De Grijze jager

hoofdstuk 9

Sara

'kan je er een beetje wat van?' vroeg Will terwijl hij naar mijn boog wees die ik nog in mijn handen had. Ik keek er naar, ik ben echt trots op deze boog dacht ik plots, ik heb er lang voor gespaart en ik vind het wel echt geweldig. Het is een houten recurve boog en het lijkt of hij maar uit een stuk hout bestaat maar als je beter kijkt zie je dat de bladen uit meerdere dunnen latjes bestaan.

Ik merkte dat ik al een tijdje naar mijn boog stond te staren, niet lang maar toch te lang voor een gesprek, en dat Will met nog steeds naar me stond te kijken, dus gaf ik antwoord: 'niet echt'. 'laat dan toch maar even zijn wat je kan' zei hij. Ik werd gelijk zenuwachtig, ik had namelijk het gevoel dat hij het echt heel goed kan en dat als ik hier maar een beetje sta te kloten hij gelijk een oordeel zou krijgen. Ik beet op mijn lip, zuchten maar net niet hart genoeg dat andere het konden horen en liep naar het blazoen waar ik net ook bij bezig was, nou eigenlijk was het meer een hooibaal met daar rondjes op geschilderd maar dat is wat mij betreft hetzelfde. Ik legde twee pijlen voor me op de grond en de ander legde ik op de boog. Ik ging in de goede houding staan en trok de pees naar achter, sloot voor een moment mij ogen en ademde rustig uit opende mijn ogen en richtte. Ik liet los en tikte mijn schouder aan, een of ander ding dat nooit ik weg gegaan na mijn eerste lessen. Maar zo erg is het ook weer niet, fout doe ik het in elk geval niet meer. De pijl kwam tot mijn verbazing bijna in het midden. Ik pakte mijn tweede pijl en deed precies het zelfde als bij de eerde, deze keer kwam hij meer aan de buitenkant terecht. Bij de derde pijl ging het niet zo slecht, hij kwam vlak naast de eerste terecht allen dan iets , niet veel maar toch iets, meer aan de buitenkant terecht.

Tevreden met mezelf keek ik naar Will en liep ik daarna naar voren om mijn pijlen op te halen. Nadat ik dat had gedaan en weer bij Will en Liza stond keek verwachtingsvol ik naar Will in de hoop dat ik zal kunnen zien wat hij er van vond. Maar veel kon ik er niet uit maken. Het zou eigenlijk niet moeten uitmaken wat hij er van vind zolang ik er zelf maar trots op ben en het leuk blijf vinden om te doen moet het gewoon goed zijn. 'niet echt zei je... je houding zag gewoon goed uit hoor' was het enige wat hij zei voordat hij zich omdraaiden en naar het huisje liep. ik besloot daarna ook maar zelf richting huis te gaan en beloofde dat ze me snel terug zou zien.

De dagen gingen snel voorbij en het werd ook steeds kouder, ik kan niet meer zonder mijn vest buiten kan lopen, ja een vest, het klinkt niet veel voor in de winter maar ik heb het snel warm en in een vest vind ik dat ik meer bewegingsvrijheid heb en het is ook wel een best dik vest. Elke dag ga ik naar Liza toe en pratte we wat bij ook nam ik vaak mijn pijl en boog mee, ik word er steeds beter in en dat vind ik zelf leuk om te zien. Ook worden we steeds betere vriendinnen en ik kan denk echt niet meer zonder haar. Ik verheug me er elke keer weer op om naar haar toe te gaan. De meiden in de klas die mij eerst nog zo gezellig leken, lieten steeds minder van zich horen en voordat ik het wist zat ik altijd en overal allen. Ook had ik mijn ouders al die tijd niet meer gezien. Ik heb wel een beetje contact met ze gehad via briefjes en zo heb ik ook geld gekregen voor boodschappen. Het is nu bijna weer vakantie, de krokus vakantie. Nog maar een paar dagen en dan ben ik weer een week vrij, ook mijn 15e verjaardag zit er dan aan te komen.

Zoals belooft het 9e hoofdstuk, hoop dat jullie het wat vinden.

groetjes mij :P