แปะ แปะ แปะ~
'ขอให้ชีวิตผมมีแต่เรื่องดีๆเข้ามาเถอะครับ'
ผมมองศาลเจ้าตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนที่สายลมอ่อนจะพัดมาปะทะที่ใบหน้าเบาๆ
อาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าเต็มที แสงสีส้มแดงบนท้อง
ฟ้ากลับทำให้ผมรู้สึกหว่าเว้มากขึ้นอีกเท่าตัว
ผมตัดสินใจเดินเตร็ดเตร่ตามถนนแทนที่จะกลับบ้าน
เสียงผู้คนพูดคุยกันจ้อกแจ้กถึงประเด็นร้อนที่พึ่งเกิดขึ้นได้ไม่นานมานี้ดังขึ้นทั่วทุกหนแห่งที่ผมได้ย่างกรายเข้าไป..
'เฮ้ ดูนั่นสิ ใช่ทากะรึป่าว'
'เฮ้ นั่นมันทากะนี่'
'เธอดูนั่นสิ ทากะนี่น่า'
'พ่อกับแม่หย่ากันงั้นหรอ เพราะอะไรถึงหย่าน่ะ'
'ทากะออกจาก news แล้วนะ'
'ออกจากวงการทำไมนะ อนาคตยังไปได้ไกลแท้ๆ'
'มีข่าวหลุดเรื่องผู้หญิงแหละ'
'ออกจากวงเพราะพ่อกับแม่รึป่าวนะ'
'เห็นบอกว่าออกจากวงเพราะเรื่องการเรียนแหละ'
'#฿%#&%฿%#&฿%฿&'
บรรยากาศที่เปลี่ยนไปจนผมรู้สึกอึดอัด สายตาและถ้อยคำต่างๆที่ผ่านเข้ามาในโสตประสาท
ผมรู้สึกว่ามันช่างทิ่มแทงจิตใจเหลือเกิน
ทั้งๆที่เป็นตัวผมแท้ๆ ทำไมทุกคนกลับทำเหมือนว่า
มันเป็นปัญหาของทุกคน ผมคิดว่าผมเข้มแข็งพอ
ที่จะเผชิญหน้ากับมัน แต่ไม่เลย มันยิ่งทวีความบอบ
ช้ำที่ผ่านมาให้มากขึ้นไปอีก หรือบางทีผมควรจะ
หาที่เงียบๆนั่งให้ผ่อนคลายแทนที่จะเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วดีนะ
ผมเลือกร้านที่ค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัวพอสมควร ส่วนใหญ่แล้วร้านนี้จะเป็นที่รู้จักของเหล่าคนมีชื่อ
เสียงพอสมควร บางครั้งคนมีชื่อเสียงก็อยากจะมา
นั่งดื่มทำตัวชิวๆ เหมือนคนทั่วไปเหมือนกัน
"รับอะไรดีครับ" บาร์เทนเดอร์ถามขึ้นเบาๆ หลังจากเห็นผมนั่งเงียบมาสักพัก
"อะไรก็ได้ครับ ขอกลางๆ" ผมยิ้มให้บาร์เทนเดอร์เบาๆ ก่อนจะฟุบหน้าลงไปอย่างเหนื่อยอ่อน
"คุณครับ ได้แล้วนะครับ" ผมผงกหัวเบาๆ เป็นการตอบรับ ก่อนจะหยิบยกแก้วใสทรงสูง รับของเหลวสีอำพันเข้าปาก ใบหน้าเหยเกเบาๆ กับรสชาติที่แสนจะขมขื่นนี้ ถึงรสชาติมันจะไม่ได้
เรื่องแค่ไหน แต่ทุกคนก็ยังทุ่มเงินให้กับมัน ทุกๆคนก็ยังต้องการมันทั้งในเวลาที่มีความสุข และความทุกข์
