστημενο του ύφος.

Κάνεις από τους δύο μας δε μιλάει. Γυρναμε και οι δύο το κεφάλι μας με αποτέλεσμα να κοιταχτουμε ταυτόχρονα και το γέλιο μας να δυναμωσει.

" ή θα ηρεμησετε τώρα αμέσως.. " ξεκινάει να λέει ο Αργυριου

" Η τι κύριε; " ρωτάει ειρωνικά ο Άκης.

Ο Αργυριου ετοιμάζεται να απαντήσει. Ο Άκης σηκώνεται από τη θέση του έρχεται δίπλα μου και μου απλωνει το χέρι του.

Μου κάνει νόημα να το πιάσω.

Μόλις τον πιάνω με τραβάει με δύναμη και αρχίζει να τρέχει.

Κάτι λέει ο Αργυριου, σηκώνεται δεν καταλαβαίνω.

Είμαι πολύ απασχολημενη στο να τρέχω σαν παλαβή μαζί με τον Άκη. Το γέλιο δεν έχει φύγει στιγμή από τα πρόσωπα μας. Σταματάω απότομα όταν θυμάμαι ότι έχω να νιώσω έτσι... Από πριν τον θάνατο των γονιών μου. "Τι έγινε;" μου φωνάζει. " Τα πατάτας; "

"Ποτέ " απαντάω και αρχίζω να τρέχω παρασερνοντας τον μαζί μου. Ωστόσο αυτό γίνεται για λίγο γιατί εκείνος είναι φανερά πιο γρήγορος οπότε παίρνει ξανά τη θέση του οδηγού.

" Που πάμε; " φωνάζω.

" Είναι έκπληξη " απαντάει και ένα ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο του.

Ξαφνικά με σταματάει.

" Κλείσε τα μάτια σου, πριγκίπισσα " ψιθυριζει.

Έχω λαχανιασει από το τρέξιμο και η ανάσα μου βγαίνει βαριά.

Τον υπακούω και με κλειστά τα μάτια ψιθυριζω
" Τώρα έγινα και πριγκίπισσα; "

" Εκεί που θα σε πάω τωρα θα είσαι πριγκίπισσα. " ακούω τη φωνή του.

" Και αν δεν θέλω; " ρωτάω για να του σπάσω τα νεύρα.