Ξεχνώντας τα πρέπει... τόσο απλά

Το Λάφυρο

Η Πηνελόπη ήξερε καλά τι σημαίνουν οι λέξεις: πρέπει, είναι απαραίτητο, το όχι και τα πάμπολλα μη, από την παιδική ηλικία ακόμη. Είχαν γίνει τρόπος ζωής για εκείνη και την ακολουθούσαν και στη μετέπειτα διαδρομή της όπως το μελίσσι το μέλι. Κάπως έτσι, συνέχιζε η πορεία της και η αλήθεια, την είχε συνηθίσει. Η μέρα της ξεκινούσε... μοναδικά... Πολύ πρωινό ξύπνημα λίγο μετά τις πέντε, τρώγοντας ένα πολύ ελαφρύ και λιτό γεύμα (εξαιρετικά) δημητριακών κατά προτίμηση χωρίς ζαχαρώδεις ουσίες και μετά λίγη επανάληψη μέχρι την ώρα της αποχώρησης για τη σχολή. Γιατί η Πηνελόπη εκτός των άλλων, ήταν και μια αριστούχα φοιτήτρια – από τις πρώτες στο τμήμα της. Το τμήμα της χημείας. Αρκετά δύσκολη και απαιτητική ειδικότητα για μια κοπέλα. Όχι, όμως γι' αυτήν. Και κάτι, που συνήθιζε να λέει ήταν: Χωρίς χημεία η ζωή, δεν μπορεί να συμβαδίσει με τα θέλω μας. Είναι απαραίτητη και πρέπει πάντα, να είναι ταιριαστή.

Ήταν μια μέρα, συνηθισμένη όπως όλες οι άλλες λοιπόν. Τίποτα δεν προμήνυε καμία καταιγίδα. Καμία συννεφιά. Ηλιόλουστη και με χιλιάδες κελαηδίσματα πουλιών. Από αυτά, που η καημένη η Πηνελόπη δεν έδινε την ευκαιρία στον εαυτό της να απολαύσει, εξαιτίας, του αγχωτικού της χαρακτήρα να φτάσει πρώτη στη σχολή. Να φτάσει, λες και θα την προλάβαινε κάποιος άλλος σ' αυτή, την παράλογη πρωτιά.

Είπαμε πρώτη σε όλα, αλλά δεν καταντάει και λίγο υπερβολή;

Φτάνει και μιας και το πρόγραμμα σήμερα έχει πρώτη ώρα εργαστήριο, φοράει την άσπρη της ρόμπα και βγάζει από την τσάντα ταχυδρόμου της, το απαραίτητο εργαλείο που δεν αποχωρίζεται ποτέ, το πολύτιμο τετράδιο σημειώσεών της. Τώρα, είναι έτοιμη για τη νέα μέρα. Άνοιξη έξω, αλλά ποιος νοιάζεται; Υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα, πολύ σημαντικότερες υποχρεώσεις για την Πηνελόπη από ένα απλό, αγνάντεμα της φύσης. Και σ' αυτό, συγκαταλέγονταν βέβαια, τι άλλο; Η επιστήμη της.

Μα, μήπως κάτι δεν θα πήγαινε καλά; Μήπως σήμερα δεν θα 'ταν και μια τόσο καλή μέρα όπως την είχε ονειρευτεί; Εδώ και λίγα λεπτά έψαχνε σαν μανιακή το περιεχόμενο της τσάντας της για να βρει την αναθεματισμένη εργασία που έπρεπε να παραδώσει σήμερα. Αλλά που ήταν; Που άραγε να είχε κρυφτεί, γίνεται να την είχε χάσει η Πηνελόπη; Μια τόσο τυπική και υπεύθυνη δεκαεννιάχρονη κοπέλα; Όχι, φυσικά. Δεν ήταν δυνατόν. Όμως με λύπη, βαθιά στενοχώρια και απέραντο θυμό, ξέσπασε συμφωνώντας με τον εαυτό της, πως ναι, η εργασία της είχε κάνει φτερά.