Allemaal hetzelfde 2

17.

17.

Ze zet haar dienblad neer en schuift aan tafel. Ze trekt haar jas uit en hangt het om haar stoel. Ze heeft een bordeaux kleurige lippenstift op en draagt witte parel oorbellen. Ze heeft een schoon gezicht, geen bulten, vlekken en vieze dingen.

' Alles goed?' Ik knik, ' gaat wel met jou?'
' Ook wel.' Ik heb eigenlijk geen zin in zo'n gesprek. Die droge gesprekken op app, waarbij je bij alles goed meestal eindigt.
' Waar is je dochter?' De vraag die ik natuurlijk kon verwachten, ik wil niet dat iedereen wat dat ze is ontvoerd.
' Ze is thuis bij mijn vriend.' Ik reageer kortaf. ' En jou zoon?' Ze glimlacht, ' hij is bij mijn moeder.'

' En heb je nog met Neno.' Ze spreekt zijn naam gevaarlijk kil uit. ' Nee het is al een hele tijd uit.' Ik lach flauwtjes. ' Weet je-' ze wordt verstoort door haar telefoon. Ze veegt haar vingers af en neemt op. Ik luister niet naar het gesprek. Ik ben druk bezig met Jaliyah, hoelang zou hij haar vast houden? Ze hangt op en zet de deksel op haar bucket. ' Ik moet gaan, noodgeval. Maar ik denk dat wij binnenkort even moet praten enzo.' Ze pakt haar tas en zegt haar telefoonnummer op en loopt dan weg. Ik snap niet waarom wij zouden, moeten praten.

Ik kijk weer naar de tafel met de Nederlanders. Ze houdt haar keel vast en kijkt pijnlijk. Wat een aansteller zeg, als dit al 'pittig' is wat is normale peper dan. Ik zucht diep. Ik ben zo kapot. Ik gooi mijn spullen weg en loop met mijn tassen in mijn hand weg.

Een man komt naar mij lopen, ' hulp nodig mooie dame?' Ik kijk hem vies aan en geef hem een tjoeri. ' Hmm aantrekkelijke dame ben je hoor.' Ik draai me om en loop weer in de richting van de Kfc. Hij volgt mij gelukkig niet, ik ga naar de garage en zet mijn spullen in de auto.

-

' Ik ben er weer.' Met een diepe zucht zet ik mijn tas op de bank. Tyrone en Deano eten aan onze tafel. ' Mama, waar was jij?' ' boodschappen doen schat.' Ik was mijn handen en schuif aan, aan tafel. Ik heb nog steeds trek en schep eten op.

De bel gaat net hoe ik zit, Pff. Kan ik nooit rustig eten en genieten van mijn rust. Ik slof naar de voordeur en maak het open.

De laatste persoon die ik zou verwachten was hij wel. ' Gilli?'
' Ja.. Ike ike-' 'Kom binnen Gilli, het is al zo koud buiten.' Onderbreek ik hem. Hij stapt naar binnen, trekt zijn schoenen uit. Wat erg beleefd is. En loop vervolgens de woonkamer binnen. ' Wil je iets eten?' ' Uh, j-ja.' Ik schud mijn hoofd langzaam. ' Je hoeft echt niet zo verlegen te zijn hoor, ik eet je niet op.' Hij glimlach lief, schattig is hij wel. Later krijgt hij wel veel meisjes, hahah. Is het raar dat ik dit denk?.. Jaa.

Hij volgt mij naar de keuken en groet de twee jongens. ' Ga maar zitten.' Hij wast zijn handen en neemt plaats. Tyrone kijkt hem lang aan, als ik Gilli was zou ik hyeck bang zijn. Ik zet zijn bord voor zich, ' zal ik je moeder bellen dat je hier eet.' Hij knikt, soortig opgelucht en geeft me het nummer.

Ik sluit weer aan, aan tafel. En breng mijn lippen naar Tyrone's oor en doe alsof ik hem een kus geef. ' Doe normaal.' Sis ik in zijn oor.

Ik neem weer goed plaats en begin te genieten. ' Ik wilde eigenlijk vragen, nou uhm. Ja-Jahliyah is ze echt, nou ja. U w-weet wel..' Hij hakkelt in zijn woorden en speelt met zijn lepel. ' Ontvoerd?' Zegt hij zacht. Ik kijk hem een seconde lang aan, ik slik langzaam. Er rolt een traan over mijn wang zonder dat ik het door heb. Ik haal mijn neus op, die zomaar begint te lopen. ' S-sorry.' Zegt hij geschrokken. Ik schud mijn hoofd terwijl ik mijn oog droog maak. Wat geen enkel nut heeft, aangezien mijn tranen blijven rollen.

Ik voel Tyrone zijn hand in mijn nek. Wat gewoon het zetje was. Ik begraaf mijn handen in mijn gezicht en maak harde geluiden. En dat niet alleen ik schaam mij... niet om het feit dat Gilli mij ziet huilen, maar omdat ik mijn eigen kind niet kan beschermen. Elke moeder is het gegund, maar ik.. Ik kan het niet.

Ik sta op en loop naar de gootsteen, ik dep wat water in mijn gezicht en adem goed in.

Na mijn laatste snik schuif ik weer aan tafel. ' Het klopt ja.' Mijn stem is zacht, maar fel. ' Do-door wie?' ' Haar vader.' Ik sla mijn ogen neer en kijk naar mijn eten. Mijn trek is abrupt weg. ' Oh.'

Ik moet maar eens naar de psycholoog. Denk ik vast beraden morgen nog.

-

Ik trek mijn blouse recht en stap het kamertje in. Het is we lekker knus. Er is een ligbank, die mij erg comfortabel lijkt. De psycholoog stapt naar mij toe en geeft mij een hand. ' Nee maar plaats op de bank.' Ik ga zitten op de aangewezen bank. ' Laten maar gelijk beginnen, je hebt aangegeven om een half uurtje te willen praten met mij over een situatie, met uw dochter.' Ik knik en slik langzaam. ' Ik wil daar over praten, omdat ik niks anders kan dan huilen heel de dag. En aangezien ik ook nog een ander kind heb..' Ik stop midden in mijn zin.

' Gaat u dat allemaal opschrijven?' Ze knikt, ' we kunnen hieruit veel conclusies trekken en je verder op weg helpen.' Logisch.

Ik begin haar langzaam te vertellen over de situatie. Niet zonder tranen enkele traantjes te laten vallen.

-

' Nou tot volgende week.' Ze schudt mijn hand hard en sluit de deur.

Wat een gedoe. Mijn telefoon trilt, snel neem ik het op.

* Telefoongesprek *

Ik: Hallo?
Onbekend: Ja ik ben het, Nishka.
Ik: Oh hallo.
Onbekend: Ikke denk dat we morgen even moeten praten, gewoon je weet wel bij kletsen en andere dingen.

Zegt ze zacht.

Ik: Ja is goed, doe maar in stad dan. Happy Italy.
Onbekend: Oke 3 uur.

*

Sorry sorry sorry sorry. Ik voel me zo schuldig, ik heb deze week niks geüpdate. Maar dat komt vooral door de vele toetsen die ik had deze week. Ik moest me daar ook even op concentreren.

En daarnaast had ik niet echt inspiratie. Ook is dit echt een saaaii hoofdstuk. Maar goed.

Love y'all ❤
UndercoverP.

Btw ik heb niet gelet op spelling.