Starring Role

Van de schrijver

Ten eerste wil ik jullie bedanken voor het lezen, dat betekent veel voor me. 

Ten tweede wil ik even zeggen dat dit verhaal op niemand gebaseerd is. Niet op mezelf en ook niet op anderen. Ik ondersteun deze manier van denken op geen enkele manier en wil er op wijzen dat dit een ernstige psychische ziekte is. 

Ik heb voor dit verhaal een hoop research gedaan naar hoe suïcidale tieners denken en zich voelen. Ik wil daarom nog even kwijt dat als jij je ook zo voelt (moe, depressief, triest, waardeloos, alleen, achtergelaten, genegeerd, onopgemerkt), stuur me een berichtje, ik begrijp het. Ik wil graag luisteren. Ik wil jouw Elena zijn. 

En deze laat ik hier even achter:

Suicide Hotline: Nederland: 0900 0767                                                                                                                                                 België:        106

Voordat jullie denken dat dit verhaal afgelopen is, zal ik vertellen wat ik ga doen. Ik ga Olivia beide keuze's laten kiezen. Eerst maak ik dit verhaal af, waarna er een sequel komt. Dit doe ik omdat ik zelf eigenlijk niet kon kiezen. Uiteindelijk koos ik voor zelfmoord, maar ik wil niemand aansporen of wijsmaken dat zelfmoord de oplossing is. Want dat is het dus niet, daarom is mijn plan jullie te laten zien dat het beter kan gaan. Dat je verder kunt gaan met leven en dat een depressie kan ophouden. Want ik weet dat daar op het internet talloze depressieve tieners zijn die zelfmoord overwegen. Dit verhaal is dus voor hun. 

Even om een aantal dingen recht te zetten uit het verhaal:

1.) Alsjeblieft, vermoord jezelf niet. Je moeder zou huilen. Het is al helemaal niet mooi, of dapper. En als dat het zou zijn, ben jij er niet meer om dat te zien.

2.) Sadness is niet poëtisch en een depressie is niet mooi. Het spijt me nog steeds verschrikkelijk dat ik mijn verhaal zó heb geschreven. Maar geloof het niet, ik heb het opgeschreven en walg nu van mezelf. Ik weet dat daar op tumblr genoeg mensen zijn die dagelijks foto's van hun bekraste polsen uploaden, maar dat is niet mooi. Het is dom om jezelf pijn te doen want je verdient het niet.

Als je dit leest en je hebt jezelf ooit pijn gedaan, op een manier waarop dat de bedoeling was. Stop ermee, het beeld van bloed dat uit je polsen stroomt is niet mooi of zelfs schitterend. Zoek alsjeblieft help, want het is niet waar dat niemand om je geeft. Ik geef om je. Verman jezelf, want je bent sterk vanbinnen. Je kunt dit aan. 

En als je er over heen bent gekomen, ben ik Trots op je. Trots met een hoofdletter T en een ontelbare waarde. 

Ik houd van je, en ik geloof zielsveel in je.

Zie je in het volgende hoofdstuk,

Karolina.

(Stuur me een berichtje, alles wat ik kan doen is helpen.)